Tijd voor iets nieuws?

Meer dan drie jaar geleden maakte ik een woordspin. Hij hangt hier naast mijn bureau, op mijn werkkamer. Het blaadje is vergeeld, de woorden haast onleesbaar. Die krabbel gaat over werk, en ambitie. Maar eigenlijk voert het terug naar mijn zwangerschap van Jonathan. Tijdens mijn zwangerschap van Jonathan was ik namelijk (opnieuw) zo ziek, dat ik álle hulp aangreep. Er liep immers een meisje van ruim 2 rond; ik kon niet ziek in bed blijven liggen. En: we wilden dit toch, we hadden hiervoor gekozen? Waarom was alles in mij dan in de weerstand? Zo belandde ik bij Saskia. Lieve mensen; ik gun iederéén een Saskia. En ik zal uitleggen waarom. En wat dat vergeelde briefje met het Nu, en met Saskia, en oké, stiekem ook met Jonathan, en werk, te maken heeft.

Niks zweverig

Saskia is ‘mijn’ haptonoom. Ik ben niet vies van wat alternatieve therapieën, omdat alternatief wat mij betreft niet is: zweverig, ruikend naar wierook, omhuld met mystieke, onbeduidende rituelen. Alternatief betekent enkel: als alternatief voor de reguliere zorg. Het vult het gat dat soms zegt: uitzieken maar. Ik ben niet goed in afwachten, en met een peuter eromheen destijds al helemaal niet. Afijn, ik dwaal af. Met mijn handen in het haar, hondsberoerd en ongelukkig werd ik destijds door de verloskundige doorverwezen naar Saskia. Ze wilde een pré- of postnatale depressie vóór zijn en daar zag ik ook wel heil in.

Lees ook: 6 tips om iets nieuws aan te pakken

Zo geschiedde. Ik had geen idee wat ik ervan kon verwachten en wat ik erover gelezen had gaf me ook geen concreet beeld. Ik stapte er onbevangen in, Of eigenlijk met het idee: ALLE hulp is welkom, baadt het niet dan schaadt het vast ook niet. Ik was redelijke desperate, you see?

(SIDENOTE: dit is enkel mijn ervaring. Ik ken ook andere verhalen, over andere haptonooms / haptotherapeuten, en die verschillen allemaal. Het is niet een verhaal van goed of fout, maar simpelweg mijn beleving en hoe het me heeft gebracht waar ik nu sta).

Wat voel ik?

Door mijn eerste, heel zieke zwangerschap had ik niet verwacht dat het kon, maar mede door mijn bezoekjes aan Saskia ging ik me écht beter voelen.

Wat een haptonoom doet is je ‘terugbrengen naar je gevoel’, maar dit klinkt zweveriger dan het is. Je lichaam is namelijk één groot, sensitief ding, maar – zeker als volwassene – leer je gedurende je leven op je hoofd te koersen. Maar, voel je je, zeker zoals ik destijds, je fysiek goed knudde, dan kan je dat niet enkel met je hoofd beter maken, welke gedachten je er ook op loslaat, hoezeer je het ook snapt, verklaart, analyseert en er positieve gedachtes op los affirmeert. Door – bijvoorbeeld met een haptonoom – te voelen wat je lijf je vertelt, kun je het makkelijker accepteren. Voor mij betekende het simpelweg: omdat ik ging voelen dat ik me rot voelde, verdween de weerstand naar pijn, en ging ik me allengs beter voelen.

Maar, en dat was nog veel mooier; ik ging nog veel meer voelen dan dat. Ik kon veel meer ‘van binnenuit’ een connectie maken met dat lieve baby’tje in mijn buik. En – en daar gaat dat vergeelde briefje naast mijn bureau over – ik kwam tot een soort ‘kern’ van mezelf. Ik ging na lange tijd (let wel; na Minne had ik een fikse burn-out doorstaan) weer voelen: wacht eens: ik had ooit ambitie, en wellicht ook ergens talent voor. Ze noemen je intuïtie niet voor niets je onderbuikgevoel. Daar zit volgens de haptonomie je kern, je basis. En juist daar groeide een heel klein mannetje. Omdat ik daarmee kon verbinden, kon ik ook weer verbinden aan mijn ‘zelf’. Noem het zweverig, maar het maakte me ook daadkrachtig.

Maar wat voor werk dan?

Zo kwam het dat toen Jonathan ruim een jaar oud was ik de zoektocht aandurfde naar wat ik dan echt wilde in werk. Tot die tijd deed ik maar wat. Saskia had ik al een poos niet meer gezien, maar dat vuurtje was aangewakkerd. Ik schreef het woord ‘werk’ op een blaadje en daaromheen ALLES wat ik zou willen in een baan. Zo concreet als je het maar kunt bedenken, plus alles waar ik goed in denk te zijn.

Ik had me echt al suf gesolliciteerd, zat op een marketingafdeling van een culturele instelling subsidieaanvragen te schrijven en bereidde ondertussen onze bruiloft voor. Daar had ik tijd voor, want ik verveelde me. Dat briefje, nu vergeeld, had een opsomming van taken, talenten en aspecten van een baan die ik met de beste wil van de wereld niet tot een functie kon vormen. Little did I know.

Op een rare manier kwam ik uit bij de functie van jobcoach. Talloze CV’s hadden ze al doorgespit toen deze vacature op een alumnigroep werd gezet. Ik reageerde, schreef dezelfde avond en lang verhaal kort; binnen anderhalve week had ik de baan. Als jobcoach. We schrijven ruim 3 jaar geleden.

Wat een leuke baan!

Wat de baan voor mij leuk maakt(e) was van alles. Het coachen en begeleiden, het contact met heel veel verschillende mensen en opdrachtgevers, veel op pad zijn, lekker individualistisch, veel ‘naar buiten’ (lees: niet de hele dag op kantoor); de functie had werkelijk alles wat ik wenste. Wat ik nu pas snap, is waarom het eerste half jaar het ALLERleukst was. Ik nam de functie over van iemand, die mij niet kon inwerken en moest alles zelf uitzoeken. Het team waar ik in terecht kwam was non-existent en mijn leidinggevende woonde in het zuidelijkste deel van Limburg. En geloof me: de wet- en regelgeving rondom de Participatiewet (want voor die doelgroep werd ik ingezet) is verre van eenvoudig. Maar ik deed het, zette mijn tanden erin en had het binnen een half jaar door.

Uitdaging?

Wat ik destijds niet in die woordspin had opgenomen, was dat ik uitdaging nodig heb. Blijkbaar ga ik me nogal snel vervelen. Begrijp me goed: coaching mag mijns inziens NOOIT een kunstje worden. Het gaat altijd om van-mens-tot-mens. Maar: ik wil me in mijn werk ook kunnen verdiepen, mogen meedenken, mezelf (en het bedrijf) blijven ontwikkelen. Ik ben daarin nogal…. uitgesproken.

Vorig jaar kreeg ik die kans, bij een ander bedrijf. Ik zei een inmiddels vast contract op voor een nieuwe uitdaging, om al heel gauw weer hetzelfde te doen als ik daarvoor ook al deed. Ik had Saskia al lang en breed weer ingeschakeld vòòr ik überhaupt een keuze maakte voor dit bedrijf, maar ik liep ook nu weer leeg. Alles in mij zei dat op dezelfde voet hetzelfde blijven doen me enkel hetzelfde zou opleveren. Dit keer plande ik niet een bruiloft, maar een verbouwing tot in details – náást mijn werk waar eigenlijk 32 uur voor staat. Verveling, kortom.

Einde oefening

Een paar weken geleden raakte alles in een stroomversnelling. Er kwamen nieuwe eigenaren, mijn ambitie werd opgemerkt en hun realistische kijk op de zaak werd daaraan gemeten; dit was geen match. Waar ik meer wil en blijf zoeken, wordt binnen het bedrijf voorlopig bestendigd wat er al is. En mijn contract zou aflopen. Einde verhaal dus. Bij dit bedrijf, althans.

Het gekke is dat ik opgelucht was. Of ben, eigenlijk. Het biedt ruimte. En lucht. Door al mijn bezoekjes aan Saskia kan ik voelen wat goed is voor mij. Door Jonathan voelde ik mijn ambitie. Door dit werk weet ik waar mijn hart ligt, wat ik goed kan, maar vooral ook: wat ik nodig heb. En dat vergeelde papiertje? Dat kan wel een opfrisser gebruiken. Daar heb ik nu álle tijd voor.

Liefs, Femke