Oordeel niet zo snel

Natasja is moeder van twee puberzonen. Twee jongens die zij het liefst altijd wil behoeden voor oordeel en de ruimte wil geven om zichzelf te zijn. Pubers zijn namelijk helemaal niet lastig. Al vinden pubers hun ouders vaak wel lastig. Zie je, het zijn net echte mensen. Natasja vertelt ook deze maand weer hoe zij het er als pubermoeder vanaf brengt.

Klein leed

De wereld is hard en het leven soms ook. Toen de jongens nog klein waren kon ik nog wel eens roepen: “De wereld is hard, wen er maar aan.” Nu moet ik er wel bij zeggen dat dit altijd bij klein leed was. Want net als elke ouder willen we graag dat onze jongens zich vrij kunnen ontwikkelen in een veilige wereld. Maar is die wereld wel zo vrij en open als wij graag willen?

Is het wel grappig?

Toen Tycho klein was zat hij wel eens met hangende handjes in zijn kinderstoel. Wij vonden dat er grappig uit zien en lachten dan wel eens Joehoeee. Daar zijn we heel snel mee gestopt, want wat als hij inderdaad liever een vriend dan vriendin mee naar huis zou nemen?

Zolang wij zien dat onze kinderen gelukkig zijn, is iedereen welkom. Die grappige ‘joehoee’ kon later zomaar eens belemmering kunnen zijn om naar ons open te zijn. Het enige wat wij ze graag besparen is de harde buitenwereld en de oordelen die daarbij horen. Nu heeft onze puber al een ruim jaar verkering met een lief meisje en is voor hem die strijd uitgebleven. Die wel..

Jezelf zijn is volledig normaal

Liam heeft afgelopen zomer afscheid genomen van zijn basisschool. In zijn klas zat een meisje wat (in mijn ogen) er tijden niet vrolijk/gelukkig uitzag. Tot de avond van afscheid, kort geknipt haar, een pak aan en werd aangesproken met een jongensnaam. Hoe die ogen straalden! Het was zo mooi om te zien. Nog mooier was de hele klas die het als volledig normaal ervaarde en elkaar corrigeerde als per ongeluk de “oude” naam gebruikt werd.

Als ik er aan denk, nog steeds kippenvel om zoveel begrip en openheid in die klas. Hoe hard we ook roepen dat we open staan voor alles en iedereen, is dat ook wel zo?

Afscheid van de pet

Tycho heeft inmiddels ook al ervaren hoe de buitenwereld oordelend kan reageren. Zoals ik eerder beschreef zat hij eerder vastgeplakt aan zijn pet of zijn pet vastgeplakt aan hem. De pet heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een knotje. Hij heeft bedacht dat hij voorlopig zijn haar niet wil laten knippen, het staat hem nog leuk ook. Zegt de bevoordeelde trotse mama.

Direct na het afzetten van zijn pet werd hij op school vaker begroet door docenten die hem eerder geen blik waardig gunde. Verontwaardigd kwam hij thuis, dat hij dat toch wel echt belachelijk vond, want onder die pet zat dezelfde jongen als die met het knotje. Ook in de bus en op straat merkte hij verschil. We hebben zo hard geprobeerd om hem alle ruimte te geven om te groeien tot wie hij moet zijn. En toch loopt hij tegen vooroordelen aan.

De eerste indruk klopt niet altijd

Mijn lieve jongen, die zorgzaam is, humor heeft, maatschappelijke interesse in de wereld en schoonmaakt in een verzorgingshuis als bijbaantje. (ja, de trots druipt er van af, maar dat ben ik ook) Die lieve jongen wordt anders aangekeken omdat hij een petje leuk vind. Zijn niet alle volwassen mensen puber geweest? Hebben we niet allemaal van alles geprobeerd qua kleding haar etc.?

Ik heb mijn puber maar uitgelegd dat we allemaal een eerste indruk hebben, die inderdaad niet altijd klopt. Probeer te kijken in de ogen van de mensen tegenover je, want door alle petjes, make-up, tatoeages en andere versiersels heen laat de blik in de ogen de waarheid zien. En gelukkig kijken de meeste ogen vriendelijk terug.  

Liefs, Natasja