Update: Hoe gaat het nu met kleine einstein?

Weet je nog? Begin maart schreef Leonie een blog over haar zoon Nils. Een stoere vent van 9 jaar met een goed stel hersenen. Dat is super fijn, maar bracht ook een aantal dilemma’s met zich mee. Versnellen of niet? Zo ja, naar welke middelbare school moet hij dan op zijn tiende? Zo nee, wat doen wij (of eigenlijk school) dan? Het hele verhaal lees je hier terug. Hoe het nu gaat met Nils? Is hij hoogbegaafd? Hoe kunnen wij hem het beste helpen? En welke stappen er samen met school en de trotse papa en mama zijn gezet? Dat lees je in deze blog.

In gesprek met school

Daar stonden we dan begin maart. Met veel dingen om over na te denken. En met een goede stappenplan op papier. Allerlei afspraken om over Nils en zijn toekomst op school te praten volgden zich in rap tempo op. Als eerste spraken wij met de leerkracht en intern begeleider over hoe Nils zijn onderwijstijd eruit gaat zien als hij gaat versnellen en groep 6-7-8 in twee jaar tijd doorloopt. En hoe het eruit ziet als hij dit gewoon in drie jaar tijd doet. School had een mooi model uitgeprint waarin allerlei verschillende vaardigheden stonden in weer veel verschillende gradaties. Die zou Nils verder kunnen ontwikkelen. Heel eerlijk, klonk het als een goede intentie, maar hoe en wat was mij onduidelijk.

Wat gaat hij precies doen dan op school? Deze vaardigheden zouden bij zowel versnellen als niet versnellen gestimuleerd en ontwikkeld worden. Ik had het idee dat school wel heel goed meedenkt. Er gebeurt ook echt wel veel in de klas. Toch vond ik het te vaag. We hebben het ook nog gehad over een intelligentieonderzoek. Willen we Nils dat laten doen? We besluiten van niet omdat we Nils aardig in beeld hebben en er verder geen problemen zijn in zijn gedrag of werkhouding. het lijkt ons niet nodig en niet van meerwaarde.

In gesprek met het gymnasium

In de tussentijd spraken we d.m.v. videobellen een docent van een gespecialiseerd gymnasium. We kregen een erg goede indruk van het soort onderwijs. Het enthousiasme en de expertise droop ook van deze man af. Aan deze docent zou ik mijn kind zeker weten toe vertrouwen. Alleen één ding. de school werkt met een loting. Je kunt buiten deze loting om een plekje krijgen, maar dan moet je aantonen dat jouw kind enkel op die school passend onderwijs kan krijgen. Alleen IQ telt niet mee, want er zijn meer kinderen zoals Nils die op deze school in deze speciale klas voor 10 – 12 jarigen zouden willen instromen.

vragenvuur aan een mede-mama die hetzelfde meemaakte

Via een andere ouder op school kwam ik in contact met een moeder die twee kinderen op het voortgezet onderwijs heeft. Allebei hoogbegaafd en allebei op die gespecialiseerde school waar wij ook contact mee hadden. We kwamen veel te weten. We hadden allerlei vragen voor haar opgeschreven. Zowel inhoudelijke als praktische vragen. Het was heel fijn om met iemand van gedachte te wisselen die hetzelfde heeft met haar kinderen. Dezelfde dilemma’s. Natuurlijk zijn onze kinderen ook wel anders dus wat voor de een werkt is misschien voor een ander juist niet goed. Een van de dingen die deze moeder had gedaan en wat wij niet van plan waren was dat intelligentieonderzoek. Het gaat goed met ons kind, dus dat gingen wij niet doen

Totdat zij vertelde dat ze daar zo veel informatie uit had gehaald en het onderzoeksverslag zo veel meer was dan een IQ en een stempel “hoogbegaafd”. Ja, toen begonnen wij wel te twijfelen of we dat niet toch moesten doen. En toen ze vertelde dat dit onder jeugdzorg valt en vergoed wordt door de gemeente toen gingen wij ons nog meer achter onze oren krabben. Want ja, eerlijk is eerlijk, financiën spelen ook mee. Zo’n onderzoek is niet goedkoop. En dan komt het adviesgesprek en eventuele begeleiding er nog bij. Als je zo’n onderzoek niet doet dan gaat er misschien wel belangrijke informatie verloren. Nils staat sterk in zijn schoenen en kan zo’n onderzoek aan dus we besluiten dit toch te doen.

beslissing: versnellen maar!

Intussen, zonder de informatie van dit intelligentieonderzoek, besluiten we al dat de beste optie voor Nils is om te versnellen. De grootste reden hiervoor is onze slechte ervaring in het reguliere basisonderwijs op het gebied van het verdiepen en verbreden voor dit soort sterke leerlingen. We durven deze gok niet te nemen, ook al hebben we vertrouwen in de school waar onze kinderen op zitten. Dat ligt eerder aan het Nederlandse onderwijssysteem in het algemeen, maar dat is een heel andere discussie. We richten onze peilen dus op het gymnasium. Dan gaat hij maar wat jonger naar het VO, hij krijgt dan wel de beste begeleiding die er is. Van docenten die al veel meer van dit soort kids hebben laten laren en groeien.

En daar was de sticker; ons kind in een hokje

Inmiddels is het juni en is ons plaatje compleet. Nils is begin deze maand voor onderzoek naar een bureau geweest dat intelligentieonderzoeken afneemt en leerlingen, ouders en scholen begeleidt. Zij zijn volledig gericht op het hoogbegaafde kind. Het woord hoogbegaafd vind ik trouwens altijd zo stom om te zeggen. Ik wil niet te koop lopen met de intelligentie van mij kind. En is hij hoogbegaafd? Of gewoon een best wel slim kindje. Wanneer mag je dat zeggen? En wil je dat überhaupt?

Ik houd helemaal niet van stickers plakken en kinderen in hokjes stoppen. Maar oké, dat hoort bij dit onderzoek en ja het is nu een feit. Nils is hoogbegaafd. Een IQ score staat ook op papier, Dit was onderverdeeld in vijf verschillende vaardigheden. Nils zijn IQ score was hoger dan wij hadden verwacht en toch ook een bevestiging dat het inderdaad wel heel bijzonder is wat hij allemaal kan en weet op zijn leeftijd.

Lees verder op pagina 2

Pages: 1 2