Ik zet mijn ambitie in de koelkast

Tijdens het sollicitatiegesprek was ik zenuwachtig, maar dit slaat alles. Met knikkende knieën loop ik van mijn auto naar kantoor, het bestuurskantoor van onze scholenvereniging. Ik ga iets doen wat ik eigenlijk niet wil, maar ik moet wel. Voor mijn eigen gezondheid. Ik ga de leukste taak die er is binnen ons bestuur opzeggen: de functie van schoolopleider. Het begeleiden en plaatsen van studenten binnen onze vereniging en het onderhouden van het contact met de opleiding in Amsterdam. I love this job, maar na 3 jaar moet ik stoppen. Ik hoor je denken: “why? volg je dromen!”. Maar dat lukt even niet en ik leg je uit waarom.

Het leek me ideaal. Ik kon een stap zetten in mijn carrière en kon ook nog eens flexibel werken. Hierdoor kon ik lekker zelf mijn kinderen naar school brengen en weer ophalen. En het paste ook perfect op het werk. sterker nog, het kwam beter uit. Wat een bofkont voelde ik me, zeker met de gedachte dat er meerdere collega’s op deze baan aasden. Ik kreeg de baan en ik ging ‘m rocken!

Een onmogelijke puzzel

Ik begon echt enthousiast en dat enthousiasme ben ik ook nooit kwijtgeraakt. Maar, daar is-ie, de grote MAAR. Mijn week zag er als volgt uit: op maandag en dinsdag zou ik werken onder schooltijd als schoolopleider. De woensdag was mijn vrije dag. Op donderdag en vrijdag stond ik voor de klas. Op papier ideaal.

Alleen – daar komt de MAAR – die ene student loopt geen stage op maandag en dinsdag dus die moest ik bezoeken op een donderdag. Hoe dan? Ik sta immers op donderdag voor de klas. Die andere student heeft elke ochtend gym en daarna een vakdocent techniek dus die kan alleen in de middag. Weer een ander heeft een conflict op vrijdagochtend dat voor het weekend opgelost moet worden. Student nummer 4 heeft al 2 onvoldoendes gehaald en wil graag een gesprek, maar dat kan alleen na schooltijd. Overleg op bestuurskantoor: bijna standaard op maandagmiddag. Stageweek betekent ook op woensdag aan de slag. Terugkommiddagen op de Pabo, ook op woensdag. En de administratie moet ook ergens gedaan worden.

Kon het maar anders

Begrijp me niet verkeerd, het klinkt misschien als een klaagzang, maar alles aan deze baan vond ik leuk. Ik loste het op, regelde het, stuurde er iemand op af en soms kon ik zelfs ‘nee’ zeggen. Als de Pabo belde: “Leonie, wil je dit en dat doen?”, dan had ik het al gedaan. De baan was echt het probleem niet. Maar flexibiliteit werkt twee kanten op. Deze baan kan ik flexibel indelen, maar vraagt ook flexibiliteit van mij naar andere partijen toe. Als dit een fulltime baan is van iemand, prima, dan speel je met je agenda. Alleen het waren maar 8 uren en daarnaast heb ik een gezin. Drie kinderen, een man en een kat die aandacht vragen en dat ook verdienen., En deze baan zoog me leeg. Alles wat ik had aan veerkracht stopte ik daarin en dan was het thuis op. Ik werd kribbig, sneller geïrriteerd en zowel geest als lichaam raakte uit balans. Dit was niet goed.

Na heel lang tobben, ik deed dit werk nog maar 2,5 jaar en was van plan dit minstens 10 jaar te doen, nam ik een besluit. Deze mama zet haar ambitie in de koelkast. Niet omdat ik deze baan niet kan, maar omdat de combinatie met mijn gezin me te veel is. En in dat geval kies ik, uiteraard, voor mijzelf en mijn gezin.

Met lood in mijn schoenen

Dus daar zat ik bij mijn baas op kantoor. Hij dacht dat ik ging vragen om meer uren aangezien er een collega met pensioen zou gaan, maar in plaats daarvan moest hij nu twee vacatures uitzetten. Ik had een knoop in mijn buik. Ik voelde me zo bezwaard en ondankbaar dat ik deze unieke kans na zo’n korte tijd al gedag zei. Het voelde zelfs alsof ik gefaald had. Gelukkig reageerde mijn baas positief verrast. Hij zag het niet aankomen maar respecteerde mijn besluit, al vond hij het jammer. Maar niet ieders reactie was begripvol. Dat vond ik op mijn beurt dan weer jammer, maar dat leg ik maar naast me neer.

Weetje, misschien zijn er vrouwen die het wel rocken; 5 dagen werken en een vrolijke en gezellige moeder & partner zijn. Ik ben blij voor hen, als ze ook echt gelukkig zijn. Voor mij werkt het niet. En dat is ook gewoon oké. Meer dan oké.

Als ik in de auto zit, barst ik ineens in tranen uit. Tranen van de spanning en tranen van verdriet. Sommige keuzes zijn gewoon moeilijk en niet leuk. Ik ga mijn studenten en de lieve collega’s van de Pabo echt missen,

Dit is waar ik het voor doe

De volgende dag begin ik na een praatje met wat ouders bij de deur in de kring. Met mijn lieve kleuters. Ze hebben gezellige praatjes, ik leer ze het verschil tussen een vierkant en een rechthoek. We lachen om het liedje van de slak en de haas. Ik speel na aandringen van de kinderen het liedje voor de derde keer op mijn gitaar terwijl zij om de tafel dansen. Vlak daarna troost ik een kindje dat nieuw is en het nog spannend vindt. Ik krijg een knuffel van een kindje dat ik eigenlijk net op zijn kop had gegeven omdat hij met de blokken had gegooid. Hij zegt: “ik vind je lief juf”.

En ik voel rust. Ik ben hier op mijn plek en ik ben hier gelukkig. En het mooie: na zo’n dag heb ik nog energie over om bij thuiskomst nog even te knuffelen, en te stoeien met mijn eigen kinderen. Om tenslotte de dag af te sluiten met een verhaaltje voor het slapengaan en heel veel kusjes en ik-hou-van-jou’s.

Wat ik jou mee wil geven, lieve mama mét ambitie of lieve mama zonder ambitie. Wat je ook doet en wie je ook bent. Jij maakt jouw eigen keuzes. Je faalt niet als je een stapje terug doet, ook al voelt dat misschien zo op dat moment. Het maakt je juist krachtig. Een stap terug op je werk is misschien wel een stap vooruit in het vinden van jouw balans, van jouw geluk. En ook nog dit: stop met vergelijken! Zoals een vriendin mij laatst een mooie quote stuurde: ‘You are enough, a 1000 times enough’.

Liefs, Leonie