Bevallen van een 10 ponder….

Mijn eerste kind was bij haar geboorte 3750 gram, nummer twee 4040 gram. Dus dat deze derde geen licht ventje zou worden had ik al wel bedacht. Een bevalling van een grote baby? En dat hij 4990 gram zou wegen? Daar had ik toch echt niet op gerekend!

Dan had ik er wellicht toch voor gekozen om in het ziekenhuis te bevallen. Echter, als je alles van te voren weet kun je met een dubbeltje de wereld rond, niet waar?

Een goede voorbereiding is het halve werk!

Deze derde bevalling zou ik niets aan het toeval overlaten! Ik had boeken gelezen over vrij bevallen. Coaching gesprekken gevoerd met een doula. Zorgvuldig een playlist samengesteld die ik zou draaien. Het bevalbad was geregeld en ik had een ELLE TENS gehuurd (kan ik iedereen aanraden trouwens!). De affirmatiekaarten hingen klaar. Deze bevalling ging ik rocken! Mijn eerste werd geboren bij 40+1 en de tweede met 39+5. Ik gokte erop dat deze man ook zo rond die koers zich zou melden. Ik was maart 2021 uitgerekend. Mijn verlof had ik in lockdown met de kinderen thuis doorgebracht. Ik liep zo tegen de 40 weken en van mij mocht hij nog best even blijven zitten! Het was immers de laatste keer dat ik zwanger zou zijn, en ik vond het heel fijn dat getrappel nog even bewust mee te maken!

Is het nou wel of niet aan de gang?

In de nacht van 2 op 3 maart werd ik wakker van wat gerommel. Bij de meiden zetten de bevalling hierna vrij snel door, ik ging er eigenlijk vanuit dat dit nu weer zo zou zijn. Met mijn playlist op, ging ik wat heen en weer bewegen op mijn fitnessbal. Het zette niet echt door. De weeën bleven heel licht zo om de 5 á 6 minuten komen. Slapen ging niet echt dus die ochtend mijn moeder gebeld of zij de kinderen kon opvangen. Zo kon ik óf bijslapen, óf ik had de rust om het door te laten zetten. De uren verstreken. Ik keek een beetje series. Had de Tens om voor de wat pittigere weeën op te vangen en scharrelde wat door het huis. Rond een uur of vier begon het wat frequenter te komen maar nog steeds had ik niet het idee dat het echt begonnen was. Ik appte nog wat met vriendinnen en om vijf uur besloot ik de verloskunde te bellen om een head’s up te geven. Ik verzekerde haar ervan dat ze nog niet hoefde te komen.

Oeiii zo voelde het

Het bijzondere van bevallen vind ik dat je pas weer echt weet wat een wee is als je ze hebt. Ik herinner mij nog vaag de pijn, maar pas op het moment dat het weer echt begon dacht oei, ja dit was ik even vergeten. Om half zes voelde ik duidelijk dat het nu echt snel ging en belde ik de verloskundige dat ze nu wel kon komen! Op het moment dat ze er was kwamen de weeën snel op elkaar en waren ze heel intens. Ze ging de ontsluiting meten, 7 cm al! Dat was een hele geruststelling. Ze sommeerde mijn man het bad snel te vullen, want als mijn vliezen zouden breken kon het zomaar binnen een paar minuten gebeurd zijn.

Lees ook: Op de tribune bij mijn bad-bevalling

Ik voel heel duidelijk, dit gaat niet!

Even later stap ik in het bevalbad. Oh, wat een genot! Er flitst door mijn hoofd wat een gemis dat ik dit de eerste twee keren niet gedaan heb. De weeën blijven heftig, maar het bad verzacht en het idee dat het niet meer lang kan duren houdt mij op de been. Redelijk snel geeft de verloskundige aan dat ik voorzichtig mee mag persen. Bij mijn 2e bevalling was ze na één keer persen geboren en ergens had ik erop gerekend dat het dit keer hetzelfde zou zijn. Als snel voelde ik dat dat anders was. Hoe ik ook mijn best deed, ik kwam niet verder. Dit riep ik ook tegen de verloskundige. Dit gaat niet! Het past niet! Ze coacht mij door verschillende houdingen aan te geven. Dit helpt iets, stukje bij beetje komt er vordering in. Het hoofdje wordt geboren. Daarna gebeurd er lange tijd niets. Vanwege de adrenaline en pijn merk ik niets van de lichte paniek om mij heen. Pas later hoor ik dat er een ambulance klaar stond omdat het echt de verkeerde kant op leek te gaan.

Niet in paniek raken, maar je moet nu zo snel mogelijk uit het bad komen en naar het bed

Niet in paniek raken, je moet nu zo snel mogelijk naar het bed. Is wat ze tegen mij zei. Ik uit bad, de gang over en naar het bed. Daar moest ik in een soort yogahouding met mijn been in mijn nek en zo kon de verloskundige ervoor zorgen dat de schouder losgemaakt kon worden. Jesse was geboren! Bij het wegen bleek direct waarom dit geen appeltje eitje was. Hij woog ruim 4990 gram!! Dit had wel tot gevolgd dat hij naar het ziekenhuis moest om zijn schouder te laten controleren en 24 uur gemonitord te worden op zijn bloedsuiker. Niet alleen hij moest naar het ziekenhuis. Helaas kwam de verloskundige al snel tot de conclusie dat ze mij thuis niet kon hechten maar dat dat in het ziekenhuis, waarschijnlijk op de OK moest gebeuren. De ambulance werd wederom gebeld.

Toch nog naar het ziekenhuis

Daar ging ik dan, amper een half uur na de bevalling in mijn eentje in de ambulance. Dit had ik mij echt anders voorgesteld; het leek mij zo fijn thuis bevallen en dan op ons eigen bed de meiden voorstellen aan hun nieuwe broertje. In plaats daarvan ging Yannick met Jesse in de maxi-cosi richting het ziekenhuis. Kwam nog bij dat het ziekenhuis om de hoek vol was en we naar een ander ziekenhuis verderop moesten. Het was nog volop corona-tijd en dit was ook in hier te merken. Na wat controles werd ik klaar gemaakt voor de OK. Na de hectiek van de afgelopen paar uur keek ik uit naar het roesje dat ik zou krijgen. Even heerlijk mijn ogen dicht en verder niets. Ondertussen had ik de hele dag al niets gegeten en toen ik bijkwam was het 23.30. Ik kreeg een raketje en zelden genoot ik daar meer van dat op dat moment.

Eindelijk knuffelen!

Terug op de kamer was Jesse onderzocht door de kinderarts. Met zijn schouder leek niets mis en verder zag hij er gezond uit. We zouden nog wel 24 uur moeten blijven voor suiker-controle bij hem. Dit was jammer, liever had ik de nacht thuis doorgebracht. Maar belangrijker dan dat, eindelijk kon ik hem knuffelen! Gelukkig bleken de suiker-controles goed en konden we de volgende dag rond 20.00 weer naar huis. De meiden lagen toen al in bed, dus het was de volgende ochtend alsnog een verassing dat hun broertje eindelijk in zijn wiegje lag!

Inmiddels zijn we bijna 10 maanden verder. Dagelijks verwonder ik mij erover hoe intens blij de meiden zijn met hun broertje en hoe zijn komst de dynamiek in ons gezin weer veranderd heeft! 9 maanden op, 9 maanden af gaat voor de geboorte van een 10 ponder helaas niet helemaal op. Mijn lijf heeft er echt wel een opdonder van gekregen die ik nog dagelijks voel. Gelukkig gaat het wel stapje voor stapje beter en heb ik er alle vertrouwen in dat het met de juiste train-, en rustverhouding weer goed gaat komen!

Liefs, Sanne

Wist je dat Sanne ook een podcast maakt? Die luister je onder ander op Spotify