Mama’s in gesprek

Wij mama’s, we kletsen wat af. Met een kop thee, over de telefoon, in digitale gesprekken. En met regelmaat is een gesprek niet alleen waardevol voor jezelf maar juist ook voor anderen. Er zijn tips, adviezen en belangrijke lessen uit te halen. Ineens begrijpen we ook de populariteit van de podcast en vragen we ons af waarom we die nog niet zijn gestart. Maar dat is weer een heel ander gesprek. Vooralsnog vertalen we de gesprekken naar geschreven tekst. Inspirerende of juist ontroerende gesprekken met elkaar. Wij als mamabloggers onder elkaar of juist met jou. Want iedereen heeft een verhaal te vertellen.

Wij, Marjolijn en Anouk, trappen af en gaan nog één keer terugkijken naar het afgelopen jaar. Het jaar 2020, wat door vele bestempeld werd als een historisch dieptepunt. Maar was het dat ook echt? Of was er juist heel veel positiviteit te bespeuren? We zoeken het uit en stelden elkaar eens een paar pittige vragen.

Wat is de leukste ontdekking die je afgelopen jaar hebt gedaan?

Marjolijn: Het is niet per definitie de leukste, maar wel een belangrijke: als je denkt dat er bijna niks meer kan, is er nog heel veel mogelijk. Tijdens de lockdown, in maart maar ook nu begin januari, zijn er nog zoveel mogelijkheden en oplossingen voor dingen die een jaar geleden onmogelijk leken. Onze veerkracht is enorm. Misschien niet onuitputtelijk, maar we kunnen meer dan we denken. Het komt goed. We kunnen veel hebben. Ik vind dat een krachtige ervaring en met mij zijn er velen denk ik. Of eigenlijk hoop ik dat misschien nog meer.

Anouk: Ik denk dat veel mensen zich dat dus niet realiseren. Dat we ondanks alle tegenslag en onzekerheid dus wel door gaan en kunnen. En dat dat juist ook persoonlijke groei is. Het is moeilijk om daar op te reflecteren. De onmogelijkheden is zien is gewoonweg veel eenvoudiger.

Wat was de grootste verrassing?

A:Ja, daar hoef ik niet lang over na te denken. Dat was toch wel mijn zwangerschap. Ik zou bijna zeggen, dat antwoord wordt een beetje afgezaagd. Maar het was toch echt wel een verrassing in alle opzichten.

M: Zwangerschappen zijn nooit afgezaagd. Ik weet nog goed dat je me belde en dat ik heb staan springen in de keuken. Zo leuk! Baby’s zijn de beste verrassingen. Ik hou van verrassingen.

Wanneer heb je voor het laatst iets voor het eerst gedaan?

M: Dit jaar heb ik twee keer iets gedaan wat ik nog nooit had gedaan: een kaartenactie lanceren voor het goede doel. Ik heb zo enorm mijn gevoel gevolgd. Ik moest dit gewoon doen. Met een beetje hulp, dat dan weer wel. De eerste actie was een succes. Ik krijg nog steeds berichten met de vraag of de kaarten nog te koop zijn. De tweede kaartenactie (de kerstkaarten) waren een daverend succes. Dat had ik echt nooit, nooit, nooit durven dromen. Ik heb er veel van geleerd en ben mezelf tegengekomen, maar heb nog meer genoten en er een bak energie van gekregen. Soms zit het gewoon goed, maar moet je het alleen ‘even’ doen. En zo’n gevoel negeer je misschien wel 9 keer, maar de keer dat je het wel doet, is het ge-wel-dig. Zo’n ervaring wil ik in 2021 weer alstublieft.

A: Heb ik al gezegd dat ik trots op je ben?

Op welke prestatie ben je het meest trots?

A:Ik denk dan toch wel op hoe we MOMSPIRATION opnieuw hebben gelanceerd. De nieuwe website, de ideeën die we samen hebben uitgewerkt. Gek genoeg voelt het helemaal niet als vorig jaar. Maar ik zie ons nog zitten bij Nissa Café, middagen bij Buitenhuis . Misschien wel daarom, haha. Dat is iets wat al zover weg lijkt. Koffietjes drinken en dan gewoon overgaan in lunch. En ondertussen gewoon keihard werken aan iets moois. Ik zou er bijna sentimenteel van worden.

M: Ik voel wat jij voelt. Het was en is een bijzondere tijd waarin we hebben doorgepakt. Ik ben trots op jou, trots op mezelf en mega blij met dat wat we hebben neergezet, de wereld in geslingerd hebben en welke reacties we hebben mogen ontvangen. Deze spirit kunnen we goed doorzetten in onze volgende plannen, die eigenlijk al te lang in de kast liggen. Maar eerst ga je nog even verder broeden.

Welke lastige uitdaging ben je aangegaan in plaats van er voor weg te lopen?

M: Wat een confronterende vragen eigenlijk… ‘Leuk, een gesprek aan de hand van een paar vragen’ dacht ik. Maar vragen zijn soms niet zomaar vragen. Maar dat is dan ook misschien direct mijn probleem. Ik val in de categorie ‘gaan met die banaan’. Schouders eronder en gáán. Altijd door, teveel in de rush van de dag. Afgelopen jaar heb ik geprobeerd meer rust te pakken. De rush van de dag aan me voorbij te laten gaan en meer bewustzijn te ervaren.

Is het gelukt? Nee. Maar er is geen einddoel. Meer zijn in het hier en nu (terwijl er een frustrerend kind naast me zit die zijn schoolwerk probeert te maken maar mijn het typen op het toetsenbord uitermate irritant vindt. En nee, dit zijn niet de woorden die hij gebruikte…) is een oneindig proces. Ik ben het aangegaan, het gaat beter en daar ben ik blij mee. Ook 2021 zal het een struggle blijven, maar dat is ok.

A: Ik denk dat dit ook voor mij een blijvende uitdaging is. Soms denk ik dat de stress onder controle heb, dat ik mijn emoties een plek heb gegeven maar in werkelijkheid blijkt dat niet waar te zijn. Ik blijf het aangaan. Want daar waar ik begin vorige jaar nog dacht nog dacht ik mijn therapie kon afbouwen, zit er ik nu nog steeds midden in.

Waar heb je te veel tijd aan besteed in 2020?

A: Het makkelijkste zou zijn om te zeggen aan social media. Maar misschien was dat het wel helemaal niet. Ik denk dat ik meer onnodige veel tijd heb besteed aan piekeren over de pandemie. Over de langer termijn gevolg ervan. Over de ontevredenheid, boosheid van anderen. Ik denk dat we snel geneigd zijn om social media te zeggen omdat het vooral als een nutteloos tijdverdrijf klinkt. Maar ik merk dat ik er van tijd tot tijd ook wel echt verbinding vind, dat ik het fijn vind om iets te delen waar anderen dan weer herkenbaarheid over uitspreken.

M: Een en al herkenbaarheid wat je zegt. Het is zo dubbel. Ik probeer nu te posten en te reageren op social media in een flow die goed voelt. Gewoon, als ik er zin in heb. Met af en toe een periode offline.
Ik heb teveel tijd besteed aan tegen dingen opzien. Het is zo lekker niet concreet maar ik ben kampioen uitstellen. Met name in het huishouden. Hoeveel moeite is het om die was die in de droger zit even te vouwen? Nee hoor, Mar irriteert zich er dagen aan maar doet het niet. Met als gevolg dat Stan bij het opstaan voor dag en dauw vraagt waar zijn werkshirts zijn. “Ehh… nog in de droger schat”. Oeps. Als ik alle tijd die ik zou treuzelen direct zou handelen zou het zoveel fijner zijn. Misschien lukt me dat dit jaar. Of niet.

Waar wil je vaker tijd aan besteden in 2021?

M: Mijn kinderen. Leuke dingen doen. Opgaan in het moment. Levi wordt volgende maand 9 jaar en dat is voor mij echt zo’n realisatiemoment: What the F…, ik heb bijna (ok, volgend jaar) een tiener in huis. Ik ben gewoon al bijna 10 jaar moeder! Maar voor mijn gevoel is het in een vloek en een zucht voorbij gegaan. Ik wil genieten, intens genieten. De slappe lach hebben, plezier maken, precies zoals mijn kinderen dat doen. Mijn psycholoog zou zeggen: “Uit je hoofd, Mar”. Nou, dat dus. Natuurlijk heb ik dat dit jaar ook gedaan (zoveel mogelijk geprobeerd), maar het mag nóg meer. Herinneringen maken to the max. Oh, en dankbaar zijn. Niet gemaakt dankbaar zijn, maar vanuit je hart. De dankbaarheid voelen, ervaren. Genieten en dankbaar zijn; lijkt me een geweldige combinatie.

A: Negen?! Zo groot. Ik zou ook wel meer focus willen hebben op mijn kinderen en de randzaken gewoon vergeten. Want wat maakt het uit of de sokken nog in de wasmand liggen? En je huis eruit ziet alsof er wordt geleefd?

Waarvan ben je blij dat je om hulp hebt gevraagd?

A: Het was het afgelopen jaar voor het eerst dat ik Oscar dagjes bij opa en oma bracht. Dat was eigenlijk best wel een mijlpaal. Ik vond het best lastig om dat te vragen maar ook omdat dan uiteindelijk te doen. Want in het eerste jaar zijn er wel een paar dagen geweest dat we oppas hadden, maar dat was dan bij ons thuis. En omdat het echt niet anders kon. Bijvoorbeeld omdat ik naar de tandarts moest, of omdat we een bruiloft hadden.

Interessant opsomming dit, haha. Maar laten we het erop houden dat ik in het eerste jaar echt alle dagen met Oscar was. En nu kwam er ineens wat tijd voor mezelf. Al koos ik wel dagen uit waarop ik ook echt iets moest doen. Dus een fotografie-opdracht, of een cursus volgen. Gewoon een dagje niksen en Oscar dan naar opa en oma brengen heb ik nog niet gedaan. Misschien is dat iets voor 2021.

M: Zo goed van je dat je dit hebt gedaan. Tijd voor jezelf wordt onderschat. ‘Als je niet werkt, heb je tijd genoeg’ is de maatschappelijke overtuiging. Maar ook thuis met kinderen, werkend of niet werkend, het is intensief. Luisteren naar je behoeften is perfect, blijf dat doen. Ook straks met de tweede. Anouk is ook Anouk.

Wat was je beste beslissing van het afgelopen jaar?

A: De beste? Ongetwijfeld iets waarvan ik op dat moment riep: “Dit had ik veel eerder moeten doen.” Maar ik weet niet of dat nou één beslissing was. Ik bedoel de aanschaf van een opvouwbaar badje valt daar niet echt onder toch? Dat ik uiteindelijk de beslissing maakte om mijn onderneming te bevriezen wel de beste beslissing is geweest in het laatste deel van 2020. Ik maakte mezelf helemaal gek met alles wat ik vond dat ik moest doen, terwijl ik als een dood vogeltje in mijn bed lag. Zwanger zijn, een dreumes in goede banen leiden, het huishouden, een leuk mens zijn én werken, dat lukt mij gewoon niet. En dat is oké.

M: Als iets niet lukt, is het gewoon mèh. Jouw actie inspelend op jouw gevoel is geweldig. Soms voelt het niet direct zo, maar dat komt wel. Daar ben ik van overtuigd. Vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen.

In welk gedrag ben je beter geworden?

A: Ik zou willen zeggen het vasthouden van een sportroutine, maar kijkend naar de eerste weken van januari van dit jaar voelt dat dan weer als een leugen. Ik sport 1 of 2 keer per week bij Mom in Balance en juist op het moment dat ik wilde stoppen, kwam ik er achter dat ik zwanger was. Ik besloot om wel door te pakken en te blijven sporten, maar de corona-maatregelen gooide roet in het eten. Tijdens de eerste lockdown in begin 2020 kon ik nog wel de motivatie vinden om mee te doen met de online lesjes, maar de keren die daarna volgden echt niet.

Ik wil gewoon buiten zijn, met anderen, sociaal contact hebben. Ik was ook echt zo boos toen het sporten weer niet door kon gaan. Hoezo, mogen we niet op een paar meter afstand van elkaar, buiten in het park sporten? Ik begrijp het nog steeds niet. Misschien wel omdat het zo’n beetje mijn laatste social bezigheid was, en die valt nu ook weg.

M: Wat het ook was, het raakt je en dat is rot. We hebben geen keuze meer en dat is iets wat we niet vaak meemaken. Wanneer ons hoofd het ook niet meer kan volgen, wordt de weerstand groter dan het al was.
Ik hoop dat je het sporten straks weer kan oppakken en dat je het zelfde positieve gevoel ervaart als dat je dit jaar hebt ervaren. Ik zou nu kunnen zeggen: “Sporten is zó belangrijk”, maar dat zou niet eerlijk zijn vanuit mijn mond. Mijn hoofd weet het, maar ik doe vrij weinig. Volgende vraag alstublieft.

Over welke kwaliteit of skill ben je zelfverzekerder geworden?

M: Mijn gevoel volgen. Eigenlijk wil ik daarmee zeggen: meer naar mezelf luisteren. Niet afstemmen op de omgeving. Niet vragen wat anderen ervan vinden of wat zij zouden doen. Wat wil ik? Wat voel ik? Voorafgaand is er een moment nodig om ook echt even te voelen, iets wat ik nogal eens wil vergeten in alle hectiek. Maar mijn lichaam geeft zoveel signalen. Ik ervaar zoveel meer dan mijn hoofd soms wil geloven. Het is iets wat je niet leert op school, maar waarvan ik nu ervaar dat het zo ontzettend belangrijk is.

A: Geef je daar ook een spoedcursus in?

Van welke simpele pleziertjes heb je in het afgelopen jaar heel erg genoten?

M: Lezen in de zon. Tijdens de eerste lockdown heb ik de eerste delen van de serie van de Zeven Zussen gelezen. Na een werkdag in de tuin, met een kopje thee (en iets lekkers – uiteraard) volledig opgaan in het boek. Nog één hoofdstuk. Ok, nog eentje meer. Spelende kinderen, de warmte van de zon op je huid. Ik hou ervan.

A: Haha, same here! Ik dacht lezen vind ik fijn maar dan wel in een boek wat lekker leest en niet naar 200 pagina’s uit is. Dus ja, dan kom je bij de Zeven Zussen uit.

Ben je wie je wilt zijn?

M: Schrikbarend genoeg heb ik niet direct een antwoord: ik blijf hangen op de “Ehh”. Deze vraag triggert enorm veel. Het is iets waar ik zó graag volmondig ja op zou willen zeggen, maar er is nog zoveel wat ik graag zou willen ontwikkelen. Is dat erg? Nee. Dat mag. Mijn antwoord is ook absoluut geen nee. Maar ergens daar tussenin, al is dat nog een heel breed begrip.

Ik wil minder de mopper-moeder zijn. De jongens hebben energie die ik soms niet heb en dat botst zo nu en dan. Mijn jongens zijn aanwezig, zijn fysiek, moeten veel buiten zijn en lijken niet te kunnen fluisteren. Iets wat mij kan leegtrekken als ik al moe ben, gestresst ben of dingen moet doen. Ik zou daar graag nog een goede weg in willen vinden zodat we allemaal kunnen en mogen zijn wie we zijn. Maar een ander ontwikkelpunt is discipline. Bijvoorbeeld met sporten… de intrinsieke motivatie mist. Dit is een vraag waar ik een hele blog over kan wijden. Heb je nog even?

A: Grappig hè? Het lijkt zo’n eenvoudige vraag. Maar ik weet of het kan. Want het geeft het idee dat wie je wilt zijn maakbaar is. Ik denk dat je wel kan accepteren wie je bent en de dingen die je niet wilt accepteren, daar kan je aan werken.

Houd je je vast aan iets wat je eigenlijk los moet laten?

M: Ik ben veel alleen thuis met de jongens waardoor ik weinig tijd voor mijzelf heb (tijd alleen). Soms kost de organisatorische rompslomp (oppas regelen, kinderen wegbrengen enz.) meer energie dan de ontspannende activiteit opbrengt. Ik houd me vast aan tijd alleen willen hebben, terwijl dat nu – in deze fase van ons leven – gewoon even niet haalbaar is. Het is een zoektocht en het idee loslaten dat me-time de enige vorm van ontspanning is, zou daar een doorbraak in kunnen zijn. Maar het hardop zeggen, het schrijven is iets anders dan het ook voelen. Oh, en mijn perfectionisme. Ik wéét dat het beter is om deze overboord te gooien, maar ook dat is een struggle. Want ik weet dat goed ook goed genoeg is, maar soms voelt dat niet zo.

A: Tijd voor jezelf is belangrijk maar soms heb ik het idee dat het moeilijker gemaakt wordt dan het is. Dat als je tijd voor jezelf hebt dat het dan ook gelijk kwalitatief moet zijn en dat het je echt iets moet opleveren. Terwijl gewoon even voor je uit staren zonder gestoord te worden ook heel fijn kan zijn.

M: Ik heb wel veel struggles en dingen te ontwikkelen als ik even terugdenk aan mijn eigen antwoorden… Verder heb ik een heel leuk leven, lieve mensen om mij heen en ben ik gelukkig. Don’t worry.

A: Zonder regen, geen regenboog. Zonder uitdagingen, geen voldoening.

Liefs, Anouk & Marjolijn