Uit het dagboek van een mama: “Doe ik het of doe ik het niet?”

De vraag waarvan je weet dat deze je een keer gesteld wordt. Je steevaste antwoord die je nu niet over je lippen kunt verkrijgen. Situaties veranderen, zo ook de mogelijke antwoorden op een vraag. Ik vind het lastig, waar doe ik goed aan? Wat is het beste voor mijn kind? Kan ik vasthouden aan de afspraken en opvoedkaders van afgelopen jaren of wordt het tijd dat ik mijn eigen regels opnieuw onder de loep neem en misschien wat aanpas? Opvoeden, soms is het zo gemakkelijk nog niet.

Een normale maandagmiddag, vlakvoor etenstijd. Ik heb Levi net opgehaald bij de NSO, Mick opgehaald bij de gastouder en Stan is nog aan het werk. Zo’n rushhour waarvan je weet: het is erop of eronder. Ik probeer in super-mommy-tempo een voedzame maaltijd op tafel te krijgen. En toen, bats boem. Levi stelt me een vraag. Dat doet hij 5793 keer op een dag, maar deze vraag was anders. Dit is een vraag waarvan ik weet dat ik even moet opletten, die valt in de categorie: serious business.

“Mama, mag ik iets vragen?”

Als deze vraag gesteld wordt, weet ik dat ik geen antwoord moet geven terwijl ik ondertussen een enorme courgette uit eigen moestuin probeer te slachten – met gevaar voor eigen leven – voor de soep die vanavond op het menu staat. Een kind verdient altijd een antwoord met oprechte aandacht, maar soms – misschien vaker dan ik wil – lukt dat even niet en doe ik alsof ik wereldkampioen multitasken ben (en dat ben ik niet). Je kent het vast wel, denk ik. Of hoop ik. Terug naar Levi (mijn gedachten en de sprongen die zij soms maken, ik word er moe van).

Ik maak oogcontact met Levi en antwoord hem dat hij altijd alles mag vragen en dat ik er altijd voor hem zal zijn (een van mijn rotsvaste antwoorden die hij zich hopelijk altijd zal herrinneren).

“Mag ik een app downloaden? Een app die heel de klas ook heeft?”

Mijn wenkbrauwen schieten omhoog. Het ligt op het puntje van mijn tong om te antwoorden dat ik geen drol te maken heb met de rest van de klas, maar ik weet nog dat ik dat zelf het stomste antwoord vond wat mijn ouders konden geven als ik hen iets vroeg en daarbij de troef ‘de gehele klas’ inzette. Stom antwoord eenmaal ingeslikt vraag ik hem welke app hij precies bedoelt.

“Een hele leuke app, mama. Dan kan ik dansen enzo. Mag ik alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft TikTok downloaden?”

Een lieve, onzekere glimlach met daarboven twee grote blauwe ogen. Kortsluiting in mijn hoofd. Misschien is het niet heel raar dat mijn zoon van 8,5 jaar dit aan mij vraagt, maar ergens schrik ik er toch van. Het zou de schrik kunnen zijn van het besef dat mijn firstborn écht groot aan het worden is. Of nee, al écht groot is (want dat ben je als je in groep 5 zit; die eindeloze benen zijn gewoon niet normaal). We zijn in een nieuwe fase beland. Ik voel het, ik merk het, ik weet het. Maar ik heb er ook een beetje moeite mee. En dat is niet alleen de aversie die ik heb tegen het beleid van de app die mijn zoon op het oog heeft. Intern gaat er een alarmbel af. De alarmbel waarvan je wist dat deze op korte termijn zou gaan rinkelen.

“Ik ga even met pappa overleggen lieverd. Ik kom er later op terug. Je wilt de app heel graag downloaden, nietwaar?”

Wij zijn (I know), vergeleken met andere gezinnen, vrij streng zijn op wat er gekeken wordt op de televisie of gespeeld wordt op de iPad. YouTube is nog steeds een no-go. Energiesluperende animatieprogramma’s met geschreeuw worden niet gekeken hier in huis. KidsTube, Het Klokhuis of Squla zijn goedgekeurd in ons Spartaanse digitale regime. Heus ook nog wel wat andere opties; Netflix staat óók vol met in mijn ogen ‘normale’ series. Een spelcomputer komt er bij ons (nu) niet in. De Wii die Stan en ik vroeger hadden (lang lang geleden), maar nog steeds naast de televisie geparkeerd staat, is stuk. Of naja, in hoeverre een elektronisch apparaat stuk kan zijn zonder een stekker in het stopcontact. Er wordt door de weeks enkel Squla gespeeld op de iPad. Met een tijdslimiet, ook dat nog. En natuurlijk wordt deze grens wel eens overschreden en knijp ik echt wel eens een oogje dicht (laat ik maar niet benoemen dat vaak situaties zijn wanneer het mij goed uitkomt), maar dat zijn uitzonderingen.

Ik probeer de digitale crap en verslavingen buiten de deur te houden en dat is best heel goed gelukt vind ik zelf. Ik probeer ‘mijn baby’ te beschermen. Moederinstinct ten top. En toen was daar dé vraag. De vraag waarvan je denkt: “doe ik het of doe ik het niet?”.
Natuurlijk is het belangrijk dat ik Levi leer hoe je goed omgaat met informatie op internet. Digitale opvoeding is noodzakelijk, iets wat wij heus niet overslaan. Natuurlijk is het belangrijk dat ik hem leer dat er een gezonde balans is tussen ontspanning achter een scherm en het lezen van een boek & hutten bouwen in de tuin.

Afgelopen maanden heb ik zelf met een vrij grote boog om de populaire app heen bewogen. Ik vond het maar niks en wilde er eigenlijk nóg minder van weten. Maar dit is het moment om hem bij de hand te nemen en hem te leren om op een gezonde manier om te gaan met de (sociale) media van 2020. Ik hoefde helemaal niet met Stan te overleggen of we deze app zouden toestaan, we wisten – zonder een wood uit te wisselen – dat dit onvermijdelijk zou zijn. De overbezorgde mama relativeert. Ik wil mijn kind beschermen, maar ik wil mijn kind niet afsluiten. Ik wil mijn kind opvoeden en begeleiden hoe het gaat daar in de soms wat brute, harde wereld. Daarbij gun ik het mijn kind om mee te kunnen praten en mee te laten lachen over dat wat er speelt in hun leven. En vanaf vandaag is TikTok daar een onderdeel van. Ook in het leven van mijn kind.

Een grof uur later ligt de peuter op bed en valt het stil in huis. Twee grote blauwe ogen die me verwachtingsvol aankijken. Pakjesavond is er niks bij.

“Ik zet even een kopje thee, download jij alvast TikTok op de iPad? Dan moet je me zo maar even laten zien wat je er zo leuk aan vindt”.

Ik probeer hem lachend antwoord te geven, maar een boer met kiespijn is er niks bij. Gisteren geboren, vandaag neemt hij zijn eerste TIkTok-filmpje op. Een traan in mijn ooghoek, die ik nog snel kan wegpinken. Mijn baby op TikTok; ik vind het maar niks, maar dit is hoe het gaat. Opvoeden is accepteren en loslaten; ik vind het maar niks, maar dit is hoe het gaat.

Liefs, Marjolijn