Moederschap is topsport

Van een afstandje toekijken hoe andere ouders hun peuter puber of drama dreumes proberen in goede banen te leiden. Of eigenlijk proberen op te voeden. Het blijft een interessant schouwspel. Vooral een waarbij we zelf ofwel proberen niet te oordelen of er van alles van vinden. Want van een afstandje is het altijd eenvoudiger. Makkelijk te overzien. Komt er minder emotie bij kijken. En moedigen we de betreffende papa of mama nog even stilletjes aan om vooral door te zetten. Ik vraag me af ‘doen we echt allemaal maar wat’? Moederen we maar wat aan? Of is iedereen een “geboren moeder” (of vader)? Kijken we af of kopiëren we gedrag? En kun je leren opvoeden?

De afgelopen week las ik meerdere keren artikelen, adviezen en tips over opvoeden. Dingen als, wat jij zegt en wat je kind eigenlijk hoort. Over dreigen en onderhandelen. En over hoe veel ouders liever vriendjes willen zijn met hun kinderen in plaats van ouders. Het bleef niet alleen bij lezen; ik viel met m’n neus in de boter. Een interessant schouwspel bij de ijssalon zette mij aan het denken over mijn opvoedskills. Wat weet ik er eigenlijk zelf van? En wat kan ik leren?

Dit is wat er gebeurde

Terwijl ik met mijn vader op een bankje voor de ijssalon neerstrijkt, komt er vanuit de winkel een meisje aangehuppeld. Een klein grietje met een lief snoetje. Ze wordt gevolgd door haar vader en broertje. Ze kochten ijsjes om thuis op te eten. Vader hijst de kinderen in de bakfiets. Het schouwspel gaat gepaard met gezellig geklets over hoe ze thuis het ijsje gaan op eten. Vader geeft instructies om de riempjes vast te maken. En dan begint het gedonder. Het guitige snoetje verandert in een donderwolk. Vader begint sterk met een stellig “hij moet vast”. Eén nul voor papa. Nee zegt het snoetje. Ikke niet. Eén tegen één. Papa doet nog een sterke poging met ja, hij moet vast, anders kunnen we niet fietsen. Go daddy, volhouden!

Het broertje werkt ondertussen gewillig mee, en ontvangt vol trots het compliment dat hij wél de riem omdoet. De twijfel slaat toe, maar het meisje kiest voor de tactiek van meeste weerstand en zet het op een brullen. Eén tegen twee. Ga je huilen, meisje? Ben je moe? Aj, papa. Eén tegen drie. En blijkbaar pakt ze hier papa ook gelijk op zijn zwakke plek want waar hij zo sterk begon struikelt hij vervolgens naar de eindstreep met een loos dreigement. Iets met ijsjes die dan maar niet gegeten worden. We all know that’s never gonna happen. Hij doet nog één verwoede poging en krijgt zowaar het riempje vast. Het meisje kiest eieren voor haar geld en stop de klaagzang. Ik wilde papa hier nog credits voor geven maar dan spreekt hij de volgende woorden uit: “Zijn we nu weer vriendjes?”

Zijn we wel echt vriendjes?

Ik zal eerlijk zeggen dat ik het woord vriendje ook gebruik in combinatie in mijn conversatie over of met Oscar. Ik ben geen voorstander van autoritaire opvoedstijl waarin de ouder bepaald en het kind maar dient te gehoorzamen. Een gelijkwaardige relatie met mijn kind is wat ik graag wil opbouwen. Maar waar ligt dan de grens tussen gelijkwaardig en vriendschappelijk? Wat versta je onder ‘vriendschap’ als het gaat om de relatie tussen ouder en kind? Dat is een belangrijke vraag.  Samen met je kind activiteiten ondernemen versterkt de band. En dat kan op een vriendschappelijk manier. Voor je kind ben je ook een vertrouwenspersoon, dat zou je kunnen zien als een vorm van vriendschap. Maar aan het einde van de rit ben je nog steeds zijn of haar ouder. Geef jij, als ouder, grenzen aan, stel je duidelijke kaders en zijn er ook wel eens situaties niet leuk. Gewoon daarom. En dat is niet een vriendje, toch?

Moederschap is topsport

Na een gesprek met een vriendin over het voorval en de bijbehorende gedachtewisseling over het moederschap, moet ik vooral concluderen dat het moederschap topsport is. Daar waar je tijdens je zwangerschap vooral vertrouwt op je oergevoel, moederinstinct en intuïtie, kom je er na de geboorte van je kind al snel achter dat dit niet 100% de lading dekt. Het komt dus niet zomaar allemaal wel goed. Ja, in bepaalde situaties werkt je instinct als een trein. Maar dat oergevoel en het pakket met ‘geboren moeder’ skills is niet uitgerust met kennis over.. tja te veel om op te noemen. Het ideaal beeld van jouw rol als moeder moet al redelijk snel bijgesteld worden. Want zeg nou eerlijk, je kunt niet elke dag al die dingen doen, die je je vooraf had voorgenomen. En dan kan je kindje nog niet eens wegrennen, nee roepen, stampvoeten of een dweil imiteren in het gangpad met wc-papier en wasmiddel. Nee, het is gewoon de waarheid dat, vanaf het moment dat de baby er is, de zeepbel klapt. En je er in de spiegel niet uit ziet als die moeder die het intuïtief ouderschap direct onder de knie heeft, dat is een feit. Moeder zijn is gewoon niet makkelijk: een baby leren verzorgen, je vrijheid verliezen, fulltime beschikbaar zijn en dat gecombineerd met gebroken nachten en een lichaam dat moet herstellen. Het bijbehorende zelfbeeld en gebrek aan zelfliefde laat ik dan nog even buiten beschouwing. Moederschap is topsport.

Het komt wel goed, schatje

Gelukkig maar, dat je kindje nog even de tijd neemt en ook jij kan leren vallen en opstaan. Je wordt niet geboren met intuïtie maar leert van succesverhalen. Als moeder vindt je een antwoord op de vraag: “Mijn hemel, wat moet ik doen?” Met dank aan moeders, zussen en vriendinnen. Je vindt het antwoord in het Whatsapp-groepje met mama-vriendinnen, die allemaal ook in dezelfde periode zo’n klein poepfabriekje op de wereld zetten. Af en toe raadpleeg je dokter Google. En dat allemaal terwijl het lieve snuitje je geduldig blijft aankijken. Met een kleine glimlach als bevestiging, als je bij jezelf denkt #nailedit. En als je het echt niet meer weet, dan is het antwoord altijd kokosolie.

Liefs, Anouk