Lekker op je bek gaan

Op het moment dat ik deze blog schrijf heb ik nog precies 10 dagen verlof. Normaal is een zwangerschapsverlof natuurlijk al een unieke ervaring maar we kregen er Corona als extra cadeautje bij.  Onvoorstelbaar wat er in de afgelopen 16 weken is gebeurd! Ik ging met verlof op de dag van de persconferentie.  Niet alleen ik ging niet meer richting kantoor, ook bijna al mijn collega’s bleven thuis.

Die zo gewenste rust kwam niet want Harper en Joel zaten op mijn lip tijdens die laatste weken met een dikke buik en daarna stoven we zo door in de kraamtijd. De Corona trein denderde om ons heen en veranderde telkens onze wereld.

Ik ben hier zo aan toe, toch?

Met het einde in zicht vond ik vorige week dat ik er wel weer voor kon gaan. Ik zat vol energie en plannen. Dus hup, nog even snel die fotoshoot die ik zo graag wilde doen inplannen, mezelf naar een coaching gesprek slepen en vast een beetje inlezen over alle kantoor-perikelen van de afgelopen weken. Ik had nu immers nog de tijd dus daar moest ik gebruik van maken!

O, boy was I wrong. Want hoeveel zin ik ook had in al die afspraken mijn hoofd was er duidelijk nog niet aan toe. Donderdagavond stortte ik dan ook in. Er kwam een soort kortsluiting in mijn hoofd en ik heb even flink zitten janken. Het blijkt dat ik toch echt weer even moet wennen aan die andere Maaike. De Maaike die zich niet bezig houdt met poepluiers, snotneuzen en bergen speelgoed.  Mijn onzekerheid bereikte een soort van dieptepunt en ik voelde me nergens goed genoeg voor. Het voelde echt alsof ik hard onderuit was gegaan.

Oude ik?

Ik had het er later samen met een vriendin over, We vonden beide dat je nog steeds zo te weinig leest over de mentale verandering die een zwangerschap met zich mee kan brengen. Alles is gefocust op het fysieke aspect. Maar hoe stevig je ook in je schoenen staat, niemand bereid je voor op hoe totaal anders je jezelf kan voelen.

Dat zorgt ervoor dat je, juist tijdens de bezigheden die je voor de zwangerschap fluitend deed, jezelf flink kan tegenkomen.  En dat gebeurde mij afgelopen week. Ook mijn vriendin worstelt met het terugvinden van haar oude ik dus ze herkende alles wat ik zei. Ik sta hier dus zeker niet alleen in. Maar bestaat die oude ik überhaupt nog wel? Het is een zoektocht naar je nieuwe zelf en dat kost tijd.

Lees ook: Soms mis ik mijn oude leven

Is dat het nieuwe normaal?

De Corona periode maakt die zoektocht misschien nog wel lastiger. Want online vliegen de verhalen van andere je om de oren. Iedereen lijkt zichzelf opnieuw uit te willen vinden of juist tegen te komen! Ik was gewoon zo naïef om te denken dat ik dit met een tweede zwangerschap veel minder zou voelen. Niet dus.

De komende weken gaan we alweer schakelen. Weer een ander normaal creëren waarin Harper twee dagen op de opvang is en Joel en ik samen gedeeltelijk thuis werken. Ik kijk er naar uit en ga mezelf dit keer de tijd gunnen om rustig te wennen.

Die hoge lat, die leg ik voornamelijk zelf dus weg ermee.

Wat ik met dit verhaal eigenlijk wil zeggen naar alle lieve mama’s en mama’s to be. Neem de tijd om ook mentaal te wennen aan de nieuwe jij! Er staat niet voor niks 9 maanden voor om te ontzwangeren en dat is niet alleen fysiek. Ik beloof bij deze dat ook ik beter naar mijn eigen advies ga luisteren…

Liefs, Maaike

uitgelichte foto: Romi Tweebeeke fotografie