Meer vasthouden aan vaker loslaten

We zijn voor het eerst als gezin van vijf op vakantie. Klein vakantiepark op de Veluwe midden in het bos. Om even bij te komen van de prikkels (gezellig hoor drie kinderen! maar poeh veel geluid de hele dag) ga ik ’s avonds nog even een stukje wandelen. Ik ben nog geen 500 meter onderweg of er staat een konijntje voor me. Dit brengt mij meteen weer terug bij vroeger.

Terug naar vroeger

Het is weer even of ik bij mijn opa achterin de laadbak van zijn Mercedes zit. Op vrijdagavond haalde hij mij, mijn broertje en mijn neefjes en nichtjes op om in de polder konijnen te spotten. We zaten dan met z’n allen los in de laadbak (hij was slager en de auto was omgebouwd om bestellingen te rijden). En zo reden we een half uurtje door de polder op zoek naar konijnen. Op de terugweg gingen we allemaal plat in de bak liggen zodat onze ouders ‘dachten’ dat we er niet waren (net als na schoolreisje onder de stoelen in de bus gaan zitten, remember?). Mijn opa is 24 jaar geleden veel te jong overleden, maar wat ben ik dankbaar voor dit soort herinneringen!

Het verbaast mij wel dat mijn ouders dit goed vonden. Als mijn kinderen nu op schoolreisjes bij iemand in de auto zitten zonder autostoeltje vind ik dat al spannend, laat staan los in de achterbak! Maar wat ben ik blij dat mijn ouders dit wel goed vonden en ik deze mooi herinnering heb.

Zijn we té voorzichting?

Dit zette mij wel aan het denken, laat ik mijn kids genoeg risico nemen om dit soort mooie herinneringen te maken? Het zou toch wat zijn als ze alleen aan mij terug denken als een soort wandelend waarschuwingsbord… Pas op, kijk uit, niet doen. Toen ik erop ging letten, schrok ik ervan hoe vaak ik die woorden in mijn mond nam. De rest van de week besloot ik te experimenteren met meer loslaten.

Lees ook: Van papa mogen we geen glijbaan in de tuin

En daar gingen ze, mijn meiden van vier en vijf met het nummer van ons huisje met stift op hun hand geschreven voor het geval ze de weg terug niet meer konden vinden. Struinen over het vakantiepark (had natuurlijk wel even gecheckt of er geen water in de buurt was…). Van speeltuintje naar speeltuintje, zelf broodjes halen bij het bakkertje, met z’n tweeën naar de knutselclub. En wat zag ik ze groeien! Ze gingen precies zo ver dat ze de weg weer terug wisten, kwamen het vragen als ze twijfelde of iets wel zou mogen. Ik kwam erachter dat hoe minder ik waarschuwde, hoe meer zij zelf in staat waren om in te schatten wat wel en wat niet verantwoord was.

Vasthouden om los te laten

Nu we weer thuis zijn komt voor mij de grootste uitdaging. Dit vast houden! Of eigenlijk, ze hier ook meer loslaten. Zonder de veilige omheining van het vakantiepark. Mogen ze zelf op het schoolplein spelen? Naar het schoolpleintje verderop? Ik slaap er geloof ik nog een nachtje over. Vandaag regent het en hoef ik alleen te bedenken welke rommel ik bij het knutselen ik aan kan.

Hoe doe jij dat? Loslaten? En wat herinner je je hiervan hoe je ouders dit vroeger deden?

Liefs, Sanne