Dag uniform, hallo baby!

Vrijdag 7 Augustus. De datum die lange tijd nog zo ver weg klonk. Een datum waar veel gedoe over is geweest. Zou ik 27 juli al stoppen in verband met vakantie of werd mijn vakantie teruggenomen door COVID-19 in combinatie met personeelstekort? En ineens is de dag daar: ik ga met zwangerschapsverlof.

“Wegens zwangerschapsverlof zal ik mijn mail niet beantwoorden. Voor dringende zaken kunt u contact opnemen met mijn collega’s. Let op: Deze mail wordt niet doorgestuurd.”

De afgelopen maanden zijn voor sommige mensen kruipend voorbij gegaan. Thuiswerken, sociaal leven op een extreem laag pitje en de supermarkt als enig uitstapje. Voor mij zijn de afgelopen maanden voorbij gevlogen met 300 km per uur. Lichamelijk was het, meer dan ooit tevoren, een hele heftige periode. Extreem lange dagen, onmenselijke werktemperaturen, weinig tijd voor rust. Zowel mentaal als lichamelijk een behoorlijke belasting. “Trek je het nog Milou?” vroeg de verloskundige regelmatig. “Ja hoor, prima. Nergens last van. Soms een pijntje hier en daar, maar joh dat heeft iedereen weleens toch?” En dus hield ik wijs mijn mond. De weken vlogen voorbij. In de app waarin ik mijn zwangerschap volg, groeide de kleine meid van een cavia uit tot een leeuwenwelpje. Een cavia was overigens volgens hen 22 cm… ik weet niet wie er een cavia heeft en deze even voor mij kan nameten, maar de vergelijkingen die zij af en toe maken zijn mij een raadsel. Maar goed dat even terzijde.

Eerste hulp bij afscheid

En toen was het moment ineens daar. Mijn laatste werkdag. 34 weken zwangerschap. Mijn laatste dienst. Slapen deed ik de nacht ervoor niet. Ik gaf de schuld aan de warmte maar wist natuurlijk wel beter. Een pak hagelslag dat scheef in de kast stond irriteerde mij ineens mateloos. En waarom kan men hier in huis nooit zijn schoenen in het schoenenrek zetten? Oh, zijn die van mij? Die zijn er dan sowieso uitgevallen!

Om 6.00 uur word ik enthousiast ontvangen door mijn collega’s met een grote kop koffie. Daar staat het op het bord; “VPK: Milou > Laatste werkdag! Mommy to be!” Na 10 uur knallen en heel veel laatste keren, het onvermijdelijke moment; de overdracht, het omkleden, de wandeling naar de parkeergarage. Het echte afscheid. Met veel lieve cadeautjes stap ik in de auto en voel ik de tranen rollen. Sinds maart heb ik in een speciaal team gewerkt dat verantwoordelijk is geweest voor de meest zieke patienten. Verpleegkundigen en artsen uit diverse ziekenhuizen bij elkaar gezet in Leiden. Wat enorm had kunnen botsen, werd een mega hecht team. Ik laat ze achter met een E.H.B.A. koffertje (Eerste Hulp Bij Afscheid) en een lach.

Lees ook: Er waren eens drie zussen…

Rust of vrije tijd?

Rust. Dat is wat ik nu heb. Of misschien beter gezegd; vrije tijd. En eerlijk? Het beangstigt mij heel erg. Ik zal de wekker om 05.15 uur echt niet missen, maar wat moet ik doen de hele dag? Familie en vrienden zeggen dat het heus goed komt. Elke dag iets leuks inplannen, series bingen op televisie en verder vooral even helemaal niks. “Dat kan je Mi!” Is dat zo? Wellicht overbodig om nog te melden, maar de rust zelve ben ik niet bepaald. Ik ben altijd wel met iets bezig. En laat dat nou precies zijn wat ik even niet moet doen. Niks moet, niksen mag. Jaja, hoe dan?

En nu krijg ik regelmatig de vraag “En hoe voelt het nu verlof hebben?”. Eerlijk? In mijn hoofd ben ik daar nog helemaal niet. Ik heb weleens vaker een dag even geen dienst, en dat is zoals het nu nog voelt. Ik heb de groepsapp van werk gedempt, om te voorkomen dat ik mij straks nog spontaan aanmeld voor een openstaande dienst, de mail van mijn telefoon gegooid en nu ga ik liggend in het zwembad de komende dagen maar eens bedenken hoe mijn tijd in te vullen.

Verlof, het klonk altijd zo leuk. Maar mèn, wat is dit dubbel.

Hoe is jouw zwangerschapsverlof bevallen en welke invulling gaf jij aan deze ‘vrije tijd’?

Liefs, Milou