Samen spelen, samen delen

Het komt en gaat bij vlagen: broertje-zusjes ruzies. Kreten als: “Ik ga het zeggen!”, “Ik zei toch al sorry?!”, “Geef terug!”, “Blijf af!”, “Je irriteert me!”
Het hoort erbij, maar het is af en toe om gek van te worden. In de ogen van mamablogger Leonie gaat het vaak om niks, maar toch gaan de ruzies tussen haar kids gepaard met allerlei emoties. De aanleidingen? Heel verschillend. Van afgepakt speelgoed tot “Ze kijkt naar me!” Serieus? Daar zakt je broek toch van af? In deze blog legt Leonie je uit dat deze ruzies ook ergens goed voor zijn.

“Wacht op mij, mijn popje zit nog niet vast”. Ik help Fleur haar pop in het fietsstoeltje te zetten. Daarna gaat ze achter haar broer en zus aan naar het speeltuintje om de hoek. En weg zijn ze. Alle drie. Ik schenk mezelf een kop thee in en geniet even van de stilte.
Dat waren 5 heerlijke minuten. Ik hoor van verre al een kindje huilen, duidelijk een van mij en de hele buurt kan mee genieten. Af en toe schaam ik me enorm voor de buren! Gezien de sfeer deze ochtend heb ik al het vermoeden dat dit om een ruzie gaat.

Wie doet wat?

En zoals ik al vermoedde is het de kleinste: “Maud heeft mij geslagen”. Maud komt inmiddels ook de poort in gerend: “Ik zei al sorry, ik zei al sorry. En Fleur heeft mij gekrabd”. Ik laat beide meiden hun verhaal doen. Om eerlijk te zijn snap ik niks van wat er nou is gebeurd. Ze kijken me allebei aan met de verwachting dat ik de ander naar boven stuur voor straf. Maar wie? Ik kom er niet achter wat er nou daadwerkelijk in de speeltuin is gebeurd en wie er begon, dus ik spreek de meiden alle twee streng toe en zeg dat ze toch echt liever voor elkaar moeten zijn. Jullie zijn zusjes. Daar heb je er maar één van en daar maak je toch zeker geen ruzie mee?

Oeps, daar zat ik zelf dus fout. Dat weet ik ook wel, want ik maakte vroeger ook ruzie met mijn zusjes. En daar bovenop nog: ik focus me veel te veel op wat er is gebeurd en wie er begon. Ik wil dat achterhalen, maar dat werkt niet.

sociale vaardigheden

Helaas, ruzie maken hoort er écht bij. Door ruzie te maken met een broertje of zusje oefent je kind sociale vaardigheden. Wat dacht je van deze voorbeelden?

• boosheid controleren
• compromissen sluiten
• gevoelens onder woorden brengen
• je verplaatsen in een ander (inlevingsvermogen)

De reden dat een kind meer ruzie maakt met broertjes en zusjes thuis dan bijvoorbeeld met andere kinderen op school, is dat thuis een veilige basis is. Een stevige basis die in de ogen van jouw kind nooit verloren gaat. Je kind kan zich dus een ruzie veroorloven, want broer blijft broer, zus blijft zus en thuis blijft thuis. Door het thuis te oefenen kan je kind deze vaardigheden in situaties buitenshuis ook toepassen.

oplossingsgericht denken; kinderen kunnen het!

Hoe kinderen reageren op een conflict is heel verschillend. Het hangt af van de situatie waar het zich in bevindt, maar ook zijn of haar karakter speelt een rol. Wat we wel weten is dat jonge kinderen tot en met 6 jaar ongeveer nog heel egocentrisch zijn. Ze zijn gericht op wat zij willen. Kinderen van een jaar of 8 kunnen zich al wel in een ander verplaatsen. Ook weten we dat een ouder kind zich vaak verbaal laat horen en een jonger broertje of zusje dat hier niet tegenop kan fysiek kan worden.
Oplossingsgericht denken; moeilijk voor een kind? Juist niet! Wist je dat kinderen juist gefocust zijn op het vinden van een oplossing voor het conflict dat ze hebben? Wie mag er nu als eerste met de rode stift kleuren? Wie mag er als eerste gooien met de dobbelsteen? Welk filmpje gaan we nu kijken op tv? Hoe gaan we verder? Het valt me op dat op dit soort momenten ik, als moeder, vaak iemand kies die als eerste mag. Echter dat is niet altijd nodig!

ingrijpen of niet?

Dat brengt mij op het volgende. Moet je altijd ingrijpen of niet? Terwijl ik dit schrijf moet ik aan dat zinnetje denken uit de televisieserie ‘de Luizenmoeder’:

Als je wilt dat je kind groeit, ga er dan niet bovenop zitten.

Natuurlijk moet je ingrijpen als kinderen elkaar pijn doen of als er een andere grens in jullie huis overschreden wordt. Toch is het goed om ruzies soms even op zijn beloop te laten. Als er steeds een ouder ingrijpt, zullen ze papa of mama er steeds vaker bij halen om als scheidsrechter op te treden. Zo lopen ze zelf de kans mis het zelf te leren. Je kunt natuurlijk wel coachen! Als je merkt dat een ruzie hoog oploopt: druk op de pauze-knop en vraag de kinderen wat ze allebei willen. Als je dat helder hebt, kunnen zij dan zelf een oplossing bedenken waar iedereen blij van wordt?

Van theorie naar praktijk

Het is grappig, want soms zijn de blogs die ik schrijf een les voor mezelf. Ik kan hier namelijk zelf nog wel wat van leren. Iets minder snel ingrijpen is iets wat ik zeker wil gaan toepassen. Sterker nog: ik heb het vorige week al toegepast in mijn rol als juf op het schoolplein. Eerst even kijken of het zichzelf oplost voordat ik ingrijp. Het werkte bij twee kinderen die allebei op hetzelfde fietsje wilden. Ik wilde al opkomen voor het meisje dat moest blijven staan, maar ze kwam voor zichzelf op. Het jochie kwam terug en de twee gingen er samen op het fietsje vandoor. Whihoo! Zo mooi om te zien!

En dan nog even dit: een dosis geduld kan ik ook wel eens extra gebruiken. Ik ben best heel geduldig, maar soms wordt er een te groot beroep gedaan op dat geduld en heb ik 3 rollen behang nodig én 10 liter lijm. Ik ben er niet trots op, maar dan schiet ik wel eens uit mijn slof. En hé, ook dát hoort er ook gewoon bij.

Hoe ga jij om met de ruzies tussen jouw kinderen?

Liefs, Leonie