Hoe ik een stomme versie van mezelf was

Ik heb een haat-liefde verhouding met social media. Op zich best gek, voor iemand die houdt van stukjes schrijven en selfies maken 😉 De liefde zit ‘m in een platform als MOMSPIRATION: eerlijke en mooie verhalen over moederschap. De liefde zit er ook in om van veel mensen te kunnen zien wat ze bezighoudt., snel even een appje kunnen sturen om te laten weten dat ik aan iemand denk (zelfs als ik op de wc zit) of de aansluiting vinden in groepen die worstelen met dezelfde issues en uitdagingen in het leven.

De grote gemene deler van al die liefde voor social media zit hem natuurlijk in verbinding. Het maken van verbinding met mensen waar je anders misschien niet eens mee in verbinding was gekomen. Het delen van kennis, wijsheden, verhalen, vreugde. Het delen van liefde voor het leven en voor elkaar. Daar zit liefde voor social media.

Social media: Het is net een echte verslaving

Maar ik noemde het niet voor niets een haat-liefde verhouding. Voor iedereen die nog niet “The Social Dilemma” op Netflix heeft gezien: kijktip! Het is wel stevige kost, dus even iets heel anders dan Emily in Paris, Friends of The Kardashians. De documentaire van The Social Dilema gaat volledig in op de gevaarlijke kant van social media. Zover wil ik hier zeker niet gaan. De niet zo leuke kant van social media zit hem wat mij betreft in wat het met mij doet; wat voor mens ik word.

Niet alleen ben ik verslaafd aan het klikken, het kijken en het gluren. Het kost me ook nog eens bizar veel tijd en het gekke is: hoe meer ik eraan besteed, hoe meer tijd ik er ook aan wíl besteden. Tijd die ten koste gaat van iets. Want ik kan het maar 1 keer besteden. En alles wat ik besteed aan scrollen, kijken, klikken, kan ik niet besteden aan wandelen, lezen, met mijn kind of familie zijn (om maar iets te noemen). Het is net als met een “echte” verslaving. O wacht, online zijn ís inmiddels ook een echte verslaving.

Waarom zit jij niet op Instagram?

Sinds ik voor MOMspiration ben gaan schrijven, vragen veel mensen mij waarom ik geen Instagram account heb. Elke keer als ik die vraag krijg, voel ik me ook een beetje een fossiel: “Nee, ik heb alleen Facebook”. Maar de echte, eerlijke reden waarom ik geen Instagram account (MEER) heb is deze: ik heb een enorme afkeer gekregen van Insta-Chan en ik wil daar nooit meer naar terug. Want ik had dus mooi wel een Instagram account. Die begon ik zo’n 5 jaar geleden. En dat account was ik ooit eens begonnen met een specifiek doel: ik wilde andere mensen motiveren, inspireren om gezond te leven en lekker te bewegen.

Sportschoolstories

Net als voor MOMspiration schreef ik stukjes op Instagram die ik “Sportschoolstories” noemde. Verhaaltjes uit en rondom de sportschool waar ik in mijn vrije tijd werk en tijd doorbreng. Echte verhalen, over echte mensen. Soms met echte dilemma’s. Soms met echte, grappige, herkenbare situaties. Daar plaatste ik dan een foto bij van mezelf. Al dan niet in sportswear of met een gezonde snack (inclusie recept) in mijn hand. Ik vond het enorm leuk om daarover te schrijven, maar al snel merkte ik dat het een wereld op zich was op dat Instagram. Eigenlijk niet bedoeld voor verhalen, maar voor beelden. En dus werden mijn foto’s (en hashtags) ineens belangrijker. En mijn doel om leuke herkenbare verhalen te schrijven, dat werd ineens mijn “branding”.

Behalve mooie foto’s, inmiddels kwam er ook zo af en toe een professionele fotograaf bij, moesten er ook bewegende beelden op komen. Want dat paste dan bij mijn branding. Ofzo. En mijn feed… ja die moest er ook goed uitzien. Met een regelmaat waarin ik verhaaltjes kon en mocht posten en een regelmaat waarin er professionele foto’s op mochten. En dan het algoritme niet te vergeten. Want ineens konden mensen me dan niet meer vinden.

Hashtag paniekaanval

Zelfs als ik het zo teruglees moet ik lachen om mezelf. Gelukkig maar dat ik er inmiddels hartelijk om kan lachen, want toentertijd was dit serious business. Ergens tussen het maken van een fotoshoot, een koolhydraat arm dieet (voor die fotoshoot) en een paniekaanval over hashtags kwam er een openbaring. Ok, ik overdrijf misschien een beetje lichtelijk, maar die openbaring was er wel. Ik keek met een vriendin naar mijn Insta account en ineens was het alsof ik het door de ogen van een ander zag. Wie was die vrouw op dat Insta-account? Wat was er overgebleven van die bevlogen, geïnspireerde girl next door die gewoon leuke verhaaltjes wilde schrijven? Ik belde de fotoshoot af, haalde een frietje met extra mayo en verwijderde met een druk op de knop mijn hele Instagram account. Ik heb zelden zo een eye-opener gehad.

Zolang het maar niet via Instagram is

Dit is inmiddels twee jaar geleden en in die tussentijd heb ik, eerlijk is eerlijk, meerdere malen overwogen om mijn Insta account weer te activeren. Ik hou mezelf voor dat ik ervan geleerd heb en nu mijn intenties zuiver(der) kan houden. Maar toch doe ik het niet. Waarom zou ik het doen? Voor wie? Ik wil nooit meer terug naar die Instagram versie van mezelf en me laten meeslepen door de hypes die ik voel op Instagram. Maar je bent meer dan welkom om mijn verhaaltjes te lezen, met me te appen, koffie te komen drinken en dingen met me te delen. Alleen liever niet via Instagram.

Liefs, Chantal

Heb je deze blogs al gelezen?

De angst om door de mand te vallen als moeder van drie

Ik had het nooit zo bedacht; ik ben moeder van drie kinderen. Drie kleine kinderen in mijn leven, in mijn huis en bovenal in mijn hart. Het zette alles op z’n kop. Het maakte mij gelukkig en angstig tegelijkertijd. Net als in het begin 2019. Toen ik schreef over de wijze woorden van papa. Toen…

door Anouk 23 maart 202323 maart 2023

Opvoeden is afwegen

Veel moeders hebben het gevoel dat ze altijd tekort schieten. Bijvoorbeeld omdat ze haar baby na een paar dagen naar zijn eigen kamer verplaatste vanwege alle geluidjes die haar wakker hielden. Omdat ze gisteren pizza bestelde in plaats van een verse maaltijd kookte. Omdat vanmorgen de televisie twee uur aan stond, terwijl ze ook boekjes…

door MOMSPIRATION 7 oktober 20227 oktober 2022

Moederschap met twee vingers in je neus

Was het maar echt zo. Het moederschap. Dat je dat met twee vingers in je neus gewoon kon doen. Af en toe dan. Als ik mazzel heb lukt het mij momenteel nog net om af en toe een vinger in de lucht te steken. Welke, laat ik even achterwege. Gewoon, wanneer het je allemaal te…

door Anouk 23 september 202223 september 2022