Uit het dagboek van een mama: “Ik wil niet dat je boos bent, mama!”

Soms zijn er van die dagen… Elke ouder (en ik denk ook elke niet-ouder) kent ze: van die dagen dat alles blegh gaat. Van die dagen die we dus eigenlijk niet willen kennen. Maar het leven is geen aaneensluiting van alleen maar leuke momenten; we hebben ook te dealen met momenten dat het even minder soepel verloopt. Dat emoties de overhand nemen. Want tja, ook wij mama’s, blijven mensen. Met een gevoel. En soms borrelt dat gevoel van binnen en doen en zeggen we dingen die we eigenlijk niet willen. Zoiets als een tegendraadse bui van een driejarige in de peuterpubertijd. Of naja, een beetje dan.

Ik weet niet eens meer wat ik precies heb gezegd. De reden waarom ik mopperde is me ook even ontschoten. Ik weet ook niet eens meer waarom ik nou mijn stem aan het verheffen was. Ik weet wel dat ik schrok, schrok van (de volume van) mijn eigen stem. Vervolgens hoorde ik mezelf zuchten. Daar gaan we weer. Ik verval in een oud patroon, in oud gedrag. En ik wil dit zó graag anders.

Ik ben even niet zo’n leuke moeder

Het was al een aantal dagen bal. Ik kon weinig hebben en ik was even niet zo’n leuke moeder. Al zuchtend en steunend zei ik dingen met meer volume dan ik eigenlijk wilde. Ik voelde het die ochtend al borrelen. De slechte nacht (gelukkig wist ik toen nog niet dat het de nachten daarna ook bal zou zijn) kwam hard aan. Een verkouden kind, mama veel van huis en veel intense gebeurtenissen in korte tijd zijn voor niemand goed. En al helemaal niet voor de nachtrust van mijn kinderen. De onderbroken nacht kwam harder aan dan verwacht, besefte ik me toen ik een aantal rode woorden over mijn lippen liet rollen toen een auto (die door een grote plas reed) mijn linkerkant tot en met mijn knieën nat spetterde. De ochtend verliep al niet heel soepel en toen we eindelijk onderweg waren (door de motregen notabene – ik vond het echt knap van mezelf dat ik tóch ging lopen in plaats van de auto te pakken) werd ik beloond met een half natte broek inclusief modderspetters. Fijn. Kon ik echt gebruiken op weg naar de supermarkt.

De grommende beer die gewekt werd uit zijn winterslaap liet van zich horen. En goed ook – sorry voorbijganger. Gelukkig stepte Levi een paar meter verderop en heeft hij mijn minder goed gekozen woorden niet kunnen horen. Laten we het over de peuter maar even niet hebben. “Vanmiddag neem ik rust en ga ik ervoor zorgen dat ik weer een leuke moeder word”, dacht ik hardop. Maar helaas liep het even anders. Ik bleef een wandelende mopperkont. Zo ook tijdens de ochtendrush de volgende dag. Mopper de mopper. Vervolgens mopper de mopper met meer volume. De geschrokken ogen van Levi keken me op de vroege ochtend bezorgd en onzeker aan: “ik wil niet dat je boos bent, mamma”. Auw. Maar vooral: dankjewel voor de spiegel lieve Levi.

Hallo gevoel, waarom ben je hier?

Mag ik even een tissue? Ik ben niet trots op mijn gedrag (en misschien schaam ik mij stiekem zelfs een beetje) maar ik ben een trotse mama van een zoon die zijn gevoel uitspreekt op een gevoelig moment. Naar zijn moeder die misschien wat overdone heeft gereageerd en die haar grens op een andere manier had kunnen duidelijk maken.

En op het moment dat ik lastig te bereiken ben, is mijn grote kleine jongen zo verstandig om zich niet mee te laten slepen in het ‘dit-is-geen-voorbeeld-gedrag’ maar kiest hij ervoor om zijn gevoel te uiten. Ik vind dat knap. En daar sta je dan, als grommende mopperkont een potje te janken. Hi, that’s me!

Eerder lukte het me (in een iets andere situatie) om uit de situatie te stappen en te kijken naar het gevoel van Levi in plaats direct te reageren op zijn gedrag. Dit keer lukte het me wéér (hoera!) maar nu bij mezelf. Ik voelde het gevoel. Voelen; iets wat zo gewoon lijkt maar niet vanzelfsprekend is. Iets wat soms met woorden niet gemakkelijk is uit te leggen maar er altijd is. Alleen gaan we er (ik althans) vaak aan voorbij.

Waarom is dit gevoel er? Wat is dit gevoel precies en wat wil dit gevoel mij zeggen? Wat is de reden dat dit zo heftig en onverwachts naar boven komt?

Echt, dit was zo fijn. Zó fijn. Ik vind het prettig om te voelen en zelf te constateren waar het mis gaat. Om even uit te kunnen checken om vervolgens in de helikopter te stappen en de situatie (zo objectief mogelijk) te beoordelen.

Het moederschap in een notendop

En wat misschien nog wel veel fijner was: ik zag een aantal directe oorzaken voor dit gedrag. Het was eigenlijk behoorlijk simpel. Vanuit de helikopter zag ik in dat dit gedrag misschien wel helemaal niet zo onverwachts was. Ik moest alleen wel ‘even’ uit mijn eigen negatieve spiraal stappen (en 20 keer diep ademhalen).

Ik was moe, best wel heel erg moe. Onderbroken nachten zijn gewoon stom (gelukkig zijn deze, sinds we een traject bij Bureau van Slaap hebben gevolgd, niet dagelijks meer aan de orde). Maar heftig blijft het, elke onderbroken nacht weer. Daarnaast was het dé tijd van de maand en tijdens deze dagen zit ik altijd laag in mijn energie. Gewoon blegh. En je zal altijd net zien dat de dagen dat je eigenlijk even wat meer rust nodig hebt, dit gewoon even niet kan. Gewoon nu even niet. Dit waren dagen dat de zorg van de kinderen even net meer op mij aankwam dan normaal. En dat is okee, want wij zijn een team. Soms is dat gewoon even zo en moet je daar als moeder mee dealen. Inherent aan het moederschap is het feit dat we soms (let wel: soms!) over onze eigen behoeften heen moeten stappen. We zijn kampioen in dat wat we moeten doen: rennen, springen, vallen en weer opstaan. And again. Het moederschap is balanceren. Continue balanceren. En heel diep ademhalen. Vervolgens komt er vanzelf een moment dat je even van die balancerende bal af mag en kan stappen.

Ik ben on the way

Het was tijd om even goed voor mezelf te zorgen. Héél goed voor mezelf te zorgen. En toen was daar het moment… Het voelde onwennig: halverwege de ochtend stapte ik mijn bed weer in. Zonder kids en zonder wekker. Geen afspraken en een to-do list doorgeschoven naar de volgende dag. Ik had de gehele dag voor mezelf en ik ben gaan slapen. Iets wat ik best een beetje lastig vond want ergens borrelde er een schuldgevoel. Maar ik ben niets of niemand iets schuldig. Of naja, ik vind dat ik de verplichting heb naar mijn twee mannen (ok, drie mannen) om dermate goed voor mezelf te zorgen dat ik weer een leukere moeder (en partner) word. Na ruim 2 uur slaap en een lekkere salade als tweede ontbijt, kan ik je zeggen dat ik me wat rustiger voelde. Ik ben er nog niet, maar ik ben on the way. Er is een begin gemaakt.

Een kleine oplossing voor een groot probleem 

Eind van de middag ging ik de peuter ophalen bij opa en oma, wandelde naar huis en ik voelde het: zo heb ik mij afgelopen drie dagen niet gevoeld. Ik ben rustiger. Ik ben liever. En dat door enkel 2 uur slaap en een middag niks doen.
Ik heb geluisterd naar mijn gevoel. Ik heb toegegeven aan mijn gevoel. Het ging gemakkelijker dan gedacht. De oplossing was gemakkelijker dan gedacht: ook dát is het moederschap. Soms zijn kleine oplossingen voldoende. Het klinkt alleen al fijn, maar het voelt nog veel fijner. En ook dat gevoel probeer ik écht te voelen. Niet doorwalsen, maar even genieten. Een kleine oplossing voor een groot probleem. Ben je moe? Dan ga je slapen. Zo kinds kan het soms zijn.

In welke situatie had jij een kleine oplossing voor een groot probleem?

Liefs, Marjolijn

De uitgelichte afbeelding is gemaakt door The Lookz fotografie.