Choose your battles

Op een dag kijk je naar je kind en dan is hij of zij ineens niet meer klein, maar ook nog niet groot. En dat niet alleen. Dat kleine grote kind zoekt naar een eigen identiteit, maakt zich los van jou en het is van tijd tot tijd maar lastig in te schatten hoe de pet staat. Natasja vertelt over haar ideaalbeeld van de opvoeding en hoe ze inmiddels hier en daar de strijd glasrijk heeft verloren. Want strijd met je puber? Is dat nou zo verstandig?

De perfecte ouders

Lang, lang geleden liep ik rond met een ideaalbeeld over het leven met kinderen. Een gezin samen met de liefste, kleine samensmeltingen van ons. Een combinatie van ons, hoe zou dat uitpakken? Dat opvoeden zouden we samen doen, een beetje van onze ouders en beetje van onszelf, met hier en daar wat fouten, tot zover gaat dat prima. Onze kinderen worden nu eenmaal door echte mensen opgevoed. Aan wat voor voorbeeld moeten kinderen voldoen als we het als ouders perfect proberen te doen? Poeh, dan ligt die lat meteen wel lekker hoog.

Logica zodat het logisch blijft

Een paar uitspraken die ik eerder hoorde zijn mij bijgebleven en die helpen mij om te relativeren:

1. Pubers zijn even de weg kwijt, maar wat je er in hebt gestopt qua opvoeding komt later weer tevoorschijn
2. Choose your battle
3. Behandel/ Neem je puber serieus.

Buiten dat ze soms niet te volgen zijn, logica raken ze blijkbaar ook tijdelijk kwijt, had ik mij voorgenomen om niet van alles een strijd te maken. We hebben er inmiddels ook een aantal glansrijk verloren.

In strijd met je puber?

Noem mij ouderwets, maar met een pet of muts aan tafel vind ik niet oké. We zijn wat hoofddeksels verder en hier en daar heb ik mij overgegeven. Rond groep 8 begon Tycho met het constant dragen van een beanie, toen was mijn overredingskracht nog aanwezig. Tijdens het eten ging de beanie af en ook nog zonder mokken.

Het trotse  gezicht als hij dit dan verteld, vind ik echt onbetaalbaar.

Nu is deze puber 17 en stopt hij zijn lange lokken onder een pet. Ja, hier heb ik het dus opgegeven. Hoera! Ik ben niet alleen. Want ook enkele docenten die eerst nog vroegen de pet af te zetten in de les, laten de pet nu waar hij is. Want met de vraag aan de docent; “het ophouden van de pet beïnvloed toch niet de les?” heeft de puber de strijd gewonnen. Het trotse  gezicht als hij dit dan verteld, vind ik echt onbetaalbaar.

Wanneer is het niet meer onschuldig?

Nu is een pet onschuldig, maar alcohol vind ik echt een lastige. Tycho heeft inmiddels ook wel de verhalen gehoord over zijn ouders die tijdens de pubertijd al feestend door het leven gingen, met goedkeuring van opa en oma. Met de kennis van nu zet ik mijn puber niet zomaar een glas bier of andere drank voor, buiten dat het niet mag, wil ik als ouder zijn ontwikkeling niet verminderen door een biertje.

Dat vindt hij stom en smeekt dan ook geregeld om een slokje bij zijn vader en vindt mij dan veel te streng. Nu was er laatst een item op tv over de kennis van vroeger en nu, daar was mijn moment! Ik vroeg hem het volgende: Zou jij later je kind iets geven wat slecht voor hem/haar is? Iets waarvan we dat nu nog niet weten. Zijn antwoord? Nee natuurlijk niet, mam! Nou daarom krijg jij van mij nog geen drank. Hij was er even stil van.

Zo discussiëren we vrolijk verder, we horen ze aan en geven soms toe. Die pubers zijn ook gewoon mensen, net als wij, ze doen ook maar wat.

Liefs, Natasja

Lees ook: Van ballenbak tot oefendebat