Mijn kind is geen heilige en ik ben daar helemaal oké mee

Als vrouw en moeder zijnde, zijn er een aantal dingen waar we niet of nauwelijks over praten. Als we er al over praten, doen we dat met een grapje en een knipoog om vooral maar niet de indruk te wekken dat het echt waar is en zodat we snel weer terug kunnen in het geval er een moeder tegenover ons zit die nog in de ontkenningsfase zit.

In de top 3 van die dingen waar we liever niet of nauwelijks over praten staat:

• Hoe je als moeder zijnde chronisch moe bent en daarom echt liever een uurtje langer slaapt in bed dan jezelf voor 5 blije minuten in een sexy friemelding te hijsen.

• Hoe de overgang écht is (die komt voor de meesten van ons nog en is gelukkig nog een redelijke ver van mijn bed show).

• Hoe je kind echt geen heilige is en soms gewoon stoute dingen doet.

Mijn kind is (Soms) geweldig

Die laatste dus. Daar wil ik het eens over hebben. Ik weet niet hoe het is ontstaan of dat het altijd al zo is geweest (moeders van de moeders van MOMSPIRATION… zeg hier eens iets over!). Maar op een of andere manier zijn wij, moeders, geneigd om de dingen die ons kind doet te vergoelijken, te bedekken met een mantel van liefde of het simpelweg te ontkennen.

Dat begint eigenlijk al op social media natuurlijk. Nadat we massaal onze beste selfies hebben gepost, via social een leuke vent aan de haak hebben geslagen (door die knappe selfies natuurlijk) begint na het baren de grote ‘mijn kind is wonderbaarlijk’ spam. Begrijp me niet verkeerd: ik doe hier zelf enorm vrolijk aan mee. Geen oordeel hier aan deze kant. Net als dat we onze vuile was liever niet buiten hangen op social media, posten we liever ook niets over ons kind dat op zijn 10e nog steeds niet zindelijk is ’s nachts of over onze peuter die ging vingerverven met zijn eigen poepluier. O wacht.. dat laatste postte ik dan weer wel vrolijk, maar dat was omdat het zo godvergeten grappig was.

Mijn kind doet dat niet

Maar naast social media zie je dit ook op het schoolplein. Ik weet niet of deze blog zichzelf achterhaalt omdat we door Corona elkaar nooit meer zullen zien op het schoolplein maar dat even terzijde. Als kinderen ruzie hebben, elkaar in de haren vliegen of simpelweg met een vuist op elkaar slaan (spoiler: ja… dat deed en doet die van mij) zul je veelal terugkrijgen: “maar dat doet ….. (vul hier een willekeurige hipsternaam in) ….. die van mij noooooooooit!” Ja, dat is dus met een langgerekte oooo. En ja, dat doet mij denken aan die reclame van een jaar of tig geleden waarbij een pitbull een chihuahua opvreet waarbij het baasje uitroept “Doet ie anders nooit!”.

Ik vraag me dus af: waarom doen we dat met elkaar lieve moeders? Waarom zeggen we niet gewoon tegen ons kind: “Ok, ik ken je. Je zal vast heel boos zijn geweest. We gaan het hier thuis nog even goed over hebben, maar voor nu bied je alvast je excuses aan?”

Het ging even mis

Ik werd laatst gebeld door de juf van Fabian. Om vijf voor twee. Terwijl de school pas om half drie uitgaat. Dan weet elke moeder genoeg. Er is of iets ergs aan de hand waarbij je kind met een gebroken pols, arm, been, of rib bij de EHBO zit. Of je kind heeft iets geflikt wat echt nasty was en niet kan wachten tot na schooltijd. In mijn geval was het gelukkig het laatste. Ik zeg expres gelukkig. Want ondanks dat ik het als moeder ook niet leuk vind als mijn kind zich niet gedraagt zoals ik het graag zou zien, vind ik het volkomen gezond en normaal dat dit met enige regelmaat gebeurt. Vooral wanneer je kind in de prepuberteit zit. Zijn grenzen verkent. En daarbij dus weleens een fout maakt.

En dat had hij deze keer ook echt gedaan. In een waas van boosheid en opvliegendheid had hij niet alleen een trap tegen een stoel gegeven maar daarbij een aantal andere jongens ziektes toegewenst die je een ander liever niet toewenst. Dat gebeurt dus ook gewoon bij gezinnen die niet dagelijks met kanker lopen te schelden en waarvan het kind uit eigen ervaring echt wel heel goed weet wat voor erge ziekte dat is. “Tja”, zei de juf. “Ik bel je eigenlijk alleen om je te informeren dat dit heeft plaatsgevonden. Fabian heeft het zelf al opgelost. Hij heeft erop gereflecteerd, zijn excuses aangeboden aan de betrokken jongens en mij als juf omdat ie te ver was gegaan en voor zichzelf een plan bedacht hoe dit in de toekomst te voorkomen. Het is natuurlijk niet goed wat ie heeft gedaan, maar dat ziet ie zelf gelukkig ook in.”

Zelfreflectie als actiepunt

Hij kwam thuis met het schaamrood op zijn kaken en de spreekwoordelijke staart tussen de benen. Ik zie hem nog thuiskomen die middag op zijn fietsje. “En terecht” zo zei ik hem. “Je mag je best even be-hoor-lijk (ook met een lange o) schamen omdat je een grens bent overgegaan voor iedereen. Voel maar even heel goed hoe dat voelt.” Nee, dat voelt natuurlijk niet fijn. Dat hoefde ik hem ook niet te vertellen. Maar als moeder hoef ik ook zijn gedrag niet goed te praten, te vergoelijken, of een reden te bedenken waarom het deze keer mis ging (en dan stiekem de schuld bij een ander te leggen). Want is dit niet precies wat opvoeden is?

Als het ‘fout’ gaat is dat een mooie test om te zien of je als ouder nog iets bij moet schaven. Ik kon in dit geval in ieder geval een vinkje zetten bij ‘zelfreflectie in werking zetten’. Anger-management moeten we daarentegen dan nog wel even aan werken samen. En taalgebruik. Maar ik ben ook geen heilige en wil hier best opbiechten dat ik “kut”, “shit”, en “wat een gezeik” dagelijks gebruik. Zelfs vaak als een bijzondere vorm van interpunctie tussen de rest van mijn verhaal heen. Maar een dagelijkse portie zelfreflectie en nuchterheid voor moeder en kind, maakt ook dat je het in perspectief kan plaatsen. En dat je je als moeder dus ook niet hoeft te schamen tegenover andere moeders (of de juf) als je kind iets fout doet.

Een heilige is ook niet alles

Dus nee, mijn kind is geen heilige. En nee, ik ben ook geen moeder van een heilige. Gelukkig maar in beide gevallen denk ik dan. Want met het kerstverhaal nog vers in gedachten, gaan mijn gedachten dan toch uit naar Maria. En als je een heilig kind moet baren zonder eerst het genoegen te hebben gehad van dat kind te mogen maken…. Nee, dat lijkt me toch ook niet alles. Zelfs al gebruik ik mijn bed tegenwoordig liever om een uurtje extra te slapen 😉

Liefs, Chantal