Het onvermijdelijke

“Allee ik ben zo fier op u.” “Je gaat als een speer Milou!” “These feet are made for running!”

Tot vier jaar geleden stond ik naast mijn werk, in de toen nog financiële wereld, minimaal vier keer in de week op het hockeyveld. Zelf trainen, bedrijfshockey, training geven, wedstrijden spelen, coachen, hockeykampen begeleiden. Mijn stick en bitje lagen standaard klaar in de gang.

Alles werd anders

Op 2 januari 2016 kwam daar plots heel abrupt een einde aan. Een auto ongeluk op de snelweg zetten mijn hele leven op zijn kop. Twee jaar lang was ik dagelijks in ziekenhuis en revalidatie centrum te vinden, Ooit weer een stap zetten was mijn doel; leren omgaan met mijn beperking het doel van de artsen.

Na 2,5 jaar nam ik echter tot ieders verbazing afscheid van mijn rolstoel en niet veel later ook van mijn krukken. De restschade nam ik voor lief. Ik kon weer lopen. Waar ik wat meer moeite mee had? De aangekomen kilo’s in die jaren dat ik stil had gezeten. Je herkent het vast. Kleding in maat 36 passen niet meer. Jij hebt voor je gevoel overal vetjes, en je omgeving kan beweren dat je echt niet dik bent. Zo voelt het toch. Ik moest het accepteren. Sporten leek geen optie meer. Mijn hockeystick kon de wilgen in. Mij erbij neerleggen? Nooit. Ik had nog een heel leven voor mij. Dromen, ambities.

Lees ook: Ik ben GEÏNSPIREERD door deze powermama

Ik kan het!

Drie jaar na dato liep ik met een mega grote glimlach bij de podoloog naar binnen. “Ik wil graag sportzooltjes laten maken voor in mijn hardloopschoenen, en voor in mijn schoenen tijdens het werken in het ziekenhuis als verpleegkundige.” Het trainen met de fysiotherapeut had zijn vruchten afgeworpen; Ik kon weer sporten. Inmiddels werd ik ook als leerling HBO-V aangenomen in het ziekenhuis en had ik ieder het tegendeel bewezen! Ik besloot driemaal in de week te gaan hardlopen met een schema van een bekende Belg. De motiverende woorden, het vaste schema van drie keer in de week, dit werd nu mijn uitlaatklep. Tegelijkertijd schreef ik mij in bij de tennisclub, en met dagelijks dertig kilometer op de fiets aan woon-/werkverkeer had ik mijn nieuwe sportschema compleet.

Vol zelfvertrouwen zwanger

De lichamelijke veranderingen die het met zich mee bracht gaven mij een enorme boost en zelfvertrouwen terug. Eindelijk zag ik mijzelf weer terug in die spiegel. Durfde ik de korte jurkjes weer uit de kast te halen en de strakkere shirtjes aan te trekken.

Inmiddels ben ik dertig weken zwanger. De afgelopen maanden heb ik meer uren als ooit tevoren gemaakt in het ziekenhuis, desondanks bleef ik braaf vasthouden aan mijn drie hardloopsessies per week, en ook de tennisles heb ik er geen van gemist. Van zwangerschapskilo’s is weinig sprake. De kleine meid groeit echter gewoon zoals het hoort. De CPC, de Puinduinrun. Ik heb ze voor het eerst in jaren weer uitgelopen! Wat was ik trots!

Daar was het moment…

Nu is het onvermijdelijke en zo gevreesde moment echter daar. Afgelopen woensdag stond mijn 2e hardloopsessie van die week op het programma. Vol enthousiasme en energie trok ik mijn hardloopschoenen aan en ging ik van start. Niet wetende dat dit voorlopig mijn laatste rondje was. Na 5 kilometer kreeg ik buikpijn, kramp in mijn benen.. daar was dan het signaal: het is genoeg. Mijn verloskundige had mij er al voor gewaarschuwd; Je lichaam zal een keer op de rem trappen zo richting het einde.

Even voelde ik mij weer dat meisje in die rolstoel.

Met tranen in mijn ogen schopte ik vol verdriet mijn hardloopschoenen in de hoek van de gang. Even voelde ik mij weer dat meisje in die rolstoel. Het sporten is mijn houvast geworden. Daar waar ieder zei dat het mij nooit meer ging lukken, flikte ik het toch. En nu laat mijn lichaam mij in de steek. Althans, zo voelde het.

Ik ben fier op u

Na een paar glazen alcoholvrije wijn, een zak Malthesers en een paar lange vingers kon ik gelukkig om mijzelf lachen. Ik ben dertig weken zwanger. Menig vrouw kan met dertig weken haar eigen veters niet eens meer strikken, en ik maak mij druk om hardloopschoenen die voorlopig in de kast zullen moeten blijven staan.

“Ik ben fier op u.” hoor ik de Belg nog zo zeggen in mijn oortjes. Ik verdorie ook op mijzelf.

Liefs, Milou