Uit het dagboek van een mama: De schaamstreek voorbij

Bladzijden uit mijn dagboek: Twijfel, angst, onzekerheid. Zal ik het wel of niet delen? Zal ik gewoon doen alsof er niets aan de hand is en ze vertellen dat ik gelukkig ben? Dat ik een huwelijk heb, waar ik trots op ben. Als ik dat doe, dan lieg ik niet, want het is zo. Toch voelt het dan alsof ik mijzelf en ons toekomstige kind verloochen, want dat verlangen….dat reusachtige verlangen, mensen, kinderen, dat verlangen.

Het is zo gigantisch, ik voel het in mijn hele wezen. Ik kan én wil het niet ontkennen. Het is met geen woorden te beschrijven. Het is groot en dat is een understatement. Het is er altijd en overal. Het is stil geweest in mij. Nu besluit ik open te zijn. Mij niet langer te schamen voor wat ik voel. Voor wat niet is.

In de veiligheid van ons eigen huis. Aan een aantal familieleden. Iedereen aan de eettafel. Een tafel vol met lekkers en dampende koppen thee. De zon die zachtjes naar binnen schijnt. Een stroom van licht. Op het moment dat ik mijn mond open doe om erover te praten, is er weer even die aarzeling. Het is zo kwetsbaar en ik voel mij zo breekbaar. Ik weet dat voor mij de sfeer, binnen enkele seconden, zomaar om kan keren. Diepe zucht. Ik doe het wel. 

als je er maar niet teveel mee bezig bent, komt het vanzelf goed

Ik hoor mezelf praten, zoekend naar een manier om het juiste te zeggen. Kort daarna baant de woordenstroom van mijn nichten zich een weg door mijn hoofd en zakt naar beneden, via mijn keel, naar mijn hart. Ik voel hoe de woorden steeds dieper wegzakken, ¨ach joh, als je er maar niet teveel mee bezig bent, komt het vanzelf goed, niet teveel aan denken, misschien lekker op vakantie gaan, ach je bent nog jong, je kunt ook een hond nemen…¨, al deze zinnen, ze dalen neer in die lege holte van mijn baarmoeder. Mijn pijnpunt. Het lijkt alsof ik vanaf een afstand naar mezelf kijk. 

Ik voel dat ik twee armen nodig heb, die mij omhelzen. Verder wil ik niets.

Dat gebeurt niet. 

¨Iemand nog een cakeje? Die brownies zijn echt lekker….¨

Wat ik met je wil delen

Dit, wat je hierboven leest, is een kort fragment uit mijn dagboek. Onbeschreven bladzijden die luisteren naar wat ik mee maakte. Pagina´s die uitnodigen tot delen zonder een antwoord klaar te hebben. Het was nog redelijk aan het begin van onze reis, op weg naar een kind, op weg naar de start van ons gezin. Onderweg naar misselijkheid, striae, een groter wordende buik, ik keek zo uit naar alles. Zelfs kotsend boven een wc hangen was iets waar ik naar uit zag. Veel had ik er voor over. Voor mijn man was het duidelijk, hij wenste een gezin net als ik, maar een medisch traject in gaan, wilde hij niet. Hij geloofde dat het zou komen. Voor alles is een tijd en daar kon hij rijkelijk op vertrouwen.

Zelf had ik repeterende dromen over hoe het zou zijn en knagende vragen over waarom het nog niet was. Ik schreef wensliedjes voor mijn toekomstige zonen en dochters. Ik wist dat ik blij mocht zijn met wat ik had en alle kansen die we hebben en tegelijkertijd was er ook die immens grote wens. Zolang als ik mij kan herinneren was er niets wat ik liever wilde dan moeder worden.

Mijn route

Mijn eigen lessen in geloof en vertrouwen mocht ik nog leren. De enige die dit mocht benoemen en vinden, was ik zelf, vond ik. Een weg die ik zelf moest doorlopen, waarbij ik totaal geen baat had aan verkeersleiders met schelle fluitjes. Waar ik juist op zoek was naar van die doorgewinterde ANWB mensen, die je zonder oordeel over je rijgedrag of route ter plekke op weg helpen bij pech.

Met mijn 24 jaar, was ik (voor de huidige normen) volgens verschillende mensen ‘nog zo jong’ en dat werd mij dan ook regelmatig ingewreven. Wat bedoelden ze daar eigenlijk mee? Was ik te jong om te wensen? Te jong om een diep verlangen te dragen? Waren mijn gevoelens soms te pril?

Waarom proberen mensen verlangen of rouw op een weegschaal te leggen? Wie schiet daar iets mee op?

Wat de tijd mij leerde

Achteraf heeft het, voor mijn beleving, lange wachten mij ook veel gebracht, maar dat voelde toen anders. Achteraf ben ik door die maanden heen gegroeid als mens. Zijn Zef en ik nog meer op elkaar ingespeeld geraakt. Heb ik daardoor des te meer geleerd gevoelens van anderen altijd serieus te nemen en er nooit een meetlat naast te leggen. Iedereen heeft zijn eigen beleving, respecteer die. Over gevoel valt niet te twisten.

Na twee jaar hopen, wensen, bidden, smeken en investeren in mijn eigen lichaam en geest, zag ik tijdens een gebed een regenboog recht naar de hemel. Toen wist ik, dit komt goed. Nog twee miskramen en de nodige tranen later, sloot ik na een prachtige, vlotte geboorte, een kerngezonde zoon in mijn armen.

Ik heb dubbel en dwars genoten van de zwangerschappen. Heel bewust heb ik tijdens het (ver)wachten een diepe band opgebouwd met beide kinderen. Iedere aanraking opgemerkt. In liefde heb ik ze gedragen en ik ben eveneens in liefde bevallen.

Wat ik je zeggen wil

Tegen iedereen die nu verlangt en leeft tussen hoop en vrees, wil ik graag het volgende zeggen:

• neem jouw eigen gevoelens altijd serieus
• vertel je omgeving wat jou helpt in tijden dat het moeilijk is
• schrijf, schilder, teken, dans of zing, vindt een manier om jezelf te uiten
• wees mild voor jezelf, voor lichaam en geest
• veroordeel je eigen gevoelens niet, je kan blij zijn voor een ander én je gunt het jezelf ook zo
• ga van social media af als dit je alleen maar pijnigt
• doe dingen waardoor je voelt dat je leeft

Zorg goed voor jezelf. Koester je lichaam, ook als dit een uitdaging is. Omhul jezelf in liefdevolle zachtheid. Ik wens dat het goed mag komen, voor ieder die verlangt. Ik wens je hoop, moed, leven. Leven in jou. Ik denk aan je. Ik hoop het zo, voor jou.

Lieve groet, Debbie

Meer dagboek verhalen van Debbie lezen? Uit het dagboek van een mama: “Ze trekken gerust twee onderbroeken over elkaar aan”