Strafwerk?!
Een kind dat boos wordt vanwege een schoen die ‘s ochtends aangetrokken moet worden… daar zit meestal iets anders achter. Dus toen mijn oudste dochter (6,5) vlak voor de schoolrun in woede uitbarstte probeerde ik te achterhalen wat er achter zat…
Straf van de juf
Met horten en stoten kwam het eruit… ze had straf gekregen van de juf. Wat daar nou achter zat kwam er niet helemaal uit. Na wikken en wegen besloot ik de juf een berichtje sturen. Ik wilde niet meteen bekend staan als die zeikende ouder, of die moeder die kind als een prinsesje behandeld. Dus ik besloot het erop te gooien dat ik thuis ‘passende opvolging’ hieraan wilde geven.
Al snel kreeg een berichtje terug. Ze snapte niet hoe mijn dochter er bij kwam dat ze straf had gekregen. Ze heeft de regel dat als een kind 2x niet weet waar ze zijn bij woordjes lezen dan moeten ze de bladzijde overschrijven…. Oké, ik snap WEL hoe ze bij straf komt!
Afgeleid of gewoon niet boeiend genoeg?
Boosheid, ongeloof…. Serieus??? Is dit hoe we anno 2022 in groep 3 met kinderen die niet opletten omgaan? Ik was zo verbijsterd dat ik nog niet terug heb gereageerd. Ik zou ook even niet weten hoe. Je wilt toch dat kinderen in groep 3 een liefde voor lezen krijgen? Dat ze gegrepen worden door de magie van het maken van woorden? Het lijkt mij niet dat dat ontstaat bij het overschrijven van woordjes omdat je even niet oplet.
Bespreekbaar maken
Binnenkort staan de oudergesprekken op het programma. Dan wil ik wel hier met haar over praten. Dat ik het tof zou vinden als ze zou onderzoeken waarom kinderen afgeleid zijn. Haar vragen wat ze denkt te bereiken met het geven van ‘strafwerk’. Maar ik vind het ook spannend, hoe zouden jullie dit aanpakken?
Liefs, Sanne
Sanne
Sanne (1985) is een enthousiaste sportieveling. Samen met haar man Yannick en Lotte, Bo en Jesse woont zij in Vleuten. Ze is gek op de bergen, zowel met als zonder sneeuw! Om te ontspannen gaat ze graag een rondje hardlopen of met een goed boek in bad.
Nog meer inspiratie voor jou
Mama met ambitie: Marjan Kouwenhoven
Aan tafel!
3 Comments
Judith
Ik snap je onbegrip hierover! Wat een achterhaalde manier om om te gaan hiermee. Ben het helemaal eens met jou.
Frans
Er zijn niet alleen tegenwoordig maar ook vroeger in de jaren 60 toen ik (man) nog op de lagere school zat school juffrouwen geweest die zelfs strafwerk gaven aan kinderen zoals ik die te snel klaar waren met schoolwerk. Als iemand iets had gedaan wat niet mocht dan moest die extra sommen maken, echter kinderen zoals ik, met een heel erg goed “onthoud geheugen” die kregen ook diezelfde strafwerk sommen te maken. Bijvoorbeeld bij een sommen proefwerk kon ik alle uitkomsten zonder te rekenen opschrijven. die uitkomsten zaten al vanaf de eerste uitleg als tekst in mijn hoofd. Dat een som ook uitgerekend kon worden snapte ik pas toen we moesten rekenen met 3 cijfer getallen. “Waarom kijk jij naar buiten??was haar vraag. Waarop ik vol trots vertelde van: “Ik ben al klaar” Echter toen was haar antwoord dat ik extra sommen moest maken. Echter voor mij was het zelfs als kind al een vast staand feit dat extra sommen per definitie strafwerk is. Hoewel zij vertelde dat dit geen straf werk sommen waren wist ik wel beter. De meest simpele zaken om te leren vond en vindt ik nog steeds exacte vakken dus het pure onthoudt werk. Ik sluit mij ogen en denk aan die bladzijde waar die sommen opstonden, zelfs na meer dan 50 jaar geleden schrijf ik direct de uitkomst op, tenminste als niet een of andere kl**tz*k denkt dat ik slaap en mij “wakker” probeert te maken. Helaas is dit een manier van leren die helaas niet door leraressen en of leraren wordt begrepen. Bij redactie sommen loop ik echter vast, daar kom ik niet uit. Voorbeeld: “Piet geeft zijn vrouw E 50 en die geeft E 10 terug hoeveel heeft zij over: Daarop loop ik vast omdat ik mij dan verplicht voel om eerst te denken aan iemand die “piet” heet, en laat dat nou een vrijgezel te zijn en geen vrouw heeft.
Sjoukje
Wat vervelend dat de leerkracht zich genoodzaakt voelt om het op deze manier aan te pakken.
Ik ben het met je eens dat het niet helemaal handig is. Ik zou het vooral bij jezelf houden. Dat het jou het gevoel geeft dat het een negatieve benadering is. Dat het op jullie dochter belemmerend werkt. Dat het aanvoelt als demotiverend ipv stimulerend.
Ik als leerkracht ben ook wel eens vervallen in dit sport methodes…(ik schaam mij diep) maar meestal is er dan meer aan de hand. Is het voor de leerkracht even heel heftig. Teveel kinderen die het moeilijk vinden… heel veel onrust of Speelt er thuis iets of voelt ze zich machteloos. En heeft ze het gevoel dat dit werkt maar werk het juist averechts….