Uit het dagboek van een mama: “Ik schiet op alle vlakken tekort”

Goed voor jezelf zorgen. Ik krijg er de kriebels van. Ik wéét dat selfcare, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet, essentieel is. Goed voor jezelf zorgen is belangrijk, heel belangrijk. Het is goud waard. I know. Maar toch word ik er ook opstandig van. Al zeg ik het ook regelmatig tegen iemand uit mijn omgeving: “Denk aan jezelf hè?” Ahgr. Ik hoop dat ik de eerst volgende keer een bitchslap in mijn gezicht krijg als ik deze dooddoener weer over mijn lippen heb gekregen. Iedereen weet dat dit essentiële punt belangrijk is. De uitvoer is alleen bij iedereen verschillend.

Met tussen de regels de boodschap: moet je ook eens doen. Althans, zo voelt het voor mij.

Op social lijkt werkelijk Jan en alleman aan #selfcare en #zelfzorg te doen. Iedereen heeft zichzelf op nummer één staan en zij hebben schijnbaar de behoefte dit te delen met de hele wereld. “Kijk mij eens goed voor mezelf zorgen.” Met tussen de regels de boodschap: “Moet je ook eens doen.” Althans, zo voelt het voor mij. En dan heb je me. Want: Het. Lukt. Me. Nu. Even. Niet. Dus: Fack. Up. Ik leg de schuld bij anderen neer, terwijl ik alleen zelf een aandeel speel in dit issue. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel speelt me weer eens parten.

Wat dit is de werkelijkheid van een werkende mama (in tijden van thuiswerk, -onderwijs, -alles)

Ik ben al blij als ik een nacht door kan slapen. Zonder kind in mijn bed. Dat ik mijn partner tegen me aan voel in plaats van die kleine schattige voetjes die me trappen alsof zijn leven er vanaf hangt. Al vind ik die schattige voetjes half slapend echt niet zo schattig meer. 

Ik ben al blij als ik op op normale tijden eet. En niet om 15.30h lunch omdat ik ‘even’ heb doorgetrokken met werk. Vier dagen achter elkaar. We goed voor de lijn, dat dan weer wel. Al compenseer ik dat met een reep chocola om mijn stress te temmen, zonder dat ik deze überhaupt geproefd heb. 

Ik ben blij als ik mijn kinderen oprechte aandacht kan geven terwijl ik er zelf ook van geniet. Een mindful spelletje yahtzee of oprechte interesse in zijn zelfgemaakte hut in plaats van blij zijn dat hij even buiten de tuin speelt met zijn vriendjes.

Ik ben blij, en daarnaast mijn vriend ook, als ik mijn haar weer een keer normaal gedaan heb. Want dit kapsel (douche-knot á la tante Sidonia for life) zegt eigenlijk genoeg. 

Ik heb geen tijd voor mezelf. Nu. Even. Niet. 
Ik weet dat ik me zó enorm aangesproken voel omdat ik het nodig heb. Of in ieder geval denk nodig te hebben, omdat iedereen het er maar constant over heeft. Maar ik weet dat deze goed voor zichzelf zorgende moeders het uiteindelijk bij het juiste eind hebben. Maar het voelt alsof me dat nu gewoon niet lukt. En ik daarmee dus mezelf tekort doe en op alle vlakken tekort schiet.

Want ook dit is de realiteit voor deze werkende mama

Twee kleine kinderen. Twee (bijna) fulltime banen – althans, zo voelt het. Mama zijn en intern begeleider op een basisschool ten tijden van crisis. Het is gewoon niet te doen. Voor mijn gevoel dan. Maar ik weet zeker dat er genoeg mama’s zijn die dit kunnen beamen.  

Het is zó vaak tegen me gezegd afgelopen weken. Ik heb het, gezien mijn baan in het onderwijs, vast gemakkelijk met het begeleiden van het schoolwerk van mijn zoon. De realiteit ligt iets anders. Inhoudelijk gezien is het voor mij misschien een makkie. Ik heb de tools om mijn eigen kind les te geven. Die dat overigens niet aanneemt, want ik ben zijn mama. En niet de juf. Joe, die doet dus niks meer onder mijn gezag. Het voelt alles behalve gemakkelijk.

Dat de werkdruk in het onderwijs hoger is dan ooit waardoor ik zelfs mijn eigen kinderen in de eerste weken van het thuiswerken niet meer hoorde, niet meer zag en niet gaf wat ze nodig hadden. Een online meeting, een overvolle mailbox en een telefoon die continu rinkelde. Om te zorgen dat het onderwijs van andermans kinderen zou verlopen zoals het zou moeten verlopen. Terwijl mijn eigen kind naast me niet kreeg wat hij zou moeten krijgen. Best een beetje sick, right? 

Er was geen afbakening. Alles liep door elkaar. Het was intens. Gevolg: overprikkeld. Het was gelukkig niet alle dagen zo, maar sommigen dagen wel. Die zijn gewoon stom. En op die stomme dagen komen enkele uren te kort. Drie uur extra op een dag, die ik dan kon vullen met goed voor mezelf zorgen, zou dé oplossing geweest zijn. Waar kan ik een verzoek indienen voor dagen van 27 uur?

Deze gefrustreerde uitspatting zegt wat over de taken die op mijn schouders rusten. Maar dat verklaart maar een klein gedeelte. Het zegt namelijk ook wat over mijn persoonlijkheid: over mijn verantwoordelijkheidsgevoel.

Was het maar anders, daar verlangen we allemaal naar 

Ik weet dat iedereen z’n shit en issues heeft. En veel situaties van anderen maakt mij dankbaar voor wat ik wél heb. Maar even eerlijk: soms heb ik het gevoel dat ik alleen naar een onbewoond eiland zou willen.

Ik sta continu aan. Er lijkt geen momentje rust te zijn. Best gek dat ik dit nu zo intens ervaar, wat zeeën van rust had ik voor de crisis ook niet. Kan ik gewoon minder hebben deze periode? Mama, intern begeleider, partner, schoonmaakster, kok, politieagent, leerkracht, gastouder. En dan vergeet ik, door alle drukte, vast ook nog een paar rollen. Maar hé, ik hoef het jou niet uit te leggen. Alle rollen zijn jou bekend.

Het gaat niet om de balans tussen deze rollen, want er is geen balans in deze crisistijd. Deze rollen lopen nu zó door elkaar heen, dat ik ze moet integreren. Maar ik weet niet hoe dat moet en ik ben Pippa Langkous niet en wil haar intentie ‘ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’ ook niet overnemen. 

Waar ik normaal gezien positief gestemd ben voor een nieuwe uitdaging, heb ik nu gewoon even geen ruimte in mijn hoofd. Ik wil gewoon doorrollen zoals ik ga. Het liefst rol ik hoppa, zo m’n bed in. Al is dat tegenwoordig ook niet meer zo zaligmakend. 

Wat zo gaat het dan

Stap je net je bed in, eigenlijk alweer te laat, begint er een baby (oh nee, peuter) te jammeren. Ik heb 0,0 energie voor slaaptraining (al 8 jaar eigenlijk al niet) en dus kies ik voor de gemakkelijkste oplossing: we verhuizen het kind naar ons bed. Dat ging goed, bij kind 1 tot op de dag van vandaag. Iedereen slaapt als een roosje. Bij kind 2 ging het tot enkele weken geleden ook best. Samen slapen was voor ons dikke prima. Maar nu begint het spelletje. Onder de dekens, op de dekens. Op mama, naast mama. Kroelen in z’n haren of wrijven over z’n rug. Verkeerde tempo (verder niet veeleisend dat jongste kind van mij). Meneer leidt mama wel even het goed tempo. Auw, kramp.

Er wordt een scheet gelaten die de buren hadden kunnen horen en meneer zelf lacht er nog harder om. Waar is mijn baby die gewoon verder slaapt zodra hij naast mij ligt? Tegen de tijd dat Stan komt slapen overhandig ik hem, ietwat kwader en gefrustreerd dan ik eigenlijk wil, een peuter die zó onschuldig uit z’n ogen kijkt dat mijn kant van het verhaal gewoon niet aangenomen wordt. 

Laat me nou nog heel even slapen

Dit spelletje begint rond 4.00 uur nog een keer en meestal overhandig ik even voor 6.00 uur weer een peuter aan dat snurkende wezen aan de andere kant van het bed. Om voor een half uurtje nog even wat slaap te pakken. Lijkt op dat moment een vet goed idee. En in dat half uurtje slaap ik zo diep, zo heb ik de gehele nacht nog niet geslapen. Om 06.30 uur voelde het toch niet meer als een vet goed idee. Hallo kater zonder alcohol. Goedemorgen. Kan ik u ook een keertje overslaan alstublieft? 

Je snapt dat eerder opstaan dan mijn gespuis geen optie is voor me. Ik vind het prachtig, die moeders die kunnen douchen in alle rust. Een kopje thee drinken, rustig ontbijten en misschien wel tijd hebben voor een stukje bezinning bij het ontwaken. Terwijl ik en mijn kater onder de douche staan en denk even mijn momentje voor mezelf te hebben, komt kind 1.0 zijn behoefte doen. Voor de duidelijkheid: zijn grote behoefte. Had dat nou niet op het andere toilet gekund? Ik neem een extra scheut shampoo maar deze kan de geur niet aan. Ik trouwens ook niet. 

De rustgevende muziek die ik had aangezet om van douchen ‘mijn’ momentje te maken, is inmiddels over genomen door een afspeellijst van juf Roos, die nu afgespeeld wordt in de woonkamer. Zo fijn dat gedeeld account van Spotify. 

De rest komt later

Goed voor jezelf zorgen. Ik stop er mee. Dat streven is voor nu even teveel. Op sommige dagen ben je blij als het een normale dag was. Morgen weer een nieuwe dag. Uiteindelijk wil ik ook een gezonde balans en minder stress. Als er iets is wat ik heb geleerd afgelopen twee jaar dan is het wel wat onder druk staan met je doet. 

Mijn bordje is even vol. Binnen mijn grenzen verbruik ik even meer energie dan dat ik die opdoe. Niet voor altijd, maar voor nu, tijdelijk. En dat is ok. Dat accepteren is voor nu, even tijdelijk, mijn nieuwe goed voor jezelf zorgen. De rest komt later.

Liefs, Marjolijn

De foto is gemaakt door Mariet Mons fotografie.