Ligt er een mommy burn-out op de loer?

Ik ben moeder en knettermoe. Zelfs met een baby die doorslaapt, word ik uitgeput wakker. Wat is er toch met mij aan de hand? Ligt er een nieuwe burn-out op de loer? Hoewel een burn-out door deze en gene wordt bestempeld als een modeziekte of als aanstellerij, weet ik uit ervaring dat het wel degelijk verstrekkende gevolgen heeft wanneer je burn-out raakt. Eind 2016 raakte ik burn-out en dat niet alleen; ik belandde in een depressie. Het duurde 1,5 jaar om alles weer redelijk op de rit te krijgen. Wat ik zei toen ik weer een beetje helder kon nadenken? Dit wil ik nooit meer.

Ik kan niet meer

Hoe ik in 2016 in een burn-out belandde laat ik even in het midden. Een burn-out is namelijk een optelsom van meerdere factoren, persoonlijke eigenschappen en gebeurtenissen. Er is niet een ding wat aan te wijzen valt als de oorzaak. Wel gebeurt het vaak dat je een ding er niet meer bij kan hebben, zoals bijvoorbeeld je werk omdat al het andere wat er in je leven speelt al meer dan genoeg is. Hoe ik me voelde kan ik wel met je delen. Ik voelde helemaal niets. Ik was leeg. Op. Ik kon alleen maar zeggen; ik kan niet meer. Ik had maanden lang doorgezet. Gedacht het wel beter zou worden. Ik wilde niet stoppen. Ik wilde doorgaan, me niet laten kennen. Tot het moment dat ik dus niet meer kon. En ik kon ook letterlijk niets meer dan slapen en op de bank zitten.

En ik zal eerlijk tegen je zijn, wanneer ik dat typ grijpt het me naar de keel. Ik had het wellicht een beetje weggedrukt maar dat gevoel komt nu naar boven. En het is vreselijk. Maar hoe kan het dan toch dat er op dit moment aan alle kanten signalen zijn en ik ze toch gewoon keihard negeer?

Hoort dit echt bij het moeder zijn?

Moeder worden is namelijk niet niks. Ik omschrijf het naar anderen als overweldigend en veel. Veel informatie, (goedbedoelde) adviezen, input van anderen en ergens ook een soort tijdsdruk. Want na zoveel weken is je verlof voorbij en word je geacht weer deel te nemen aan je “oude leven”. En dan heb ik nog niet eens over wat je kind zogenaamd na zoveel weken moeten kunnen. Doorslapen, lachen, omrollen en weet ik het wat nog meer. Iets waar ik me over het algemeen niet heel erg mee bezig houd. Tenminste niet bewust. Het is immers geen wedstrijd.

Toch voelt het niet altijd goed. Voel ik me niet altijd goed. Ben ik moe. Maar ja, dat hoort erbij is dan de respons. Zie ik het even allemaal niet meer. Ja, we doen allemaal maar wat is daarop het antwoord. En kan ik geen keuzes maken over iets simpels als wat eten we vandaag. In de vlog van afgelopen week vertel ik er nog meer over

Mommy burn-out of postnatale depletie?

Dr Google geeft me verschillende opties als ik op zoek ga naar wat er nou met mij aan de hand is. Een mommy burn-out of postnatale depletie zijn termen die gekoppeld zijn aan de symtomen zoals extreme vermoeidheid, geïrriteerd zijn, vergeetachtigheid. Postnatale depletie ontstaat wanneer je onvoldoende rust neemt om te herstellen en je lichaam tekorten heeft zoals vitamine B12 en magnesium. Ik ben geen dokter of expert maar ik neem het in ieder geval serieus. Ik had mezelf immers beloofd dit nooit meer. In de krant lees ik een column van René Diekstra over de devaluatie van opvoeding. Hij schrijft onder andere:

Met ’louter’ kinderen baren, bemoederen en opvoeden red je het als vrouw absoluut niet meer voor wat betreft waardering, respect en sociale positie. Sterker nog, als je het daarvan moet hebben is de kans groot dat je niet alleen door anderen als oninteressant en van weinig betekenis wordt beschouwd, maar mogelijk ook door jezelf.

Een stukje herkenbaarheid geschreven door een buitenstaander. Het bevestigt voor mij in ieder geval dat wat ik voel geen onzin is. In mijn hoofd maak ik de optelsom. Want niet alleen de vermoeidheid knaagt aan mij de afgelopen weken. Ook het feit dat mijn wettelijke verlof voorbij is en er aan mij gevraagd wordt wanneer ik weer ga werken, knagen aan mij. Het is een optelsom waarvan ik de uitkomst nog niet helemaal weet, maar wel kan inschatten dat als ik door blijf plussen ik de grens over ga van “het gaat oké” naar “het is niet oké”.

Ben ik een slechte moeder?

The struggle is real. En adviezen als “leg vooral de lat niet te hoog” zijn prachtig. Maar het inzicht dat de lat al zo hoog ligt dat ik er onderdoor kan lopen lijkt mij op dit moment beter te passen. En natuurlijk hoef ik niet tegen alles en iedereen ja te zeggen, kan mijn telefoon uit en kan ik om hulp vragen. Dat doe ik ook, maar op dit moment voelt het nog niet als voldoende. Het allerergste vind ik nog wel dat ik mij zo schuldig voel naar dat lieve kleine mannetje. Dat mannetje wat zo lacht en vrolijk speelt met zijn handjes. Ik plak geen sticker “slechte moeder” op mijn voorhoofd maar het schuldgevoel is er evengoed.

Een migraineaanval vandaag gaf de doorslag. Mijn lijf schreeuwde letterlijk om aandacht, slaap en liefde. Hoewel ik er nu geen sluitend verhaal van kan maken, beloof ik mezelf in ieder geval dat ik deze situatie echt, maar dan ook echt, serieus neem. Waarom ik dit met jou wil delen en niet gewoon naar bed ben gegaan? Stok achter de deur, denk ik. Maar ook omdat ik zie dat er genoeg mama’s zijn die de signalen blijven negeren. Ik ken maar weinig moeders die werken en niet burn-out of overspannen zijn of zijn geweest.

Zullen we samen afspreken dat we vaker stoppen met maar doorgaan en elkaar dat eens zeggen in plaats van “ach, het hoort erbij”?

Liefs x Anouk