Doe eens even relaxed, mama

Het is 10:34 uur wanneer de trein op station Utrecht Centraal tot stilstand komt. Ik was van plan deze ochtend efficiënt gebruik te maken van de reistijd. Laptop mee, schrijven, video editen. Maar verder dan een half uur uit het raam staren en een verwoede poging tot ontspanning is het nog niet gekomen.

Het lijkt wel of het moederschap onlosmakelijk is verbonden met een constante staat van aanstaan. Aan en gaan. Ik schreef als eens eerder dat moederschap veelal gaat over het plannen van zaken. Tijd is kostbaar en vooral beperkt, dus wat je er mee doet moet vooral waardevol zijn. Dus dan zit je dus opgejaagd met een lege maag in de trein. Overigens niet zoals ik het gepland had. In mijn planning was er tijd voor ontbijt, genoeg tijd oma voor te bereiden op de oppasdag, ruimte om naar het station te reizen en een parkeerplek te vinden. Ik had alleen een paar dingetjes over het hoofd gezien. Waaronder een gezellig praatje in de supermarkt, een hond die echt totaal geen besef heeft van tijd, het gebrek aan parkeergelegenheid, het niet komen opdagen van een trein en het feit dat technologie ons soms wel eens in de steek laat.

In mijn planning was er tijd voor ontbijt, genoeg tijd oma voor te bereiden op de oppasdag, ruimte om naar het station te reizen en een parkeerplek te vinden. Ik had alleen een paar dingetjes over het hoofd gezien.

Daar heb ik geen tijd voor?

Ik had mezelf immers voorgenomen om een stuk relaxter te zijn als ik van huis ga. Er ontstonden namelijk momenten waarop ik bij het inpakken van de tas voor een boodschapje in het dorp al helemaal in stress schoot. Of dat wanneer ik alleen de deur uitga, ik als een soort stewardess alle veiligheidsinstructies sta op te noemen en nog eens aanwijs waar de rijstwafels liggen want misschien krijgt de baby wel honger. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? 

Ik denk terug aan het gesprek van afgelopen zondag. Een moeder vertelde dat haar zoon ‘s ochtends voor hij naar school gaat ook nog de tijd neemt om in bad te gaan. Hij is gek op bruisballen en badglitters. Een andere moeder vroeg zich verbaasd af hoe laat je dan moet opstaan en je kinderen in bad zitten? En hoe je dan ook nog op tijd op school bent? Mijn plan voor de ochtend zag er ook ongeveer zo uit. Ik heb gewoon tijd voor van alles. Gewoon ontspannen. Brood halen bij de bakker. Ruim op tijd op het station. En handig zo’n e-ticket op mijn telefoon.  Een groot deel van een ontspannen ochtend of uitstapje zit hem wat mij betreft al in je mindset. Hoe meer ik focus op “Ben ik niet iets vergeten?” en “Wat als?”, hoe meer ik mijn schouders voel verkrampen en vergeet om adem te halen.

Wie los laat, heeft zijn handen vrij

Ik onderzocht voor mijzelf wat de onderliggende reden of aanleiding was voor deze reactie. Zo wil ik namelijk niet reageren. Ik wil niet gestrest de deur uit gaan of al zenuwachtig worden van het feit dat we een dagje op stap gaan. Het sleutelwoord: controle. Onbekende situaties zorgen dat ik nog meer controle wil. Zo vermoeiend kan ik je vertellen. Want in werkelijkheid heb je veel meer controle als je loslaat. En wanneer ik niet thuis ben, heb ik dus ook geen zicht op wat er gebeurt (behalve dat ik via mijn telefoon kan checken of Oscar wel in bed ligt). En het stomste van allemaal is nog wel dat het mij helemaal niet uitmaakt hoe een ander voor mijn kind zorgt. Het hoeft niet op mijn manier, als het maar gebeurt. Welke kleertjes hij aan moet? Als hij maar kleertjes aan heeft. Wat hij op zijn boterham eet? Tja, beleg.

Komt wel goed, schatje

Inmiddels rijdt de trein station Arnhem binnen. En heb je van mij tegoed wat er vanmorgen dan allemaal voor zorgde dat ik uiteindelijk gestrest neerplofte in de trein. Eigenlijk helemaal niet. Want ik zit uiteindelijk in de trein, met een treinkaart en de ergste trek wist ik te stillen met een granolareep (geoorloofd mama-ontbijt). Ik ben onderweg naar Nijmegen. Het hele land door om iets voor mezelf te doen. Vrij omslachtig, al zeg ik het zelf, maar dit was een uitnodiging die ik niet aan mij voorbij wilde laten gaan. De laatste keer dat ik zo’n afstand aflegde met de trein was 34 weken zwanger en nam ik de trein naar het station waar ik nu mensen op hun telefoon zie staren. Nu ga ik nog een halte verder en heb ik allang losgelaten dat ik vandaag niet weet wat er zich thuis afspeelt. Of nou ja, ik heb net toch nog heel even gekeken of mijn ventje wel slaapt. Dan kan ik nu zelf ook rustig achterover leunen. Adem in, en doe eens even relaxed, mama.

Hoe zit dat bij jou? Wat doe jij als je gestrest bent? Of is dit juist iets wat je wil aanpakken? Deel je jouw ultieme tip met mij? Laat hieronder een reactie achter of klets gezellig mee over dit topic op onze Facebook-pagina.

Liefs, Anouk

Lees ook: Zonder hashtags & filters