Al die eerste keertjes
Leonie is mama van 3 kinderen. Dan krijg je vaak genoeg te maken met eerste keren. Zeker bij de eerste is van alles nieuw, voor alles is een eerste keer. Allemaal nieuwe ervaringen waarvan je niet had bedacht dat je die als mama op je bord zou krijgen. Voor Leonie is het deze keer passend onderwijs voor je kind vinden.
Voor alles is een eerste keer
De eerste echo, het eerste schopje, het eerste hapje en het eerste stapje. Voor het eerst naar de peuterspeelzaal, de basisschool en spelen bij vriendjes, schoolreisjes. Met je eerste kindje maak je alles voor het eerst mee. En dat is spannend! Soms niet eens voor je kind maar wel voor jezelf. Nu ben ik geen curlingouder. Ik veeg niet altijd alle obstakels weg voor mijn kinderen. Maar wat ik je vandaag ga vertellen riep wel curling-gevoelens bij mij op.
En lichtelijke paniek ook trouwens. Wij werden namelijk verrast door de juf van onze Nils van 8 (bijna 9). Zo stonden we na het tien-minutengesprek beduusd met een brochure voor het Voortgezet Onderwijs, voor mijn kind op het schoolplein. Hoe dan? Ik neem je mee in het verhaal van onze oudste en vertel je hoe dat voelt voor mij als mama. Hoe gaan wij als ouders hier samen mee om?
Wat zei mijn vierjarige nou?
P-te-ro-dac-ty-lus
Als klein jongetje was Nils al meer geïnteresseerd in boekjes dan in autootjes. Niks mis mee. We merkten dat zijn woordenschat zich snel ontwikkelde. Hij telde al in het Engels op zijn derde, maar dat schoven we af op de nieuwe generatie die opgroeit met YouTube. Toen Nils net 4 jaar was las hij de dino-plaatjes van Albert Heijn voor. Ja, inclusief Pterodactylus. Pas toen zeiden we: “Oké dit is niet normaal. Of laten we netjes “bovengemiddeld” zeggen.”
Dat bovengemiddeld werd als snel duidelijk(er) toen Nils naar school ging. Lang verhaal kort; hij versnelde en ging van groep 1 naar 3. Na groep 4 zijn we van school gewisseld. We hebben toen bewust voor het Montessori onderwijs voor ons kind gekozen, omdat dat beter bij onze zoon (en ook onze andere kinderen) past. Daar zit Nils nu in groep 6 in een combinatiegroep 6-7-8. Het was voor ons best spannend hoe Nils zich staande zou houden als achtjarige tussen al die grote kinderen.
Het tien-minutengesprek
Vorige week kreeg Nils zijn eerste rapport van dit schooljaar en er volgde een tien-minutengesprek. De juf van Nils zit klaar met een stapeltje papier dat op zijn kop ligt. We praten kort over het rapport waar we allebei heel tevreden over zijn. We spreken uit dat hij ook zo lekker in zijn vel zit. Dat vinden we ook heel belangrijk.
Dan pakt de juf iets van haar stapeltje papier. Het zijn de Cito-uitslagen. En ik denk: “Nee hè, niet die Cito. Het gaat toch goed met ons kind, hij voelt zich fijn dus wat gaat zo’n toets hier nu nog voor extra’s aan toevoegen?”
De juf laat de Cito’s zien en dan begrijp ik wel dat ze die erbij heeft gepakt. Ik schrik er een beetje van. De grafieken laten zien dat Nils op vrijwel alle onderdelen van rekenen én taal behoorlijk voorloopt. Met spelling scoort hij zelfs op groep 8 niveau. Wat we voorspeld hadden is gebeurd. We maakten de juiste keuze als het gaat om onderwijs voor ons kind. Nils heeft overduidelijk geprofiteerd van de combi-groep 6-7-8. Alles wat hij de hele dag hoort en ziet, zuigt hij als een olifant met een lange slurf zo naar binnen, zijn olifantenbrein in, waar het veilig is en onthouden wordt.
Het curlingouder alarm gaat af
Nu pakt de juf de rest van het stapeltje papier. Het is een brochure van een VWO school. Ze vertelt ons erbij dat haar voorstel is dat Nils gaat versnellen. Hij heeft dan nog anderhalf jaar de tijd om de overige stof van groep 7 en 8 zich eigen te maken. Vervolgens kan hij uitstromen uit het PO (primair onderwijs) en het VO (voortgezet onderwijs) in. Ze zegt: “Neem deze brochure mee. Dit lijkt ons echt iets voor Nils en ze laten er al kinderen toe vanaf 10 jaar.”
Hij kan zijn veters nog niet eens strikken!
Op dit moment neemt de curlingmama in mij het van me over. Naar het voortgezet onderwijs? Mijn kind? Hij is nog niet eens 9 jaar oud. Hij is dan wel slim, maar kan zijn eigen veters nog niet eens strikken. Hij mag sinds kort zelf van gym naar huis toe fietsen en dat was al een dingetje. Oh en naar Jeugdland, want dat is maar één keer de busbaan oversteken. En nu? Nu krijg ik een brochure van een school waar je 50 minuten met de bus naartoe moet. En overstappen! Alle alarmbellen beginnen te rinkelen. Mijn curlingmama alarm gaat af. Straks pakken ze zijn telefoon en laptop af in de bus, want die moet hij dan hebben. En dan gaat hij huilen en dan ben ik niet daar om hem te beschermen
Lees het verhaal van Leonie verder op pagina 2
Pages: 1 2
Leonie
Leonie (1985) is een actief duizendpootje. Altijd wat te doen en altijd nieuwe avonturen om zich in te storten. Tegelijkertijd stort ze daarmee ook regelmatig in haar eigen valkuil. Haar doel is om de prioriteiten goed in het vizier te houden en daar de meeste energie in te steken. En prioriteit nr. 1 is haar gezin dat bestaat uit haarzelf en Ramon met wie ze getrouwd is. Samen hebben ze drie kinderen; Nils (2011), Maud (2013) en Fleur (2014). Samen wonen ze in Nieuw-Vennep, gezellig met poes Suus.
6 Comments
Eefke
Spannend, grote keuze. Fijn dat je je op tijd kan gaan oriënteren en dat je momenteel een school hebt die je hierbij kan begeleiden. Heerlijk als ze oog hebben voor uitbreiden op de sterke kwaliteiten, in plaats van een omgeving waar ze blijven hameren op mogelijke zwakkere onderdelen.
Succes Nils, geniet van je uitdagingen, persoonlijke ontwikkeling, gezelligheid met vriendjes en je creativiteit! Da’s toch het allerbelangrijkst 🙂
Leonie
Hoi Eefke,
Leuk dat je mijn blogs leest. En je hebt helemaal gelijk. Het sociale aspect is inderdaad ook zo belangrijk en maakt een mens en dus ook kind uiteindelijk happy.
Debbie
Mooie blog Leonie. Het ontroert mij. Veel succes, wijsheid en vertrouwen gewenst bij jullie keuze. Onze oudste zoon van vier is laatst voor het eerst helemaal ´zelf´ naar zijn opa en oma (mijn ouders) gefietst. Ze wonen drie straten achter ons. Onze zoon moest twee keer oversteken in een woonwijk. Ik heb het vooraf vaak met hem geoefend. Die dag nog echt op zijn hart gedrukt dat hij moest stoppen en kijken, vóór het oversteken. Ik belde mijn ouders dat hij er aan kwam, zij stuurden mij na twee minuten een berichtje dat hij er was. Hij was zo trots en het doet hem zo goed dat wij hem dit vertrouwen geven. Ik probeer steeds te zoeken naar een goede balans tussen ruimte geven en meer begeleiden (wat soms echt ´beschermen´ is). Ik wil hem niet benauwen, maar ook niet té makkelijk zijn. Ik wens dat hij met een gevoel van basis veiligheid, vertrouwen in zichzelf en een open blik plus frisse moed de wereld in treed. Dat hij vooral durft te gaan waar hij wil gaan. Dit wens ik jullie Nils ook. Liefs, een mede moeder
Leonie
Dankjewel voor je lieve reactie! Inderdaad steeds die balans zoeken en een beetje los laten.
stichting leerkracht
Schoolkeuze.. Op sommige scholen wordt hier nog laconiek over gedaan terwijl het een van de belangrijkste beslissingen kan zijn..
Leuk artikel trouwens!
Vg,
Felix
leoniegabel
Dankje Felix,
Tja die schoolkeuze. Lijkt me al een dingetje als je kind het gewoon gemiddeld doet op school. Als je kind iets heeft dat extra aandacht vraagt moet je extra goed opletten! En vooral ook door het verkooppraatje heen prikken. Als leerkracht van groep 8 heb ik wel meegemaakt dat de kinderen na de open dagen zo enthousiast waren over een bepaalde school omdat ze daar van die leuke lichtgevende pennen kregen!