Twee frikandellen speciaal en een kipkorn

Dat je als mama in situaties terecht komt die nieuw voor je zijn, had mamablogger Leonie wel verwacht. Nieuwe dingen leren valt ook nog binnen deze verwachting. Maar dat je totaal uit je comfortzone wordt getrokken… -mwah- iets minder. Maar dat gebeurde wel. Een aantal weken zag Leonie op tegen dat ene moment. Ze had verschillende uitwegen gezocht, maar moest er aan geloven: kantinedienst bij de voetbalvereniging.

Als moeder leer je nieuwe dingen. Dat is logisch. Van luiers verschonen tot eerste hulp bij buikkrampjes. Je vindt in de loop der jaren je weg. Je leert je kind kennen en je leert jezelf en jouw partner als ouders kennen. Over het algemeen ben ik wel in voor iets nieuws. Ik heb geen angst en pak alles aan. Echter heb ik in de loop der jaren ook wel wat over mezelf geleerd. In grote groepen met mensen die ik niet ken, haper ik. En rust en overzicht zijn mijn grootste vrienden.

mijn kind gaat op voetbal

Vorig jaar switchte Nils van sport. Hij ging de knusse volleybalvereniging, waar hij begonnen was omdat ik daar ook op zat, verruilen voor het voetbalveld. Bij de voetbalvereniging in het dorp is mijn man juist weer kind aan huis. Minder mijn ding, maar oké. Ik moedigde mijn kind aan omdat hij iets nieuws ging proberen en uit zijn comfortzone stapte. Niet wetende dat ik een paar maanden later datzelfde zou doen.

Voor de mama’s die (nog) geen voetballende kinderen hebben: als team krijg je een aantal teamtaken en deze verdeel je als ouders. Het was dan ook onvermijdelijk dat ik een keer de kantinedienst zou krijgen. En ik mag eigenlijk helemaal niet zeuren, want de kantinedienst doe je met twee personen van 9.00 tot 13.00 uur. En wij mama’s hadden het met z’n vieren verdeeld: ieder twee uurtjes. In de aanloop naar die zaterdag zag ik allerlei beren op de weg. Ik weet niet hoe de kassa werkt, ik kan geen bier tappen, wat nou als het heel druk wordt? Ik ken de mensen niet. Moeten we zelf frituren? Hoe werken die apparaten? De afspraken, regels, gebruiken, ik weet het allemaal niet! Help!

doorschijnende bloesjes

Daar ging ik dan. Mijn man, Ramon en zoonlief Nils kwamen net van het veld af. Ramon wees me de weg naar een kast ergens achteraf waar blouses hingen met het logo van de club erop. Ik zocht er een uit in mijn maat. Had ik geweten dat ik een witte blouse aan moest, dan had ik een andere BH aangetrokken. Ik meld me in de keuken en de moeders die voor mij waren leggen me uit hoe de kassa werkt. Dat is een vrij simpel systeem. Zelf het wisselgeld uitrekenen gaat me ook lukken. De dame die er als vaste kracht is, vertelt me wat alle snoepjes kosten. Ook dat is makkelijk te onthouden aangezien het maar twee verschillende prijzen zijn. Daar staat koffie en daar staat thee. Succes!

Het begint vrij rustig. Veel wedstrijden worden nog gespeeld. Ondertussen schenken we wat koffie en thee. En eigenlijk kom ik er wel lekker in. Een kindje vraagt of hij limonade mag. Ik schenk het in en zeg dat ik even ga vragen wat het kost. Het kind kijkt me geschrokken aan. De limonade bleek gratis te zijn. Oeps! Ook leerde ik dat glas niet mee naar buiten mocht, dat we geen cappuccino hebben en dat de jongens van ‘het oud papier’ een gratis consumptie krijgen. Na een tijdje wordt de koelkast met frisdrank wat leeg dus ik vraag of er nog nieuwe is. Als antwoord krijg ik dat dat in de koeling achter staat en ik wel even kan gaan kijken. Oké, dat ga ik dan maar doen. Geen idee waar het is, maar zo groot is het niet dus algauw kom ik een grote ijzeren deur tegen waar ik de drankjes vind. Ik vul alles netjes bij, nieuwe drankjes achteraan.

een basis van vertrouwen

Eigenlijk gaat het best relaxt. Waar heb ik me druk om gemaakt? Wat het vooral zo ontspannen maakt, is dat je als ouders het volste vertrouwen krijgt. Ik verbaas me er een beetje over. Dat dit nog bestaat. De hele vereniging zal wel een keer achter die kassa staan. Iedereen weet de weg achter de bar. Dat dat altijd goed gaat. En dan verbaas ik me weer dat ik me erover verbaas. Want het is toch mooi dit! Een sportkantine runnen op basis van vertrouwen in de leden en vertrouwen in de vrijwilligers.

Het wordt 12.00 uur. Lunchtijd. Het vet is al op temperatuur en de eerste bestellingen komen door. Het begint met een patatje mayo-pinda maar even later komen hele gezinnen binnen die met z’n allen friet gaan eten én snacks waardoor de bestellingen iets groter worden. De wachttijd iets langer en de kantine wordt voller. Voor het frituren is ook een systeem met bestelling doorgeven, op volgorde afwerken, etc. Dat werkt prima. Tot het moment dat we bij de bar een behoorlijk vol dienblad vanuit de keuken krijgen. De andere mama en ik kijken elkaar aan. Zij zegt: “Weet jij nog van wie dit was?” Ik zeg: “Nee”. We kijken even rond en dan bedenk ik me dat er maar één ding op zit. Het volgende moment sta ik zonder verder na te denken te roepen: “TWEE FRIKANDELLEN SPECIAAL, EEN KIPCORN EN DRIE PATAT MÉT!” Drie hongerige pubers komen aanlopen. Ik moet lachen. De andere moeder ook, maar we hebben de smaak te pakken.

Misschien tot een volgende keer

Zo wordt het gauw 13.00 uur. Een man komt naar de bar en bestelt een biertje. ALARM ALARM! Dat kan ik niet! Gelukkig komt daar net op tijd de moeder die me aflost. Ik leg haar gauw uit hoe de kassa werkt. Zij kijkt overigens met net zulke ogen als ik rond. Ik verdwijn gauw uit het zicht en gooi de blouse in de was. Poeh! Dat ging best goed. Misschien meld ik me nog wel een keertje vrijwillig aan.

Liefs, Leonie

Deze blog is geschreven vóór de Coronacrisis. Helaas is ook bij ‘onze’ voetbalvereniging de kantine momenteel gesloten.