Hoogzwanger: van roze wolk naar donderwolk

De meest gestelde vraag aan Maaike de afgelopen week was “Ben jij niet extra angstig met het corona-virus in de buurt?” Haar antwoord daarop was eerst vrij simpel: “Nee hoor. Ik ben gezond, mijn familie is gezond dus voor een eventuele besmetting was ik niet zo bang.” Maar toen sloeg alles opeens om en schuift er in plaats van een roze wolk, een donkere donderwolk over deze periode. Hoe hard we ook ons best doen om deze weg te blazen.

MET VERLOF, OF TOCH NIET?

Mijn verlof is vorige week officieel ingegaan. Een periode waar ik enorm naar uitkeek. Eindelijk tijd om rust te pakken en me voor te bereiden op onze kleine dame. Alles liep echter anders en nu is Harper, net als vele andere kinderen, 7 dagen per week 24 uur per dag bij ons thuis. Ook Joel zijn werkdagen zijn omgezet in thuiswerkdagen. Het is fijn hem thuis te hebben maar de zorg voor Harper blijft toch voornamelijk op mijn schouder komen.

Natuurlijk doe ik het met liefde maar ik merk dat mijn lontje kort is en ik echt restjes energie bij elkaar aan het schrapen ben. Tegelijk lukt het me ook vaak om het mooie hiervan te zien. Want wat een cadeau dat net in deze laatste weken als gezin van 3, we zoveel bij elkaar mogen zijn! Mijn motto in deze periode is zoveel mogelijk omdenken en het positieve in de situatie te vinden. Ook al lukt dat soms maar een half uurtje per dag.

Lees ook: Samen de kraamweek door, mijn tips!

De situatie wat betreft mijn verlof had ik dan ook al snel een plekje gegeven. Echter kreeg ik de tijd nog niet om echt aan de situatie te wennen, voordat de overige maatregelen voor zwangere begonnen binnen te druppelen. Zaken die mij zoveel meer verdriet en angst geven dan het missen van mijn rust dat dat nu alweer voelt als bijzaak.

DE MAATREGELEN DRUPPELEN BINNEN

Het begon met het aanpassen van de controles bij de verloskundige. Elke controle tot dus ver hebben we met zijn tweeën, en waar mogelijk met zijn drieën gedaan. Dat mag niet langer. Ik moet alleen en enkel de fysieke controles worden nog uitgevoerd. Een gesprek met de verloskundige gaat verder over de telefoon.

Tegelijk kregen we ook de nieuwe regels van het ziekenhuis in de mailbox. Na de bevalling mag ik geen bezoek ontvangen. Zelfs Harper mag haar zusje dus niet komen bewonderen. Het zou dus zomaar kunnen dat we Harper een lange tijd niet kunnen zien. Een bittere pil maar ook deze wolk wisten we na een dag flink balen uit de weg te krijgen. Zo kregen we immers ook wat rust om te wennen aan ons nieuwe meisje. Omdenken, omdenken, omdenken!

DE EMMER LOOPT OVER

Een paar dagen terug werd ik trouwens meteen met bovenstaande regels geconfronteerd. In verband met mijn medicatie gebruik zal onze dochter 24 tot 48 uur na haar geboorte in het ziekenhuis moeten verblijven. We hadden een extra echo en gesprek om te horen wat dit precies zou inhouden. Volgens de regels vertrok ik in mijn eentje die kant op en werd opgeroepen voor de echo. Eigenlijk was ik er totaal niet mee bezig dat ik misschien vervelend nieuws kon krijgen. Ik ben immers al 34 weken zwanger dus wat kon er nog gebeuren?

Echter zei de echoscopiste dat ik toch wel erg veel vruchtwater heb en dat ze boven de groeicurve uitkomt. Kortom, er was een kans op zwangerschapsdiabetes. Ik keek haar wat verdwaasd aan en wist eigenlijk niet hoe ik moest reageren. Toch niet dat ook nog? Ik mocht weer plaatsnemen in de wachtkamer en zou straks meer horen van de gynaecoloog.

De gynaecoloog nam gelukkig wat van mijn zorgen weg. Ze zouden mij snel laten testen en als het zo zou zijn was waarschijnlijk enkel een aangepast dieet nodig. Maar tijdens de rest van het gesprek met de kreeg ik de volgende klap. Want buiten geen bezoek na de bevalling mag ook Joel niet meer bij ons blijven overnachten. De eerste nacht met onze nieuwe dochter waar we zo naar uitkeken wordt ons ontnomen. Voor mij is dat toch wel de grootste klap tot dus ver. Die eerste 24 uur zijn goud en nu zou Joel thuis in een leeg bed stappen. Zo onwerkelijk en oneerlijk.

Na het ziekenhuisbezoek was voor mij de emmer dan ook echt te vol. Zwangerschapsdiabetes, alleen in het ziekenhuis, geen kraambezoek, geen familie en vrienden om me heen. Alles stapelde zich op en de roze wolk was een donderwolk geworden. Wegblazen en omdenken lukte even niet meer.

OMDENKEN

We zijn nu weer twee dagen verder terwijl ik dit type en mijn hoofd is weer wat rustiger. Na de bekende glucosetest in het ziekenhuis bleek er niks aan de hand. Een zorg minder. De andere zaken heb ik voor nu geparkeerd. Het kan immers nog 6 weken duren voordat het zover is, me zo lang druk maken is nergens goed voor.

Ik wil nog even benadrukken dat ik al deze regels en protocollen heel goed begrijp. De gezondheid van iedereen staat bovenop. Ik voel geen enkele boosheid, puur verdriet over het feit dat deze periode zo anders loopt dan we hadden gehoopt. En angst, want wat in de laatste week wel is gebleken dat alles heel snel om kan slaan. Wat staat ons nog meer te wachten?

OP EEN RIJTJE

Voor andere zwangere onder ons: Ik heb even de regels en belangrijke punten op een rijtje gezet die mij in ieder geval veel duidelijkheid gaven. Per ziekenhuis kan dit wat verschillen maar over het algemeen is dit (voor nu) de standaard:

Controles bij verloskundige of ziekenhuis vinden verminderd plaats, gesprekken vinden plaats via de telefoon en er wordt je gevraagd om alleen te komen.
Dit geldt overigens voor alle overige onderzoeken, bloedprikken, echo’s etc.
Tijdens de kraamperiode is er het dringende verzoek om geen bezoek te ontvangen.
Tijdens de bevalling in het ziekenhuis mag partner wel aanwezig zijn mits koortsvrij. Vertoont je partner lichte klachten dan mag ie wel mee maar met beschermende kleding aan. Ook verplegend personeel zal zich dan beter beschermen.
Tijdens de bevalling thuis mag je partner wel aanwezig zijn, ook bij koorts.
Heb je zelf corona verschijnselen tijdens je bevalling en je gaat naar het ziekenhuis, dan kom je op een isoleerkamer om te bevallen. Je partner mag wel bij de bevalling zijn.

Ik ben heel benieuwd hoe andere (hoog) zwangere met al deze regels omgaan. Dus laat vooral je tips en gedachten erover achter in de reacties. Samen komen we hier wel doorheen! En uiteindelijk is niks zo belangrijk dan straks een gezonde baby in onze armen.

Liefs, Maaike