Welkom Jools!

En toen ging alles opeens heel snel… Nog maar slechts enkele weken geleden schreef ik over mijn zwangerschap in Corona tijd en mijn angst voor de bevalling.  Niet wetende dat de kleine in mijn buik van plan was om zo snel daarna al te komen! Nu ik dit schrijf is lieve Jools Luna namelijk al bijna een maand bij ons. Ongelofelijk!

De bevalling

In de nacht van 31 maart werd ik opeens wakker. Plaste ik nou in mijn broek? Slaapdronken vond ik mijn weg naar het toilet, nog totaal niet nadenkend over de start van mijn bevalling. Ik was immers pas 36 weken zwanger! Maar eenmaal daar was de slaap snel verdwenen. Het bleef stromen dus dit kon niks anders zijn dan vruchtwater. In lichte paniek maakte ik Joel wakker, die na mijn woorden gelijk naast zijn bed stond.  Gezien mijn termijn belden we snel de verloskundige die nog geen tien minuten later al op de stoep stond. Het voelde alsof we opeens in een rollercoaster waren gestapt.

De verloskundige bevestigde wat we eigenlijk al wisten, de bevalling was begonnen.  Mijn schoonouders werden gebeld om Harper op te komen halen en in een waas pakte we de laatste spulletjes (gelukkig stond de vluchtkoffer voor mij en Harper al klaar, schijnbaar had ik toch een soort van voorgevoel). Een uur later reden we het parkeerterrein van het ziekenhuis op en zochten we onze weg in een donker ziekenhuis.

We installeerde ons in een verloskamer en konden nog steeds niet geloven wat er allemaal gebeurde. Het was nu afwachten tot de weeën zouden doorzetten. We keken series, ik ging onder de douche en we probeerde wat te slapen. Maar toen bleef het opeens rustig, te rustig. Ja, ik had lichte krampen maar de echte weeën kwamen niet opgang. Op de verloskamer gaven ze ons de hele nacht de ruimte maar toen ik ’s ochtends nog steeds geen weeën activiteit had werd besloten dat ik opgenomen moest worden.  Gezien het termijn en mijn al gebroken vliezen mocht ik niet meer naar huis, maar wilde ze ook de bevalling niet opwekken. Er zat niks anders op dan afwachten tot ik 37 weken zwanger zou zijn.

Het lange wachten begon, of toch niet?

Direct sloeg de angst mij om het hart, mocht Joel wel bij me blijven? Of moest ik deze week voornamelijk in mijn eentje zien door te komen? Wonder boven wonder was er een privékamer vrij. Hierdoor mocht Joel blijven, wat een opluchting! De opname bracht wel een aantal strikte regels met zich mee in verband met Corona. Ik mocht de kamer niet af, enkel wanneer dit noodzakelijk zou zijn voor een onderzoek, Joel kreeg iets meer ruimte: hij mocht één keer per 24 uur het ziekenhuis verlaten. Bezoek was uiteraard uitgesloten. We mochten Harper (onze oudste dochter) dus ook niet zien.

Op 2 april deelde ik mijn verhaal op Instagram. De muren kwamen enorm op me af, ik miste Harper intens en het idee dat ik nog bijna een week voor de boeg had maakte het allemaal zwaar.  Ik deed een oproep voor kaartjes om onze kamer wat mee op te vrolijken en kreeg gelijk al zoveel lieve reacties op mijn post. Met een iets minder zware steen in mijn maag ging ik slapen.

Gaat het nu écht gebeuren?

Maar opeens werd ik wederom ’s nachts wakker. Waren dit nou krampen die ik voelde? Ik bleef rustig liggen en probeerde de slaap weer te vatten, bang voor wederom een loos alarm. De krampen werden echter regelmatiger en ze werden steeds wat heviger, dit leek toch wel serieus... Rond half 5 in de ochtend wekte ik Joel en belde we de verpleegkundige.

Daarna ging alles in een stroomversnelling. Ik werd nog even aan de monitor gelegd om er zeker van te zijn dat het weeën waren (ja!) en een uur later stond ik diezelfde weeën weg te puffen in de verloskamer. Nu ging ze écht komen!

Dezelfde gynaecoloog als tijdens mijn eerste nacht stapte de kamer binnen en controleerde mijn ontsluiting, 5 cm. Ik kon mijn oren niet geloven, ik was al op de helft!. Tijdens mijn eerste bevalling bleef ik uren steken op slechts 2 cm dus dit was een enorme opluchting.  Corona of geen corona, een ruggenprik was geen geen optie meer omdat de bevalling zo snel leek te gaan. Maar de pijn werd steeds intenser dus ik vroeg of er nog een andere optie was. Ik kreeg wat verlichting door middel van een remifentanil pompje en tussen de weeën door lukte het me zowaar om wat grapjes te maken. Een wereld van verschil met mijn eerste bevalling waar ik voor mijn gevoel vanaf moment één al de controle verloor.

Ik hield de controle vast tot de persdrang begon te komen. Daar raakte ik van in paniek en ik kreeg mijn ademhaling niet meer rustig. Gelukkig werd de gynaecoloog er al snel bij geroepen en kreeg ik de verlossende woorden. Ik mocht gaan persen! Drie weeën later om half 8 ’s ochtends werd Jools geboren. I did it! Echter was de golf van blijdschap maar van korte duur.

De eerste uren en dagen na de bevalling

Paniek overviel me want het zo gewenste huiltje kwam niet. Mijn meisje bleef stil op mijn borst liggen terwijl iedereen om ons heen in de hoogste versnelling leek te gaan. Ze werd van mijn buik gepakt, de kinderarts kwam binnen en voor ik het wist waren mijn baby en man verdwenen. Ik kreeg te horen dat haar hartje het goed deed maar dat ze nog niet zelf ademde en daarom richting de kinderafdeling ging.

Langzaam liep de kamer weer leeg en na lieve woorden van zowel de gynaecoloog als de verpleegkundige werd ik alleen gelaten.  Nog geen drie uur na de start van mijn bevalling lag ik om me heen te kijken in een vreemde kamer. Nog steeds zonder man of kind en met een lege buik, het leek net alsof ik droomde. Was dit wel echt gebeurd?

Ik belde mijn moeder en appte mijn vriendinnen om het nieuws te delen maar het leek alsof het niet mijn eigen verhaal was.  Ik at een beschuit met muisjes en scrolde door Instagram. Ik moest toch wat om de tijd door te komen? Na wat uren leek te duren stond opeens de kinderarts in mijn kamer. Alles was goed met Jools, ze had gewoon wat extra hulp nodig met opstarten.  Zodra ik had gedoucht mocht ik naar haar toe, nog langer wachten dus. Even later kwam Joel terug en liet ik eindelijk de tranen toe. Wat een rollercoaster waren deze afgelopen uren geweest.  Gelukkig stelde hij me gerust, Jools maakte het echt goed, en hielp me onder de douche.

Het gevoel om je pasgeboren baby niet vast te kunnen pakken is niet te beschrijven

Snel daarna werd ik in een rolstoel gezet en mocht ik eindelijk naar mijn dochter toe. Daar lag onze kleine Jools omringt door slangetjes en piepende machines. Het gevoel om je pasgeboren baby niet vast te kunnen pakken is niet te beschrijven. Mijn handen mocht ik op haar rug leggen maar meer zat er die eerste uren niet in.  Gek genoeg kon en kan ik dat nog steeds erg goed relativeren en ben ik enorm dankbaar dat de benodigde zorg er was . Om me heen lagen kindjes al weken voor hun leven te vechten. Onze meid had ‘slechts’ wat extra hulp nodig. Die avond al was het zuurstof verdwenen en de volgende ochtend lag ze op mijn borst. Ze deed het zo goed dat we slechts drie dagen trots met een gevulde Maxi-Cosi het ziekenhuis uit liepen.

Zoveel liefde

De kraamweken zijn fijn en moeilijk tegelijk. We doen het goed als gezin van vier. Harper is een geweldige grote zus en Jools is een hele tevreden baby. Corona was tegelijk aanwezig maar in mijn gedachten ook ver op de achtergrond. Je komt in zo’n bubbel terecht. Enkel tijdens de kraambezoeken werd pijnlijk duidelijk hoe anders deze periode is in vergelijking met die van Harper.  

Opa en oma’s op afstand in plaats van zo dichtbij mogelijk. Beschuit met muisjes in de tuin en bewonderende blikken door een ruit. Het is en blijft een rare gewaarwording.

Door mijn onverwacht snelle vertrek uit het ziekenhuis werden alle mooie en lieve kaarten doorgestuurd. Ze hangen in de woonkamer aan de muur en ik sta nog steeds te kijken van zoveel liefde.

Liefs, Maaike