Een brief aan mijn dochter

Lieve Benthe,

Ik wil je graag bedanken. Want in vele opzichten is het jaar waarin jij geboren werd, een grote puinhoop geweest. Een beetje een ramp, echt waar. Maar jij, jij bent ons lichtpunt in de duisternis geweest. De rust in de chaos. Ons genot te midden van een heleboel pijn, verdriet en frustraties.

Nooit heb ik getwijfeld aan mijn keuze voor het vak van Verpleegkundige. Zorgen voor is wat ik graag doe en goed in ben. Tot juni jl. de Corona op zijn hoogtepunt (leek te zijn). Hoogzwanger aan het werk op de COVID afdeling. Onafgebroken minimaal 3u lang in een volledig ruimtepak, het zweet op mijn rug. Boosheid van familie leden omdat opa of oma de laatste adem uit moest blazen zonder hen. Angst van collega’s, want hoeveel 24-uurs diensten kan een mens hebben? En hebben we nog wel genoeg personeel bij een 2e of 3e golf? Een zware last op de schouders. Zal dit ooit zijn weerslag hebben op jou, als ik nu ziek wordt?

Er zal gepraat worden over 2020. Over de stress en de angst. Over het OMT, Minister-President Rutte en Hugo de Jonge. Volledige lockdowns, intelligente lockdowns, thuiswerken, mogelijke vaccins en kerst zonder familie. Ook voor ons heeft het er allemaal een beetje (oké, heel veel beetjes) anders uit gezien dan ik had gepland. Geen shopdagjes met jouw tantes die ook zwanger waren dit jaar. En na jouw geboorte geen uitgebreide kraamvisite. Opi en Omi (mijn opa & oma) van bijna 90 hebben jou tot op de dag van vandaag nog niet gezien. De reis is te ver, te spannend. Teveel risico. Het doet mij verdriet. Want hoelang zullen ze er nog zijn?

Op 21 september 2020 ben jij op de wereld gekomen. Er kwam geen bezoek in het ziekenhuis. De deuren van het ziekenhuis bleven gesloten. Geen kraamvisite. En ik heb niet met je kunnen pronken op een vol terras. Keihard heb ik gewerkt, en keihard zal ik straks ook weer werken. Maar het mes snijdt momenteel helaas wel maar aan één kant en dat doet soms behoorlijk pijn. Demonstraties tegen de maatregelen, fluitende en gillende mensen tijdens de toespraak van de Minister-President. Geen mondkapjes willen dragen in winkels, geen 1.5m afstand? Wat is dat? Regelmatig vullen mijn ogen zich met tranen en moet ik een brok in mijn keel wegslikken. Kregen we een paar maanden geleden nog een applaus, voelt het de afgelopen maanden soms meer als een middelvinger.

Toch ben ik blij dat als ik terugdenk aan dit jaar, ook aan jou mag denken. Jij bent ons cadeau. Je bent inmiddels bijna drie maanden, mijn verlof zit er bijna op. Mijn klompen afgestoft, mijn ‘ruimtepak’ hangt vast al klaar. Ik zal mij weer melden in de frontlinie. Het zal zwaar worden, en soms zal ik best bang zijn, maar desondanks zal ik na elke dienst met een grote glimlach weer op de fiets stappen. Wetende dat jij en jouw papa thuis op mij wachten.

Dus bedankt lieve Benthe. Bedankt dat ik voor 2020 ook dankbaar mocht zijn. Omdat het ons jou heeft gegeven.

Liefs, mama. Liefs, Milou