Het mysterie van de verdwenen speeltuin etiquette

De afgelopen maand ben ik bekend geworden met de wereld van speeltuinen en met de regels die hier gelden. Of misschien kan ik beter zeggen: de regels die hier juist niet gelden. Er blijken enorme verschillen te zijn tussen kinderen, opvoeding en ouders. Iets wat we natuurlijk al wisten, maar nogmaals heel duidelijk werd in de speeltuin. Er bleek weinig meer over te zijn van de omgangsnormen ofwel de speeltuin etiquette, die ik van mijn ouders heb meegekregen.

De eerste maanden van dit jaar hebben we vrijwel geen speeltuin bezocht. Eerst omdat het weer niet echt mee wilde werken en daarna omdat ik geen risico wilde nemen in verband met het Coronavirus. Daarbij was onze favoriete speeltuin, de speeltuin om de hoek van ons huis, dicht ten gevolgen van de maatregelen. In maart kocht ik een zandbak en glijbaan en lieten we gras aanleggen in onze tuin zodat de kleine man toch een beetje zou kunnen spelen, klimmen en klauteren.

Plezier in de speeltuin. Of toch niet?

Toen begin mei de speeltuin om de hoek bij ons huis weer open ging, kon ik mijn geluk niet op. Een plek waar mijn kind leuk zou kunnen spelen met andere kindjes en waar hij lekker kan klimmen, klauteren en met zand kan spelen. We zaten er, mede mogelijk gemaakt door het mooie weer, bijna dagelijks. Doordat wij er bijna dagelijks zaten, begonnen een aantal dingen mij in negatieve zin op te vallen.

Mijn opvoeding durf ik best een tikje streng te noemen. Mijn ouders hadden normen en waarden hoog in het vaandel staan en in sommige opzichten draafden ze daarin een beetje door. Vrienden en vriendinnetjes vonden mijn opvoeding altijd erg streng. Dat vond ik destijds natuurlijk verschrikkelijk vervelend en irritant, maar achteraf gezien ben ik er geen slechter mens door geworden en weet ik me in alle situaties goed te redden door deze opvoeding.

‘Gooide ik met zand dan werd ik daar door mijn moeder op aangesproken’

Afijn, waar ik heen wil: als ik vroeger naar de speeltuin ging met mijn moeder, dan verdween ik geen seconden uit haar gezichtsveld. Als ik met zand gooide werd ik daarop aangesproken. Was ik aan het schommelen en stond er een ander kindje te wachten, dan zei mijn moeder dat straks het andere kindje aan de beurt was. Als ik op de glijbaan zat, moest ik netjes wachten tot het kindje voor mij er af was. In mijn ogen waren dat hele normale regels en voor zover ik mij kan herinneren golden die regels in ‘mijn tijd’ voor vrijwel alle kinderen in de speeltuin.

Lees ook: Zo’n moeder waar iedereen jaloers op is

Nu is alles anders

De wereld van speeltuinen was in mijn hoofd een hele lieve en gezellige omgeving. Een omgeving waar natuurlijk wel geduwd en getrokken wordt, waar je met elkaar leert spelen en er ook heus wel eens ruzie is. Maar ook waar je als ouders ook helpt om je kind te leren spelen met andere kindjes. Niets blijkt minder waar te zijn.

Nu ik mij dagelijks begeef in de wereld van speeltuinen, ben ik echter tot de conclusie gekomen dat die regels die ik zo vanzelfsprekend vind, dat helemaal niet zijn. Kinderen die een half uur op de schommel zitten en niet wijken voor een ander kind. Mijn 1,5 jarige zoontje dat van de glijbaan wordt geschopt door een jongetje van 2, waarna zijn moeder hard staat te lachen en speelgoed dat uit baby’s hun handen wordt gerukt.

Normen en waarden

Onlangs had ik een gesprek met een van mijn buurvrouwen over dit onderwerp. Het viel haar ook op (lees: zij ergerde zich hier ook mateloos aan) dat veel kinderen niet worden gecorrigeerd en geen normen en waarden lijken te kennen. Zo werd haar zoontje van amper 1 jaar onlangs weggeduwd bij de schommel waar hij al 10 minuten op stond te wachten door een meisje dat net de speeltuin in kwam lopen. De moeder in kwestie prees haar dochter met de woorden: “Goed zo lieverd, goed gedaan!” Toen mijn buurvrouw de moeder aansprak op het gedrag, vertelde de vrouw dat ze haar dochter leerde om voor zichzelf op te komen en dat als ze iets wilde, ze daarvoor moest vechten. Ze moest vooral geen rekening houden met anderen want dat zouden anderen ook niet met haar doen.

Mijn kind is geen heilig boontje, maar als hij iets doet wat niet mag, dan spreek ik hem aan.

Laat ik duidelijk zijn: mijn kind doet ook dingen die niet mogen. Gelukkig maar. Het is geen heilig boontje. Maar als hij iets doet wat in mijn ogen niet mag, dan spreek ik hem aan. Ik leg hem uit wat niet mag en waarom dat niet mag.

Lief doen zou normaal moeten zijn

Normen en waarden zijn voor iedereen anders en iedereen voedt zijn kind ook anders op. Dat mag en dat is natuurlijk ook alleen maar goed. Maar eerlijk gezegd had ik gedacht en gehoopt dat bepaalde dingen in iedere opvoeding wel terug zouden komen.

Ik vind het jammer om te zien dat het blijkbaar heel normaal is om geen rekening met elkaar te houden. Ik lees vaak over het steeds individualistischer worden van onze samenleving en als ik naar de speeltuin kijk, vrees ik met grote vrezen voor de samenleving waar onze kinderen over 30 jaar in verkeren…

Hoe ga jij om met speeltuin etiquette bij je kind?

Liefs, Stacey