Hoe noemen we dat ook alweer?

Ik hang op de bank en kijk glimlachend naar mijn dochters. De jongste is nu vier maanden. Ze lacht, de eerste schaterlachjes zijn zelfs al geweest. Ze houdt haar hoofdje zelf rechtop, speelt er op los en verliest haar grote zus niet uit het oog. Die grote zus daagt ons de hele dag door uit waardoor onze skills als ouders flink op de proef worden gesteld. Maar daarnaast is ze ook enorm grappig en heb ik het gevoel dat ik haar in de afgelopen maanden echt heb leren kennen. Haar persoonlijkheid is zo gegroeid! Terwijl ik daar zo zat realiseerde ik me dat ik weer iets voel wat ik in maanden niet heb gevoeld.

Want even terugkijkend naar de afgelopen maanden: hoe bizar en belachelijk snel zijn die gegaan? Voor mijn gevoel deed ik slechts een paar weken geleden pas de deur van het kantoor achter me dicht. Tijd voor mijn zwangerschapsverlof!

De regie kwijt

Hoe de laatste periode van mijn zwangerschapsverlof is gegaan, lees je in deze blog: > Welkom Jools! <. Het is alsof het besef over die rare tijd nu pas tot me doordringt. Hoe kan ik nou nu opeens twee kinderen hebben, weer aan het werk zijn en het ‘nieuwe normaal’ weer opgepikt hebben?

Het is alsof ik er een aantal maanden niet echt bij ben geweest. Misschien is dat wel herkenbaar voor meer van jullie? Het is alsof iemand anders de regie had over die periode en ergens is dat natuurlijk ook gedeeltelijk zo. Er werd bepaald waar we naar toe mochten, wie we mochten knuffelen (en vooral wie niet) en we leerde een gek soort dansje die de 1,5 meter waarborgt overal waar we zijn.

Die constante druk en afbakening zorgde ervoor dat ik de hele tijd ‘aan’ stond. Tel daar de kraamperiode bij op en die ‘off button’ was ver te zoeken. Maar ik besef me dat er sinds deze week momenten zijn dat die constante stroom even stil lijkt te staan.

Het gevoel is terug!

Ik pak mijn momentjes ’s ochtends om met een kopje koffie in de zon te zitten. Het tijdschrift wat dan op mijn schoot ligt wordt ook écht gelezen in plaats van achteloos doorgebladerd te worden. Series op Netflix kan ik weer volgen zonder Joel lastig te vallen met “Schat, wie is dat ook alweer?” en ik maar weer afspraken met vriendinnen om leuke dingen te gaan doen.

Ondertussen dat mijn gedachten zo ronddwalen is Harper naast haar zusje op het speelkleed gekropen. Ik kijk naar ze en opeens weet ik het. Ik weet weer hoe het gevoel heet wat ik na maanden weer kan ervaren:

Rust.

Liefs, Maaike