De deceptie van het kinderpartijtje

Als moeder kun je nu eenmaal niet overal goed in zijn. En dat moet je ook eigenlijk helemaal niet willen. Ikzelf heb inmiddels na 11 jaar geaccepteerd dat er moederzaken zijn waar ik simpelweg niet voor in de wieg gelegd ben. In die lange lijst van mij staat met stip in de top 5: “het kinderpartijtje”.

De traditie waarbij je als kind naast het vieren van je gewone verjaardag ook nog iets leuks gaat doen met een paar uitverkoren kinderen uit je klas of van je sportclub. Tuurlijk gun ik mijn kind ook een partijtje. En natuurlijk begon ook ik 7 jaar geleden (hij werd 4 toen) vol goede moed aan dit heugelijke fenomeen. Als type meisje-meisje zag ik de theepartijtjes met het zelf sieraden maken en spelletjes doen al helemaal voor me. Maar dan uiteraard in een jongensvariant.

Goedbedoelde moederadviezen? niet nodig.

Vol goede moed googelde ik dan ook de termen “ partijtje jongen, 4 jaar”. Ik skipte alle realistische goedbedoelde moederadviezen die me per direct aanraadden om alle thuisplannen te staken en mijn groepje jongens vooral zoveel mogelijk buitenhuis feest te laten vieren, het liefst onder professionele begeleiding. Alle antroposofische tips over schatzoeken in een bos, jongensspelletjes in en om het huis en “ de jongens volledig jongen laten zijn” nam ik daarentegen gretig tot me. HA. HA. HA. HA. Wat was ik toen nog heerlijk naief. Ik lach mezelf uit met een hartstochtelijke geestdrift aan de ene kant en inmiddels opgedane moedermildheid aan de andere.

Ik had alles toch keurig gepland?

Vol goede moed begon ik 7 jaar geleden dus aan een piratenfeestje thuis, met schat zoeken, een piratentaart, zelfbedachte spelletjes, een schema (wanneer doen we wat en hoe lang duurt dat) en inclusief bijpassende kledij. Ja, ook ik in piraten outfit. Ja, daar zijn foto’s van. Nee, die gaan we hier niet tonen.

Ik had een schema waarin ik ambitieus had bedacht dat we ongeveer 25 minuten met elk spelletje bezig zouden zijn. Het schema klopte…. Maar dan voor de duur van het gehele partijtje. Met 5 jongetjes in de leeftijd van 4 die elk de aandachtsspanne hebben van een goudvis in een te kleine kom duurde elke activiteit maximaal 5 minuten. Ook het taart eten. Ook de schatkistjes maken met glitterstenen stickers (plak, plak, klaar!!!!!). Ook de vissen vangen in het buitenzwembadje (doodeng met 5 gillende kleuters zonder zwemdiploma, zelfs met maar 20 cm water in het badje). Je raadt het al misschien….? Na een half uur in sneltreinvaart door alle activiteiten heen te zijn gestormd, heb ik ze zonder pardon voor de tv gezet met de film “Tinkerbell en de piraten”.

Niet echt antroposofisch verantwoord misschien, maar wel lekker in het thema. Het waren de beste 79 minuten van die dag, met uitzondering van de 12 minuten die het me kostte om naar de friettent te lopen (12 minuten! Helemaal alleen met mijn eigen gedachten!), omdat ik inmiddels ook het biologische pannenkoeken bakken aan de wilgen had gehangen.

Toch maar plan B(uitenshuis)

Na dat allereerste partijtje, waarbij overigens elk kind liefdevol naar huis werd gebracht en met plakhandjes en vieze bekkies van de friet met mayo heel schattig “ dankjewel voor het partijtje” tegen me zei, besloot ik om nooit meer een jongenspartijtje thuis te geven. Heel jammer voor de idyllische partijtjes ideeën. De jaren daarna gingen we naar binnenspeeltuinen, lasergamen, bootcampen en zelfs tijdens de jaren van een mini persoonlijke economische crisis spaarde ik verwoed om toch zeker te zijn van een verjaardagspartijtje buitenhuis.

Inmiddels is ie 11. De tijd van de kinderpartijtjes nadert zijn einde. Dit jaar gingen we met vrijwel alle jongens uit de klas naar Duinrell: een gezamenlijk initiatief van een mede- jongensmoeder en mijzelf. Mede mogelijk gemaakt door Groupon. Volgend jaar moet er een klassenfeest komen samen met zijn beste vriend. Daarna is het klaar. Vanaf de middelbare school zijn partijtjes niet meer cool. Bier drinken met zijn vrienden. Dat wordt dan het nieuwe doel.

En ondanks de jarenlange deceptie van het kinderpartijtje maakt het me ook een beetje weemoedig. Hij wordt zo snel groot. Het cliche is waar. Ik zit er middenin. En als je het me echt vraagt…. Ik zou met alle liefde nog een keer mijn piratenpak aan trekken om schatkistjes te gaan versieren en de film “Tinkerbell en de piraten” op te zetten.

Liefs, Chantal