Uit het dagboek van een mama: “Ze trekken gerust twee onderbroeken over elkaar aan”

Hopelijk zijn er moeders die dit verhaal lezen met een gevoel van herkenning. Niet dat ik het je toe wens, want het is ronduit irritant (nu klink ik als de mopper eend), maar gewoon om te weten dat ik niet de enige moeder die deze struggle heeft. Iedere doordeweekse ochtend krijg ik een bijzonder lesje in geduldig zijn.

Mijn kinderen lijden aan V-V-T-VV

Ik weet niet hoe het er bij jullie thuis aan toe gaat in de ochtendspits, maar mijn kinderen lijden STEEVAST aan V-V-T-VV. Vlagen van totale verstandsverbijstering. Mijn lieftallige jongens (bijna 4 en 5,5 jaar) zijn ´s ochtends werkelijk niet vooruit te branden. Echt, niet normaal gewoon. Alsof ik niet met twee jeugdige ventjes, maar met twee oude mannetjes van 90+ te maken heb. Het gaat allemaal zo tergend langzaam. Het voelt of we ons door stroperige modder heen moeten bikkelen. Pompiedompiedompiedom, althans voor mij voelt dat zo.

Waar zij mee bezig zijn? Weten ze zelf ook niet.

Deze twee jeugdigen doen op zulke momenten echt van alles, behalve dat wat ze moeten doen. Wat ze moeten doen, weten ze trouwens niet, daar hebben ze steeds opnieuw geen actieve herinneringen aan. Als ik bijvoorbeeld een onderbroek klaar leg (lees in hun handen geef) en niet oplet of verbaal blijf ondersteunen (constant en bij ieder stapje) trekken ze gerust twee onderbroeken over elkaar aan. Ze doen allerlei dingen met hun sokken behalve ze aantrekken. Voetballen met kledingstukken, jongleren met hun tandenborstels, de vlokken in de verpakking tellen, even de handstand oefenen tegen de muur of speelgoed uitzoeken voor arme kinderen, lijkt in de ochtendspits allemaal heel erg belangrijk.

Soms ga ik de mist in

Op goede dagen zeg ik: Samuël je kan kiezen wat je straks wil eten en geef dan twee keuzes. Op andere dagen ga ik de mist in en stel ik de vraag: Wat wil jij eten voor jouw ontbijtje, Samuël? Zijn antwoord: Euhm. Wat wil Jaimy, mama? Jaimy, wat wil jij? Eeeeeeu doe maar een euhhhhhh, even denken hoor, ik denk dat ik, euhhhhh…

Drie minuten later; ..een boterham met pindakaas wil. Samuël: Oké, dan wil ik dat niet. Om vervolgens iets te vragen wat we op dat moment uiteraard niet in huis hebben. Jammer. Op die manier ben je dus al gauw 10 minuten verder voor je überhaupt weet wat de jongen op zijn brood wenst die morgen en dan zit dat brood er nog niet eens in.

Blijf kalm, mama

Het is iedere dag weer een race tegen de klok. Zelf sta ik om 06:00 uur op. Ik leg dingen klaar. Probeer door te pakken. Overal aan te denken. Niet gejaagd te doen. Praat op een duidelijke doch rustige toon (terwijl ik soms zou willen schreeuwen, omdat het voelt alsof ik tegen dovemans oren spreek). Mijn dotjes kijken mij aan of ze water zien branden. Zingen liedjes, draaien rondjes om hun as, dralen wat in het wilde weg. Ze staan in het toilet omdat ik ze vraag nog even naar de wc te gaan, maar aldaar schijnen ze vergeten te zijn wat ze nu eigenlijk in die ruimte gingen doen. Pompiedompiedom, zo lopen ze gedwee door het huis.

Als we dan eindelijk in de auto zitten en ik met een ietwat verhit hoofd de auto start, vraagt één van de twee altijd totaal verbaasd; Mama, wat is er met je? Je kijkt niet zo blij? Zucht, ik ben ook niet zo blij, want we hebben nogal haast en ik vind het lastig dat wat ik ook doe of zeg jullie alles doen, behalve dat wat nodig is om op tijd op school te komen. Hierop hebben ze immer een antwoord klaar. Bijvoorbeeld: Ach mama, die oude mensen op je werk, zijn toch niet zo snel. Die vinden het niet erg als je wat later komt.

Het is een fase. Toch?

Yeah, right. Ik dwing mijzelf te glimlachen en ergens zie ik de ironie van de hele situatie ook wel weer in. Maar als hier ooit de dag aanbreekt waarop ze zelf hun ochtendroutine kunnen uitvoeren, nou dan gaat de vlag uit. Waarschijnlijk kan ik dan ‘s ochtends mijn haren stijlen, de krant uit lezen en nagels lakken, met alle tijd die ik dan overhoud.

Heel eerlijk, ik zie er reikhalzend naar uit! Tot die tijd gaan we gestaag door. Het is een fase. Toch?

Liefs, Debbie

Lees ook: 5 tips voor een soepele ochtendrush

Meer dagboek verhalen van Debbie lezen? Uit het dagboek van een mama: De schaamstreek voorbij