In de liefde blijf je

Lief meisje. Mijn geliefde kind. Je was zo welkom hier. Ik wil mij graag een beeld vormen van jou, maar het is alsof het papier mijn schets niet durft te dromen. Soms, heel soms, kijk in in de achteruitkijkspiegel van de auto en fantaseer ik jou er bij. Die twee schitterende jongens van ons en jij in het midden. Jij, met je lange, wilde haren, tussen jouw twee broers in. Zou je krullen hebben? Hoe zou jouw lach hebben geklonken?

Ik ben moeder van twee geweldige jongens. Ik tel mijn zegeningen met twee gezonde zonen.

Moeder van een dochter zijn, ook dat lijkt mij heel bijzonder

Zeker weten dat jij een meisje bent, doe ik niet. Mijn intuïtie leek het mij te willen vertellen. Je was voor de omgeving een grote verrassing, zo kort na de geboorte van Samuël. Voor mij was je dat niet. Ik was al klaar jou te ontvangen. Een maand na de geboorte van jouw broer, maakte ik een moodboard met een roze taart. Steeds als ik er naar keek, dacht ik er zullen hier al snel weer geboortevlaggen hangen. In mijn gedachten kleurden die vlaggen roze. Het was een diepe, onuitgesproken wens. Moeder worden van een vrouw. Het lijkt mij heel speciaal.

Op Valentijnsdag 2016 deed ik een positieve test. Als een liefdesbaby, zo leek jij gekomen. 

Hoera, ik ben zwanger

Met grote blijdschap bracht ik de boodschap naar buiten. Ik voelde wel dat ik eigenlijk nog aan het ontzwangeren was, maar kon tegelijkertijd ook vol vertrouwen zijn dat de natuur haar werk zou doen. Ik kon dit kindje dragen. Mijn lichaam wist inmiddels hoe dat moest. Voor de komst van Samuël eindigden twee prille zwangerschappen in een miskraam. Dit keer had ik niet het idee dat het mis zou gaan. Dit kindje zou bij mij blijven, zo voelde dat.

Vol goede moed vlogen de dagen voorbij. Ik voelde mij opgewekt en verheugd. Alsof er zich in mijn binnenste een bron van licht genesteld had. Ik was vol van Samuël en alles wat we met hem beleefden. Ik was vol van jou. Verwachtingsvol.

Samen gingen we op pad. Ik nam je mee bij alles wat ik deed. 

Waar het bij Samuël een eeuwigheid leek te duren, had ik nu al snel een buikje. Fantastisch! Ik was zo trots. Het voelde magisch. Dat het kon. 

Geen wolkje aan de lucht zou je denken

Op mijn werk bij Basalt, (destijds Sophia Revalidatie) in Den Haag, werd mijn aandacht wel steeds naar de kinderrevalidatie getrokken. Als ik de kinderen met, zoals dat genoemd wordt, aangeboren afwijkingen, achter hun kinderrollator of in een rolstoel zag, stak het in mijn hart. Dan voelde ik opeens een zekere angst. Zou het komen doordat Samuël nog zo klein was? Hij was een half jaar toen ik in verwachting bleek van jou. Soms dacht ik, totaal uit het niets, wat als dit kindje gehandicapt is? Hoe zou dit voor Samuël zijn? Is zijn onbezorgde leven, dan in één ogenblik voorbij? Hoe zou ik mij dan verhouden ten opzichte van hem? Wij hadden de wens voor een groter gezin, maar Samuël had hij ook iets te wensen? 

Die eerste echo was prachtig. Alles leek goed. Zo fijn. Zo bijzonder mooi jou op het beeld van de echo te mogen zien en jouw hartje te horen. Het klonk krachtig. 

Op naar de termijnecho. Die zou ik bij ruim twaalf weken krijgen. 

Lees ook:Een (gemiste) miskraam: waarom wordt hier bijna niet over gesproken?

Dit is foute boel

Tot ik op een middag hevige krampen kreeg. Mijn zusje zou die avond komen eten met een vriendin, maar ik belde af. Ik voelde mij echt niet goed en wilde alleen zijn met jou. Ik legde Samuël op bed. Zef was er niet. Ik was alleen in de woonkamer, met jou. Zat op de bank weeïge krampen weg te puffen en wist, dit is foute boel. Ik belde de verloskundige. Ze zei mij dat ik mij geen zorgen hoefde te maken zolang ik geen bloed verloor. Het zou vast bandenpijn zijn, dat kon ook heviger zijn omdat het zo kort op mijn eerdere zwangerschap was. 

In mijn hoofd hoorde ik als een loep de hele tijd hetzelfde refrein van een nummer van Cher: ¨If I could turn back time. If I could find a way. I´d take back those words that have hurt you and you´d stay.¨

Ik wist diep van binnen dat de verloskundige er naast zat, maar greep mij tegen beter weten in vast aan een strohalm wishfull thinking. De krampen hielden de hele nacht aan. De volgende morgen was het verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik sprak er niet meer over. Ik wilde er niet aan.

Hoopvol blijven

Een week later mocht ik voor de termijnecho. Ik stond die ochtend onder de douche, het onweerde buiten. Het leek net of de donder het onheil aankondigde, zo ervaarde ik dat. Niet veel later was het alsof mijn overleef mechanisme het van mij overnam. Ik mocht dit niet voelen. Ik mocht dit niet denken, waarom was ik zo aan het doemdenken? Ik moest positief zijn. Hoopvol blijven en geloof hebben. Je zou er vast nog zijn. Ik zei daarom tegen Zef dat ik wel even alleen naar de verloskundige zou gaan. Samuël moest namelijk bijna naar bed voor zijn ochtendslaapje.

Ik parkeerde de auto voor de verloskundigenpraktijk. In een flits schoot het woord curretage door mijn hoofd, maar ik drukte het weg. Ik sprak mezelf streng toe. ¨Nee. Doe dit niet. Ze leeft. Ze is er. Houd hoop.¨ De liefste verloskundige deed de deur open. Opgelucht nam ik plaats op de bank. Het echoapparaat op mijn buik. Ze moest zoeken. De verloskundige keek bedenkelijk. Ze zocht naar iets wat ik eigenlijk al wist….. Ik wilde het niet weten, maar ik wist het.

Daar lag je dan. Onderin mijn baarmoeder. Een heel klein baby’tje. Zo lief. Zo klein. Stil. Levenloos. Je hartje was gestopt met kloppen. De verloskundige kon zien dat dit bij 10 weken gebeurd was. Toen ben jij gestopt met groeien. Precies toen ik die krampen had ervaren. Ik kon alleen maar uitbrengen ¨Ach wat zielig. Ach wat zielig voor haar….¨ De rest voltrok zich in een waas. Als op de automatische piloot reed ik niet veel later naar huis en stortte mij aldaar in de warme armen van een ontredderde Zef.

Sorry…

Hierna volgde een periode van het vertellen van het verhaal. Steeds opnieuw aan anderen vertellen dat jij er niet meer was. Dat jij toch niet zou komen. Wat vond ik dat moeilijk. ¨Sorry¨, zei ik toen ik mijn schoonmoeder het nieuws vertelde.

Verschillende gevoelens passeerden de revue. Schuldgevoel, schaamte, onzekerheid en pijn. Toch was ik ook blij dat ik al gedeeld had dat jij bestond, in mij. Nu kon ik ook met anderen delen wat er aan de hand was. Dat ik je nog bij mij droeg. Je was gestorven, maar ik liep nog ruim een week met je rond voor de curettage zou plaatsvinden. ¨Misschien dat mijn lichaam zelf in actie zou komen….¨, aldus de verloskundige in het ziekenhuis. Dit gebeurde niet. Mijn lichaam dacht nog dat zij in verwachting was. Ik voelde mij nog zwanger. 

Al snel na die laatste echo, voelde ik mij ook kalm. Ik voelde jou en jouw licht nog steeds. Jouw ziel leek nog zo dichtbij. Ik kon de hele situatie nemen zoals het was. Ik beleefde hele mooie dagen met Samuël. Het was begin mei. De zon deed haar best en de vogels floten. Jij mocht nog even bij mij zijn. Zo kon ik ook rustig toeleven naar het moment en heel bewust afscheid nemen van jou en onze toekomst samen. 

Een gedichtje voor jou

Op moederdag droeg ik je nog. Ik maakte wandelingen aan het strand en staarde over zee. Ik maakte een herinneringendoosje voor jou en schreef de mooiste woorden die ik kon vinden. Geen woord leek te kunnen vangen wat ik zeggen wilde. Op internet stuitte ik op dit hele korte gedichtje, wat ik zo pakkend vond:

Lief gehad

Liever gehouden

Dag lief!

Ik ben je zo dankbaar

Natuurlijk voelde ik verdriet, en toch ook positieve gevoelens. Lief mens. Je hielp mij te zien wat er was. Ik werd van de één op andere dag teruggeworpen en realiseerde mij juist in dat moment weer hoe dankbaar ik was voor alles. Wat ik had. Elke nieuwe morgen is er één om dankbaar voor te zijn.

Ik maak geen geheim van jouw bestaan, maar spreek ook niet vaak over je. Voor deze speciale blog, met als thema LIEFDE, maak ik een uitzondering. Voor mij hoor jij bij de liefde. In mijn hart blijf je wonen. Ik weet zeker dat jij je geliefd gevoeld hebt. Ik geloof dat jij nu in de Hemel mag zijn.

Lieve kleine Noah, alles is liefde. In de liefde blijf jij. Ik zal je nooit vergeten.

Heel veel liefs, jouw moeder