En dan heb je ineens een peuter in huis

Neej, mama. Ik kijk hem aan en voor een moment heb ik even kortsluiting. Ik weet niet of ik nou moet applaudisseren omdat mijn peuter met twee woorden spreekt. Of dat ik hem nu nogmaals moet toelichten dat het bedtijd is. Iets waar hij dus blijkbaar anders over denkt.

Ik vind peuters leuke mensjes. Echt waar. Ze zijn nieuwsgierig, ondeugend en zitten vol energie. Én ja, ze breken je huis af, nemen de grenzen die je stelt niet altijd voor lief en zetten een streep door het onderwerp eten. Maar juist dat. Dat maakt dat ik zo interessant vind. Want hoe komt het toch dat een kind van de een op de andere dag ineens alles wat zo vanzelfsprekend leek voor jou als mama, over boord gooit. En dan vooral met het introduceren van het woordje NEE.

De peuter vertelt het zelf wel

De afgelopen weken heb ik mij vooral verwondert over snelheid waarmee de peuter zich ontwikkeld. Zaten we begin december nog aan de tafel en spraken we onze zorgen uit over zijn taalproductie. Inmiddels vertelt hij bijna 4 weken na zijn 2e verjaardag iedere dag weer iets nieuws. Mijn peuter is geen naprater, noch laat hij zich vertellen wat het is. Hij vertelt het zelf. Verhalen in koeterwaals, aangevuld met dingen die ik als mama ook kan begrijpen. Mama peer eten. Huh?! Oh, oké. Ja, dat klopt. Niet dat mama dat had aangekondigd, noch vijf keer herhaalt. Maar hij weet het prima te vertellen.

Waarom peuters nee zeggen

En daar kwam dus ook het woordje nee voorbij. “Neej” zoals hij het zo aandoenlijk uitspreekt. Niet te pas en te onpas, maar heel bewust. Als hij iets niet wil of het er niet mee eens is. Het deed ook gelijk een beroep op mijn flexibiliteit en aanpassingsvermogen. Want de neiging om het heel serieus te nemen én om je er door op de kast te laten jagen is groot. Ineens is er weerstand als je iets vraagt of zegt dat we onze jas aan gaan trekken. En het is gemakkelijk om daar dan tegenin te gaan. Blijkbaar staat je peuter open voor discussie. Maar laat dat laatste nou net niet waar zijn.

Hou op een dag maar eens bij wie hoe vaak nee zegt. Wie wint? Jij of je peuter? Realiseer je eens hoeveel er op een dag niet mag (van jou). En dat al die fantastische plannen, zoals over de zijkant van de bank klimmen, de keukenkastjes herschikken en pindakaas aan je schone trui smeren, niets terecht komt. Dan zou jij er zelf toch ook tegenin gaan? Het is zoveel belangrijker om je te realiseren dat je peuter gewoon niet in staat is om alles te begrijpen en volop in ontwikkeling is. Het maakt je, of mij in ieder geval, een stuk milder.

Peuterpret is leuker dan je denkt

Want wanneer ik reflecteer op mijzelf, de dingen van zijn kant probeer te bekijken en inzie dat (bijna) niets met opzet gebeurd, dan blijft er heel veel lol en gezelligheid over. En dan begrijp ik ineens mezelf minder goed. Want daar sta ik, in de zeikende regen. Terwijl mijn peuter door iedere plas stampt die we tegen komen. Hij lacht, hij schatert en heeft de grootste lol. En ik denk alleen maar je laarzen, je sokken, alles nat?! Oh, je valt, nu is écht alles nat. Die natte zooi, hoe moet ik dat straks doen? Ik heb geen wasmachine deze week en geen oneindige voorraad schone kleding meegenomen.

Maar waarom? Waarom maakt het eigenlijk uit? Waarom maak ik hier een punt van. Het is maar water! En het is het grootste plezier wat ik mijn peuter op dit moment kan geven. Die natte sokken interesseren hem werkelijk niets. Hij ziet alleen maar die grote plas verderop. Een waar hij nóg harder doorheen kan rennen. En nog een keer. En nog een keer. Ik herhaal ondertussen mijn mantra: Het is maar water. Het is maar water. En bedenk mij hoe leuk peutertjes eigenlijk zijn.

Liefs, Anouk