Maar je moet zelf de slingers ophangen

“Mam, hoeveel nachtjes moet ik nog slapen?” Buikpijn van de spanning: je verjaardag. “Ben ik nou al bijna jarig mam?” Weken van tevoren begon ik altijd al met aftellen. Een feestjurk kopen, trakteren op school en natuurlijk cadeautjes krijgen van de hele familie. Een dag die helemaal in het teken staat van jezelf.

Bij ons begon je verjaardag altijd met wakker gezongen worden door alle broertjes en zussen. Een orkest van pannendeksels naast je bed. Doen alsof je nog sliep, terwijl je stiekem al uren lag te wachten met kriebels in je buik tot ze binnenkwamen. Taart eten, kinderfeestje en een mooie papieren feestmuts op school. Fijne, feestelijke herinneringen.

De magische grens

Dit jaar word ik 30 jaar. 30… Vroeger, toen ik raketjesshots dronk in plaats van vitamineshots, vond ik 30 echt heel erg oud klinken. Alsof je een tijdperk achter laat: “dag twintiger jaren. Hallo magische grens van de big three 0”. Als ik dan 30 word, geef ik een groot feest. Met iedereen die ons lief is, een wijntje in de hand in de zonnige achtertuin. Dacht ik altijd.

Als ik dan 30 word, zal ik de leeftijd omarmen met een glimlach. Dacht ik altijd. De laatste weken denk ik steeds vaker terug aan de afgelopen 30 jaar. Oké, nu klinkt het heel dramatisch, maar zo bedoel ik het niet. Gewoon, met je kop thee op de bank, kijkend naar je slapende kind op het scherm van de babyfoon. Afdwalende gedachten. Een eigen huis met een heerlijk ruime tuin, een leuke baan, een geweldige man aan m’n zijde. En sinds een halfjaar zelfs een dochter.

Is dit nu mijn leven?!

Had je mij 10 jaar geleden gezegd, dat ik er nu vandaag de dag zo bij zou zitten, dan had ik je uitgelachen. “Ga ik vandaag voor een pot Chicken Tonight saus of een boterham met kaas als avondeten? Kak, weer mijn telefoon zonder beltegoed! Oké, die sokken waren wit. Mislukte incasso. Is het geoorloofd een bos bloemen te plukken als cadeautje voor iemand?” Dat ik er nu, 30 lentes jong zo bij zit, mag dus best een klein mirakel genoemd worden en is dus best wat flessen wijn waard. In die mooie tuin, onder dat lekkere zonnetje. Met die leuke man naast me.

Had je mij 10 jaar geleden gezegd,dat ik er nu vandaag de dag zo bij zou zitten, had ik je uitgelachen.

Ik hoop dat er in de persconferentie over enkele weken zoiets zit als: “Speciale mededeling voor mensen die 30 jaar worden op 2 mei: Eenmalig is een tuinborrel met 30 personen toegestaan zonder handhaving op de avondklok of dan wel op groepsgrootte.” Iemand die toevallig Mark en/of Hugo in zijn inner circle heeft zitten? Linksom of rechtsom, persconferenties of niet: dat wijntje in de zon gaat er komen. Al moet ik er zelf de slingers voor ophangen. Maar dat moest ik sowieso toch wel.

Liefs, Milou