Uit het dagboek van een mama: “Ik heb geen rust in mijn kont”

De laatste weken van het schooljaar. Ik hoef het onderwijspersoneel niet uit te leggen hoe deze aanvoelen. Er wordt veel van je gevraagd en de welbekende laatste loodjes zijn het zwaarst. Misschien wel het meest gezegde zinnetje door mijn collega’s: “Wat was het een bijzonder schooljaar.” We hebben een tijd meegemaakt die we allen nooit zullen vergeten. Er is een vóór-Corona tijdperk en er is een na-Corona tijdperk. Ondanks dat onze leerlingen een enorme flexibiliteit hebben getoond, hebben we ook gemerkt dat afgelopen tijd een enorme indruk heeft gemaakt. Niet alleen bij de leerlingen. Ook bij de leerkrachten en ouders. En die flexibiliteit gaat ons niet in de koude kleren zitten. En tijdens het schrijven van deze blog (anderhalve week vakantie op de teller), voel ik me nog niet geheel rustig zoals ik me andere zomervakanties voelde. De omstandigheden zijn rustiger, maar ik nog niet. Het borrelt in me. Iets waar ik van baal. Iets wat ik lastig vind om te delen.

Begin mei deelde ik al dat mijn bordje even vol was (BLOG: Uit het dagboek van een mama: “Ik schiet op alle vlakken tekort”). En toch ging ik nog 2,5 maand ‘even’ door. Al voelde het absoluut niet als 2,5 maand. Het was voorbij in een zucht en een scheet. Zo floep, ineens was de zomervakantie daar. Voor mijn fysieke en emotionele gesteldheid was het wel een lange periode. Misschien een te lange periode.
Begin mei heb ik geaccepteerd dat mijn werk meer energie vraagt dan ik zou willen en gewend ben. Wil ik dat veranderen? Ja. Kon ik dat op de zeer korte termijn veranderen? Nee. Dit accepteren was helpend, maar niet dé oplossing. Want het wekenlang meer werken dan je je had voorgenomen, doet wat met je. En niet alleen met mij, maar ook met mijn gezin. Daarbij voel ik me verplicht om te melden dat de oorzaak natuurlijk niet alleen werkgerelateerd is. Er zijn genoeg interne oorzaken die meespelen en dit hebben veroorzaakt.

Doorgaan tot en met de laatste druppel benzine

Ik zat in mijn eigen bubbel. Werken, gezin, huishouden en opnieuw. Wat ik deed in de avonden en de weekenden? Ik kan het je achteraf niet vertellen. Sporten heb ik regelmatig laten vallen omdat vroeg gaan slapen (en dat is bij mijn dan ook écht vroeg) belangrijker was. ’s Avonds afspreken met vriendinnen lukte me even niet – al is dat eigenlijk al iets wat ik voornamelijk in vakanties doe. Een relaxte wandeling maken door de natuur, een ontspanningsoefening, het bijhouden van de administratie: ik heb het gewoon ‘even’ niet gedaan. Dat accepteren was lastig, maar achteraf toch het gevoel hebben dat ik mezelf & mijn gezin tekort heb gedaan en overal achteraan loop, is lastiger.

Ik zat in de zesde versnelling. Niet even, maar continu. Hoogspanning noem ik het ook wel. Aan, dóór en een beetje snel alsjeblieft. Doorgaan. Ik ben er zo kneiter goed in. Ik kan me volledig op laten slokken door één ding in mijn leven. Ondanks dat mijn gezin op nummer 1 staat, is het toch vaak een werkflow die mij laat leiden. En door de leiding van deze werkflow in mijn leven, die een enorme uitwerking heeft op mijn emoties, gedachten en handelen, zorgt ervoor dat deze flow lijdend is. Het maakt me verdrietig.
Waarom lukt het me niet om mijn moederschap dé flow te laten zijn? Waarom lukt het me niet om een balans te vinden, vast te houden en niet óf op het gaspedaal te staan óf de rem volledig in te trappen? Ik kan gas geven tot de laatste druppel benzine is verbruikt en dat terwijl het pompstation nog niet in zicht is.

Het onbegrip in mijn omgeving werkt ook niet mee. Ik zit niet te wachten op goed bedoelde adviezen dat ik prioriteiten moet stellen, mijn grenzen moet bewaken en beter voor mezelf moet zorgen. Want even eerlijk: dat weet (en voel) ik zelf heus echt ook wel. En de goedbedoelde adviezen komen dan aan als een terechtwijzing: Marjolijn heeft het verkeerd gedaan. Zo is het misschien niet, maar zo voelt het wel. 

Oude patronen zijn killing

Dingen die juist goed voor me zijn als ik in een adrenaline flow zit, laat ik als eerste vallen. Wandelen in de natuur? Was even niet haalbaar. Dagelijkse beweging? Van mijn kantoor naar de printer en terug leek me voldoende. Ik weet dat het ‘fout’ is, maar oude patronen zijn killing.

Een oud patroon, oude gewoontes: zo gemakkelijk op te pakken. Gewoontes brengen rust in je leven, wat natuurlijk heel fijn en bij velen gewoontes ook wenselijk is. Maar gewoontes en patronen hebben ook een keerzijde: het laat ons gaan op de automatische piloot. Genieten in het hier en nu is niet meer aan de orde. Het maken van bewuste keuzes, die goed voor je zijn in het huidige moment, is niet meer aan de orde. 

Het lijkt goed te gaan, maar van binnen voel ik onrust en vermoeidheid. Het is een gevoel die ik al langere tijd woorden en aandacht probeer te geven. Maar sinds de vakantie voel ik eigenlijk pas hoe moe ik werkelijk ben. Fysiek vermoeid. Corona-moe. Vermoeid van alle negatieve berichtgeving in het nieuws. Moe van mijn eigen perfectionisme en het structurele gevoel een bal te laten vallen. En vooral moe van deze eeuwigdurende struggle.

Dit moet anders

Ik ben zoekende naar een flow met meer balans. Een flow waarin ik mijn grenzen eerder aanvoel en het me lukt om direct te handelen. Deze vermoeidheid is niet fijn, maar wel effectief. Ik leer en ik stuur bij.
Reflecteren is mijn codewoord: reflecteren op je dagelijkse keuzes draagt bij aan een bewuster en liefdevoller leven. Tenminste, dat laatste als je vervolgens ook de keuzes maakt die goed voor je zijn.

Ik moet zakken en terugschakelen. Als ik naar mijn lichaam luister – en de connectie maken met mijn lichaam vind ik toch echt nog wel een dingetje – voel ik gewoon dat dit nodig is. En ik voel ook een enorm vertrouwen dat dit goed gaat komen. Het wordt beter, alleen is een quick fix niet de oplossing.

Ik neem mijn vermoeidheid serieus. First things first en dus probeer ik te rusten en te slapen als een malle. Maar ik wil ook sporten, bloggen, opruimen, spelen, dansen, wandelen, en nog 100.000 andere dingen. Gewoon simpelweg vakantie vieren. Zoveel plannen, zoveel zin in. Ik heb vaker teveel te doen dan niets te doen. En dat is nou precies mijn probleem. Want teveel leidt tot niets. Maar niets leidt tot heel veel. Maar in de praktijk ligt het iets gecompliceerder. 

Mijn status is misschien wel herkenbaar

En ik weet dat ik niet de enige ben. Er wordt alleen weinig over gepraat. Het moet altijd maar goed gaan. Hoe graag ik dit gevoel ook zou willen negeren, het lukt me niet. Corona heeft meer gevolgen dan we wellicht konden overzien. Deze crisis is ingrijpend. We maken ons zorgen, we werken ons te pletter, we houden ons aan allerlei regels. Regels die soms niet eens effect lijken te hebben. Het kost ons energie. Maar ik weet ook: zonder Corona was dit hoogstwaarschijnlijk ook mijn status geweest. En ook zonder Corona weet ik dat ik niet de enige geweest zou zijn. Het is een optelsom van zoveel (externe én interne) factoren. 

De herkenning van mijn oude patroon, en de daarbij behorende gevolgen, herken ik. En die zijn niet mals. Zonder oordeel, want laat ik een beetje lief zijn voor mezelf. Tijd voor actie, tijd voor een blijvende verandering. Vergeleken met 2 jaar geleden ben ik nog een heel eind, maar zoals met vele andere dingen: er valt altijd nog wat te leren & te verbeteren.

Een grote portie liefde en een tikje egoïsme

En toen was daar de post op Instagram van Lief Leven. Een post met een tekst die mij raakte. De tekst kwam binnen. Pijnlijk binnen. Alsof deze boodschap, deze post, persoonlijk gericht was aan mij. Alstublieft Marjolijn Vreeburg. Especially for you. Denk hier maar eens over na.

View this post on Instagram

A post shared by Lief Leven (@liefleven)

Het is deze vakantie nóg meer tijd om lief te zijn voor mezelf. Misschien wel egoïstisch naar anderen. Want we weten allemaal dat je alleen kunt geven als je full charged bent. En het moederschap is grotendeels zorgen en geven: iets wat we doen met liefde. Laten we dan ook met liefde ervoor zorgen dat we dat kunnen blijven doen. En het mooiste is dat we allemaal weten wat onze eerste stap is om goed voor onszelf te zorgen en jezelf op de eerste plaats te zetten. Het doel is om de batterij weer opgeladen te krijgen. Het is voor iedereen verschillend hoe dat gerealiseerd kan worden, maar ook voor iedereen is duidelijk wat de eerste stap is: jij weet het, ik weet het. We moeten het alleen even doen. En dat gáán we ook doen, vandaag nog.

Het moreel van deze blog: take care, om jezelf. Met een grote portie liefde en een tikje egoïsme. Laten we het gewoon doen. Een klein, egoïstisch stapje, met een groot, liefdevol resultaat. Alles voor een leukere, lievere, gelukkigere jij. Alles voor een leukere, lievere en gelukkigere mij.

Take care, lieve mamma. Take care, om jezelf.

Liefs, Marjolijn

Uitgelichte foto gemaakt door The Lookz fotografie