Een veilige plek is alles

Of ik mij wil melden op de Spoedeisende hulp voor de overname van een patiënt. Gang uit, lift naar beneden, links, rechts. Mijn telefoon gaat. “Ik wil je vast wat meer informatie geven: Het betreft mogelijk trauma, een baby, is in gezelschap van moeder.” Ik stop eventjes met lopen, de haren op mijn armen staan recht overeind.

Ik herhaal wat mij net is gezegd en vraag of ik dit goed heb begrepen: Ja, het klopt. De verbinding wordt verbroken. Ik kijk mijn collega aan en we versnellen onze pas.

Zorgen en zorgen

Sinds een maand ben ik overgestapt van de volwassenenzorg, naar het kinderziekenhuis. Al jaren trok deze richting mij, en toen mij de kans geboden werd heb ik die dan ook direct met beide handen aangegrepen. Het zorgen voor kinderen is iets wat ik kan, iets waar ik goed in ben durf ik wel te zeggen. En de combinatie met het medische aspect op mijn lijf geschreven.

Inmiddels zijn we op de SEH. Ik zie dat er een agent uit de kamer komt lopen. De SEH-arts achter haar aan en ze komen onze kant uit. “Jullie gaan zo de baby van ons overnemen. De baby staat bekend als ‘huilbaby’ en zo ook vannacht. Ze is gisteravond volgens moeder begonnen met huilen en heeft dit onafgebroken gedaan…” Terwijl er nog medische details verteld worden blijft zich herhaaldelijk in mijn hoofd die ene zin zich afspelen.

Och, kindje toch

Terwijl moeder in gesprek is met een pedagogisch medewerker, mijn collega en de arts, heb ik de zorg over het kindje. Grote natte ogen kijken mij aan en luistert naar mijn stem, handjes strak om mijn vingers heen. Er wordt gesabbeld op een speen en af en toe nog een traan. Duidelijk moe en onder de indruk van de hele situatie. Ik besluit om het kindje in bed te leggen, maar wel in de kamer te blijven. Na een halfuur wint de slaap. Mijn collega komt binnen om mij een update te geven omtrent de moeder. De baby blijft de komende dagen op sociale indicatie bij ons opgenomen tot er een veilige plek elders is. Ik merk dat het mij raakt.

Een tevreden baby

Tijdens de eerste maanden van Benthe, las ik een boek: De tevreden baby. (Echt, voor wie hem niet kent en zwanger is of een jonge baby heeft: BIJBEL! Maar dat terzijde..) In dat boek staat onder andere geschreven: ‘Mocht je ooit het gevoel hebben, je kindje iets aan te willen doen uit onmacht, leg hem/haar dan alsjeblieft op een veilige plek en verlaat de kamer om jezelf en je kind te beschermen.’ Benthe heeft de eerste maanden best last gehad van krampjes en dat ging gepaard met huilen. Gelukkig waren dat geen uren.

En toch was dat soms al genoeg om zelf ook tranen in mijn ogen te krijgen, want waarom werd je nou niet stil en waarom kan ik je niet helpen? Ik heb nooit het gevoel gehad het niet meer aan te kunnen en mijzelf te verliezen. Frustrerend was het soms zeker wel. Op dat soort momenten begreep ik hoe die ouders van zorgen baby’s zich moesten voelen.

Het raakt mij

Ik spreek later op de dag de moeder. Haar schouders laag, haar hoofd gebogen. De schaamte is intens, het schuldgevoel immens groot. ‘Mijn buurvrouw deed niet open en ik kon het niet meer. Ik had mijzelf niet in de hand en voor ik het wist was het gebeurd.’ Die dag ga ik wat later weg als normaal. Geraakt door de hele situatie, praten we na als collega’s onder elkaar. Wat is dit emotioneel heftig, maar wij als verpleegkundige en artsen hebben juist gehandeld.

Je bent niet alleen

Tot slot wil ik jullie iets op het hart drukken; Als je OOIT op een punt komt dat je het niet meer ziet zitten, even niet meer weet wat je nu nog kan of moet doen: Vraag hulp, bel aan bij je buren en als niemand je kan helpen: bel mij. Mijn deur staat altijd voor jullie open. Je hoeft niks te zeggen, maar laat mij dan jullie veilige plek zijn.

Liefs, Milou

Lees van Milou ook: Op naar het volgende hoofdstuk

Disclaimer: Deze blog is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Om de privacy van alle betrokkenen te waarborgen zijn alle persoonlijke gegevens achterwege gelaten. Mocht dit onverhoopt toch niet het geval zijn, laat het ons dan weten. Nogmaals willen we benadrukken dat als jij als ouders op wat voor moment dat ook het gevoel hebt dat je niet meer weet wat je moet doen, schakel hulp in. Niemand zal je veroordelen, beoordelen of afwijzen. Hulp vragen is moedig, sterk. Je bent niet alleen.