Zomaar een (maan)dag van een pubermoeder…

Op een dag kijk je naar je kind en dan is hij of zij ineens niet meer klein, maar ook nog niet groot. En dat niet alleen. Dat kleine grote kind zoekt naar een eigen identiteit, maakt zich los van jou en het is van tijd tot tijd maar lastig in te schatten hoe de pet staat. Ineens heb je een puber in je huis. Of twee. En hoe is dat? Hoe is dat als moeder bent van een puber? We vroegen pubermoeders om hun verhalen met ons te delen. Patricia, mama van van Maud (14) en Milou (12) trapt af. Met zomaar een maandag.

Maandag is mijn vroege werkdag en dat betekent dat ik uiterlijk 7.15 uur op de fiets moet zitten. Zoals iedere ochtend, maak ik ook deze vroege ochtend een ‘fruitje’ voor mijn twee puberdochters. Ik doe dit graag want: zen-momentje voor mezelf, wakker worden tijdens een appeltje schillen en meiden krijgen gelijk een beetje vitamientjes binnen. Vandaag hebben ze ook druiven, een paar, want de rest is in de waterbak van de hond gevallen.

Heb ik dit?

Terwijl ik mij daarna haast om weg te gaan, want nog 5 minuten, hoor ik de jongste dochter mopperen waarom haar favoriete broek nog steeds niet is gewassen. Die broek ligt dan al wel één dag in de wasmand. Ik laat het en loop op een drafje naar de schuur. Dwars door een spinnenweb heen. Ik pak mijn fiets om er achter te komen dat de band zacht is. Waar is nu toch die fietspomp?

Ok, even diep adem halen nu en de (negatieve) gedachtes als ‘Heb ik dit’ en ‘Als dit een voorteken is van deze dag….of week!’ omzetten naar ‘Hop hop, pomp die band op! Spring op de fiets, lach en geniet van het mooie weer! Vervolgens was ik toch nog op tijd op werk en niet chagrijnig de rest van de dag. Ook niet toen het computersysteem er de halve ochtend uitlag en we geen taart hadden bij de koffie.

Een glimlach kost niets

Uit werk vandaan nog even langs de supermarkt voor de vergeten boontjes en nieuwe druiven. Daar aangekomen bedenk ik me dat ik geen mondkapje mee heb. Ik moet echt weer even wennen aan de aangescherpte maatregelen. Nu had ik vast ter plekke een mondkapje kunnen kopen maar weet je, ik heb nog wel een potje doperwtjes thuis. Mijn meiden zijn sowieso geen fan van boontjes, doperwtjes gaat nog wel. Dus weer op de fiets geklommen en onderweg nog wat mensen glimlachend gedag gezegd.

Vroeger vroegen de meiden dan ‘Ken jij die mevrouw?’ ‘Nee, maar het is toch aardig om ze gedag te zeggen in plaats van nors kijkend voorbij te gaan?’ Nu doen de meiden dat zelf ook en gaan soms zelfs hele gesprekken aan met wildvreemden.

Lees ook: Hè gezellig

Genoeg te mopperen

Tijdens het eten hebben we het over de dag en wat blijkt? Ook de meiden hadden niet zo een fijne start van de dag. Naast die broek in de was, was daar ook nog een onverwachte SO én een vergeten lunch. Er is vast nog wel meer te mopperen maar toen was daar de dagelijkse vraag: Hebben jullie nog gelachen vandaag? Je ziet ze denken en dan komen de verhalen van de lol met de vriendinnen en dat goede cijfer voor geschiedenis zorgt ook voor een grote glimlach. Positief was ook dat lekkere (gekochte) broodje als lunch en het zonnetje tijdens de pauze.

Het hoeft dus helemaal niet moeilijk te zijn om jouw gedachtes om te zetten en een lach op je gezicht helpt al heel veel om positief je dag te beleven! En een off day af en toe is ook oké, zowel voor ouders als voor pubers.
Dan ga ik nu toch maar die wasmachine aanzetten….

Liefs en met een glimlach, Patricia

Heb jij na het lezen van deze blog een glimlach (van herkenning) op je gezicht gekregen? Dan heb wij ons doel bereikt. Zo niet, dan hopen we je de volgende keer meer te boeien. Heb je vragen / opmerkingen of input voor een volgende blog, neem gerust contact op!