Ik voel mij de koningin

Spijt hebben; iets waarvan ik me eigenlijk heb voorgenomen om niet meer te hebben. Ik draai spijt liever om naar de woorden: “ik zou het de volgende keer anders doen” waarmee de negatieve lading van de emotie een andere draai krijgt. Bij mij heel helpend. Meestal. Maar bij sommige dingen lukt dat niet. En dan is daar die ellendige knoop in je maag omdat je het niet hebt gedaan zoals je achteraf misschien had willen doen. Auw. En helemaal pijnlijk als de spijt eigenlijk niet nodig had hoeven zijn, dat deze voorkomen had kunnen worden. Een wijze les voor de toekomst, zoals ik zelf ook heb ervaren.

Onlangs kreeg ik de opmerking dat ik zo ontzettend vaak fotoshoots heb met mijn kinderen. Deze opmerking verbaasde mij, want zo voelt het voor mij helemaal niet. En daarbij: wat is vaak? Is jouw vaak ook mijn vaak? De stilte na deze opmerking liet mij denken: is deze opmerking een oordeel of een constatering? Hoe zal ik antwoorden? Tig gedachten in die stilte die uiteindelijk maar een paar seconde duurde. Maar genoeg tijd om mij op scherp en aan het denken te zetten; welke kant gaat dit gesprek op? Mijn antwoord beschreef mijn gevoel, iets wat nooit fout kan zijn of afgekeurd kan worden. “Oh, vind je dat? Voor mij voelt dat niet zo.”

De tweede en volgende opmerking – dat ik zo relax voor de camera sta – klopte ook niet. Ook deze keer niet door naar de volgende ronde – jammer. Ik voel mij onwennig en wat onzeker voor de camera (al helpt een goede fotograaf en een goede sfeer al heel, heel veel). Het vertrouwde gevoel van model staan en poseren is al enorm gegroeid afgelopen twee jaar en naast het onwennige, onzekere gevoel vind ik het ook heel erg leuk om te doen. Dat iets wat onwennig voelt of je onzeker maakt, betekent het nog niet dat het ook als vervelend wordt ervaren.

Het moederschap in beeld

Deze opmerkingen kwamen aan de hand van een motherhood shoot bij mijn vriendin en fotograaf (zie haar website www.photosessionsbyshirleyschreuder.nl). Met moederdag als aanleiding organiseerde Shirley portretshoots voor moeders met haar kinderen en waar onder andere deze foto werd gemaakt van ons:

Deze foto kwam binnen. Ik voel mij de Koningin. Dit is mijn eigen statieportret met mijn (kleine) mannen – helaas mist die allergrootste nog. Maar ook zonder Stan’s aanwezigheid bij deze fotoshoot ben ik zó blij met deze foto’s. Dit ben ik, een moeder van twee zonen. Ik heb gewoon twee prachtige, gezonde kinderen en we hebben het goed samen. Dankbaarheid en liefde overheerst, zo zoet als het maar kan. Dit zijn wij, dit zijn mijn liefdes. Ik ben zo trots als een aap met zeven lullen. Trots dat ik moeder mocht worden, trots dat ik met deze twee zonen (en de afwezige Stan) een gezin mag vormen.

En als ik naar de foto kijk, vergeet ik alle zorgen en narigheid. Het voelt een beetje als het moment wanneer ik de jongens nog een kus ga geven voordat ik zelf ga slapen: zo’n moment dat de zorgen van de dag verdwenen zijn. Alles rustig, vredig en lief. Heel lief. Op de foto is alles goed en zie ik enkel twee knappe kinderen die deze foto rocken. De oprechte schaterlach van Mick en de ondeugende ogen en zelfverzekerdheid van Levi. En eerlijk gezegd: het is heerlijk om de dagelijkse, eindeloze vermoeiende struggles niet te voelen bij deze foto’s. Want soms zit je in een periode (#hetiseenfase op repeat) dat het gewoon even minder smooth en fijn verloopt. Dat er struggles zijn. Dagelijks of elke uur. Dat het moeder zijn meer van je vraagt en je minder geeft dan andere periodes. Soms is er ongewenst gedrag van je kinderen; driftbuien, discussies, ruzie’s en alles wat erbij hoort. Dat is namelijk wat het is: ook deze periodes horen erbij. Ons leven is niet altijd geheel perfect of leuk.

Had ik het dan toch maar gedaan

Terug naar de fotoshoot. Ik vind het belangrijk om ons gezin vast te laten leggen en ik zorg er dan ook voor dat er minimaal 1-2 keer per jaar foto’s van ons worden gemaakt. Maar dat is niet altijd zo geweest. De speciale periode van voor de eerste keer zwanger zijn, heb ik nooit vast laten leggen. Ook heb ik zelf nauwelijks tot geen buikfoto’s gemaakt van de zwangerschap van Levi. Reden? Geen idee: ik heb er geen specifieke reden voor. Hoe bijzonder ik het zwanger zijn ook vond, ik heb het simpelweg gewoon niet op beeld vastgelegd. Schijnbaar had ik daar op dat moment geen behoefte aan. Maar eenmaal niet meer zwanger kwam ‘het’ toch om de hoek kijken: “had ik maar…” Had ik maar foto’s gemaakt of laten maken van de zwangerschap. Had ik maar beeldmateriaal van mijn kleine vriendje (die nu niet zo klein meer is) in mijn buik.

Onlangs vroeg Levi om een foto van mij tijdens zijn zwangerschap. Ai, die heb ik dus niet. En dat voelde ik. Zo’n diepe steek van binnen. Gelukkig kon ik hem wel met woorden zeggen hoe dik mijn buik was, hoe bijzonder die periode voor ons is geweest en hoe we daarvan genoten hebben. Met deze woorden was Levi gelukkig meer dan tevreden.

Een beeld zegt meer dan 1000 woorden. “Dat gaan we anders doen deze zwangerschap” was dan ook mijn voornemen tijdens de zwangerschap van Mick. En zo geschiedde een zwangerschapsstoot en een newbornshoot. En dat ritme hebben we doorgezet. Of naja, niet die zwangerschappen of newborn’s, maar de fotoshoots. Elk jaar 1 of 2 fotoshoots van ons gezin. Laten vastleggen wie wij zijn. Een kleine moeite voor nu, een waardevol bezit voor later. Foto’s just the way we are, de ene keer wat meer geposeerd dan de andere keer.

Ik ben een trotse mama

En dan het moment dat de volgende dag de foto’s binnenkomen; een gevalletje vol verwachting klopt mijn hart. Altijd heel leuk, altijd een beetje spannend. Ik ben kritischer naar mezelf dan dat ik ben naar anderen. Ik zie dingen die anderen niet of op een andere manier zien: ik zie die ene rimpel, dat ene plukje haar wat niet naar mijn zin zit of dat die vetrol over mijn broekrand zichtbaar is. Als ik écht naar de foto’s kijk, zie ik liefde en vol ik volledige dankbaarheid. En dat is belangrijkste: wat zie je écht? De eerste afdrukken mag ik morgen ophalen in de fotowinkel. Want dat deze foto’s een prominente plek krijgen in ons huis, dat is een ding wat zeker is. Dit zijn wij, dit zijn mijn liefdes en die wil ik, als trotse mama, aan iedereen laten zien.

Wanneer heb jij je gezin voor het laatst mooi op beeld vastgelegd of laten vastleggen? Welke moment koester jij en heb je daar een foto van? Mijn advies: twijfel niet, pak het fototoestel uit de kast of laat een fotograaf het moment vastleggen. Zo wordt dat moment niet alleen een herinnering die in je hart zit, maar wordt je herinnering in beeld vereeuwigd. Spijt hebben van het feit dat er geen beeld van is, is niet anno 2021….. Doe het nú, voordat het te laat is en voel je de Koningin.

Liefs, Marjolijn

Lees ook: Lieve papa’s, maak die foto!

De uitgelichte afbeelding is (ook) gemaakt door Photosessions by Shirley Schreuder.