Mama’s in gesprek:”Ik vind de wereld momenteel zo f*cking lastig”

Moeten we er iets over schrijven? Iets schrijven over het coronavirus en alles wat daarbij hoort? Dat was de vraag die Anouk & Marjolijn elkaar stelden in de afgelopen dagen. We gaan eigenlijk niet echt in op actualiteiten, maar de actualiteit van de afgelopen weken heeft invloed op ons allemaal. Het beïnvloedt ons dagelijks leven, onze dagelijkse dingen op manier die we niet gewend zijn.

Onze individuele plannen worden doorkruist en dat roept diverse emoties op. Bij de mensen om ons heen, bij onszelf, bij onze kinderen. Beangstigend, verontrustend, verontwaardiging, positiviteit en dilemma’s. Het raakt ons en daarover raakten wij in gesprek. We delen ons gesprek met jou. Om je te inspireren, misschien gerust te stellen of je te helpen bewust keuzes te maken, in deze verwarrende tijd. In een tijd dat wij allebei denken: “ik vind het lastig”.

Deze blog is geschreven op zondag 15 maart 2020 en samengesteld met gesprekken en gedachten uit dat weekend. In de dagen hieromheen zijn er aanpassingen geweest in de maatregelen, zoals het sluiten van de scholen. Het kan dus zijn dat de inhoud van dit verhaal niet helemaal aansluit bij de huidige stand van zaken. Deze blog is niet bedoeld om je te informeren over zaken rondom het corona-virus, maar is slechts een kijk van twee mama’s op de omstandigheden van dat moment.

hoe is het vandaag met je?

Marjolijn: “Ik vind het lastig, om alles wat er gebeurt te verwerken. En ik werk niet eens in de zorg. Want dat zijn pas echte bikkels die het momenteel – eventjes los van alle patiënten die (ernstig) ziek zijn en hun familie – zwaar hebben. Wat mij betreft verdient de zorg Respect met een hoofdletter R. Wanneer wij geen benauwde, snotterige kinderen in huis zouden hebben en niet tot een risicogroep zouden behoren, zou ik mijn huis per direct open stellen voor de kinderen van ouders in onmisbare beroepen. Opvang nodig? Kom maar bij Marjolijn. Dan zou ik wat betekenen. Maar daar wilde ik het niet over hebben. “

Hoe normaal kunnen we doen?

Anouk: “Thuisblijven of ‘normaal’ doen? Wat is nog normaal doen in een wereld waarin momenteel niets normaal gaat? Ik vind het namelijk niet echt normaal dat er mensen massaal supermarkten plunderen. Daar raak ik toch een beetje van in de war. Normaal doen is lastig in een wereld waarbij de scholen niet open zijn, de slager op de hoek zijn deuren heeft gesloten en mensen ruzie maken om het laatste doosje eieren in de supermarkt. Moet ik er bij zeggen dat ik ‘normaal gesproken’ niet afhankelijk ben van de kinderopvang voor Oscar. Ik ben fulltime mama. Ik sta dus niet voor de keuze of ik mijn kind thuis moet houden.

Ik zou ook niet zo goed weten wat ik zou doen als ik die keuze wel had moeten maken. Daarnaast is thuiswerken ook iets wat ik als vrij normaal ervaar. Dus er verandert niet heel veel. Maar je wilt voorzichtig genoeg zijn. Om mij heen zijn wel een aantal mama’s die zelf, net als jij, de keuze maken om de kinderen thuis te laten. Wanneer doe je er goed aan en wanneer ben je overbezorgd?”

Ben ik té bezorgd en voorzichtig?

Marjolijn: “De grens tussen voorzichtig zijn en té voorzichtig zijn is onduidelijk en dun. Want voorzichtig zijn, dat moeten we allemaal. De een wat meer dan de ander. Waar doe je goed aan? Niemand die het weet.

Het houdt me bezig. Enorm. Net als dat het jou bezig houdt. Vorige week had ik nog een zeer stellige mening. De nuchtere Marjolijn vond er wat van. Een mening waar ik, nog geen week later, van ben teruggekomen. Mijn nuchterheid is een beetje ingenomen door angst. Nu het om de gezondheid gaat van mijn eigen gezin, is alles ineens een beetje anders. Het laat je beseffen waar het in het leven omdraait. De bezorgde Marjolijn heeft besloten om – preventief – in isolatie te gaan met haar gezin, daar waar mogelijk.”

Wel of niet sporten?

Marjolijn: “Ik twijfelde dit weekend of ik moest gaan sporten. Veel sportclubs & sportscholen hebben hun deuren gesloten maar mijn uurtje bewegen in de buitenlicht ging gewoon door (met de nodige voorzorgsmaatregelen). Ik bracht mezelf in een lastige positie: ik vond dat ik moest gaan sporten maar ik wil mijn gezin (en natuurlijk mezelf) beschermen. Hoe belangrijk is dat uurtje sporten buiten de deur? Want: ‘wat als’? Ik kan ook bewegen in de tuin. Zonder gevaar voor mijn geliefden.” 

Anouk: “Ik ging het afgelopen weekend dus wel sporten. En met mij waren er nog 18 andere mama’s in het park. De opkomst was echt bizar hoog. Ergens begrijp ik het wel. Het is fijn om er even uit te zijn, om even je zinnen te verzetten. De spanning die deze tijd met zich meeneemt sla je onbewust toch op in je lijf. Maar ik zal je eerlijk bekennen dat het mij dan toch bezighoudt. Wat als we na het weekend een berichtje krijgen dat één van die mama’s ziek is geworden? Tja, dan begrijp ik wel dat je thuis blijft. Ik vond het zelf ook lastig om de keuze te maken. Ga ik wel of niet?”

Maar waarom is deze keuze zo lastig? 

Marjolijn: “Er is al zo enorm veel gezegd en geschreven over het virus wat de wereld in haar macht heeft. En natuurlijk vind ik daar ook wat van. Wij allemaal ervaren dat de wereld de afgelopen weken een extreme kentering maakt. Er zijn mensen die in de overlevingsstand staan (soms letterlijk), mensen die onnodig veel toiletpapier kopen of mensen die zich nergens zorgen over maken. En juist dáár maak ik me zorgen over. Want nu het dichterbij komt, slaat de angst toch wel een beetje toe. Niet zozeer voor mezelf, maar voor de gehele situatie. Ik vecht niet tegen deze angst, dit gevoel mag er zijn. Ik mag bang zijn, net als dat jij dat mag, mits we blijven relativeren en ons gezonde portie nuchterheid blijven gebruiken. Het codewoord is balans. En hopelijk is het een betere balans dan mijn structurele twijfel over of ik nou chocola of komkommer ga eten.”

Wat (sociale) media met ons doet

Anouk: “Zo herkenbaar! Ik moet zeggen dat ik gestopt ben met kijken naar nieuwsberichten en sociale media. We maken elkaar helemaal gek. Ik denk dat het goed is om je daarin niet te verliezen. Je zorgen maken, of angstig voel is niet erg. Het betekent vooral dat je de noodzaak en ernst van de situatie inziet. Het gaat er alleen wel om hoe je dat interpreteert. Ik wil voor mezelf graag de juiste maatregelen nemen, om mezelf en mijn gezin te beschermen. Dat doe ik niet door een fort van toiletpapier te bouwen. Maar wel door mijn zoontje, hoe klein hij ook is, te leren hoe je je handen moet wassen. Door de boodschappen die ik echt nodig heb, in de winkel, in mijn eigen tas te doen. En vooral door mijn telefoon te gebruiken voor leuke dingen en niet om te verdwalen op nieuwssite en in gesprekken op sociale media, waarin mensen allerlei onzinnige dingen schrijven. Dat laatste is ook in ‘gewone’ tijden een goed plan.”

Je leest het gesprek tussen Marjolijn & Anouk verder op pagina 2. We gaan onder andere verder over grootste zorgen en positief blijven.

Pages: 1 2