Mama, ik vind je stom

Zondagavond 17.59u. Dat geeft mij nog precies zes uur en één minuut tot de deadline voor de editorial van de maand november. Ik heb wel geteld nog nul woorden op digitaal papier gezet. Niet eens een steekwoord, een opbouw, een idee. Niks. Ik weet wel hoe het komt. De makkelijkste weg zou namelijk nu zijn om deze editorial te vullen met de tien dingen die ik stom vind. Ongetwijfeld komen daar dan dingen als corona en de maatregelen in voor. Koude koffie. Mensen die voordringen. Keiharde regen op zondagmiddag. Schaatsen en wielrennen op televisie. Instagrammers die mopperen over het algoritme. Avocado’s die rot zijn van binnen. Een gat in je favoriete jurk. Natte sokken. En pakketbezorgers die zonder aanbellen een briefje in de bus stoppen. Efin, te simpel, dacht ik zo.

Ik zou ook uit de school kunnen klappen hoe ongelooflijk stom het is als je je badkamer gaat verbouwen. Marjolijn opperde nog om er een blog aan te wijden. Met tips voor als je je badkamer gaat laten verbouwen. Ik heb slechts 1 tip: begin er niet aan. Je gaat twee weken je huis uit en bij terugkomst moet je nog net niet op een emmer moet piesen. Ja, we liepen wat uit. Er waren extra werkzaamheden. En er waren nog meer van dat soort nutteloze smoesjes waar ik niet onder kon douchen noch m’n tanden mee kon poetsen. Nee, leek mij toch ook niet echt een geslaagde verhaal.

De tafelmanier van Jan

En toen was er Jan. Hij bracht mij op een idee. Of nou ja, het interview met Jan over zijn tafelmanieren. Het liefst zou ik Jan een brief schrijven. Allereerst om hem te bedanken voor het feit dat hij mij hardop liet lachen. Want daar zat ik. Op de wc-pot (ja, na vier weken verbouwen was het eindelijk een feit.) Ik las het interview. Over de eetgewoontes van de zoon van Jan. De dreumes eet werkelijk alles. Zo’n dreumes had ik ook, dacht ik nog. Tot hij besloot dat, dat toch niet helemaal iets voor hem was. Maar goed, hij genoot van eten.

Snoepen, dat doet Jan niet. Hij koopt het ook niet. Want de zoon van Jan wil namelijk alles proberen en als hij dan een hapje chocolade of koek zou krijgen, dan zou hij wennen aan de zoetigheid. En dat wil Jan niet. Nee, in plaats daarvan zijn er rozijnen en suikervrije koekjes, speciaal voor kleine kindjes. Lekker bezig, Jan! Dat doe je goed. Maar goed, waarom zou ik de beste man een helemaal een brief schrijven daarover?

Wie zoet is…

Het interview gaat verder. Er volgt nog een rijtje met een aantal items die meestal wel op tafel verschijnen. Mandarijnen. Want daar houd de dreumes zo van. Danoontje. Zelf eten zij geen toetje maar de dreumes krijgt na het eten altijd een danoontje. Ho. Stop. Wacht. Ja, U leest het goed, een danoontje. U weet wel met zo’n 5 gram suiker per cup. Maar Jan toch? Wat is dan nou? Jan doet er nog een schepje (suiker) bovenop en gaat verder met broodbeleg. Chocopasta op brood voor de kleine.

Stiekem hoop ik nog dat hij afsluit met een pakje Fristi, maar helaas. Het is boermelk wat de hekken doet sluiten. Oh lieve Jan. Als een moraal ridder te paard, zo met je neus in zoetigheid gevallen. Ik schud lachend mijn hoofd. Niet omdat ik het stom van Jan dat hij z’n kind suiker laat eten. Ik bedoel, yoghurt volstaat toch ook prima als toetje? Maar wel omdat we blijkbaar in een maatschappij leven waar we heel hard moeten verkondigen wat voor ontzettend goede ouders we zijn omdat we ons kind geen koekjes en chocola geven. Hoe geweldig goed we keuzes maken, die we onbewust ook teniet doen. En waarbij we in stilte tegen die andere mama zeggen, die wel kiest voor suikers, plastic speelgoed en schermtijd: “Ik vind je stom”.

We doen toch allemaal maar wat?

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben geen onderdeel van de moedermafia die Jan nu aan de schandpaal gaat nagelen. Nee hoor, want ik kan zó een hele lijst met dingen opnoemen die mijn kind in z’n mond schuift, die echt niet suikervrij zijn. Guilty AF. Toch vind ik het stom dat ik door de invloed van anderen regelmatig het idee hebt dat ik het niet goed aanpak. Er was nog een klein moment dat ik dacht bij het lezen van het interview: ‘Ja, zie je wel. Ik moet hem gewoon geen maria-koekje meer geven.’ Gewoon weer terug naar de suikervrije koekjes. Jan heeft gelijk.

Hetzelfde gebeurt er als hij een (of meestal meer dan één) aflevering van Nijntje zit te kijken. Mijn kind, voor de televisie. Kan écht niet eigenlijk. Op vakantie geen wasbare luiers gebruiken en z’n billen nog steeds afvegen met wegwerpdoekjes (Sorry, ik kan er gewoon niet aan wennen). Ook stom. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar weet je, zolang hij (nog) niet naar mij roept “Mama, ik vind je stom”, omdat hij hummus op z’n brood krijgt, het na vier afleveringen toch echt genoeg Nijntje is voor vandaag en een bekertje thee in plaats van limonade krijgt, zitten we wel goed. En maak ik er geen geheim van dat hij een stukje chocola en pindakaas zo uit pot heel lekker vindt.

Liefs, Anouk