Terugkijken op het afgelopen jaar is een kans om stil te staan bij de groei. De groei zowel van mijn kind als van mijzelf. Als ouder van een kind met autisme leer ik voortdurend. Elk jaar brengt nieuwe uitdagingen, maar ook prachtige momenten om trots op te zijn. In deze blog deel ik mijn lessen en ervaringen van het afgelopen jaar. Hopelijk bieden ze herkenning en inspiratie voor andere ouders.
Het gaf mij ook de mogelijkheid om afstand te nemen van het zorgen en te reflecteren op wat dat constant zorgen eigenlijk betekend.
Trots op mijlpalen en bijzondere momenten
Een van de momenten waar ik het meest trots op ben, was toen mijn man en mijn zoontje samen op reis gingen naar Spanje. Ondanks de onzekerheid en de onduidelijkheden over deze reis, hebben zij samen genoten. Het was een bijzondere stap, voor hen allebei. Het gaf mij ook de mogelijkheid om afstand te nemen van het zorgen en te reflecteren op wat dat constant zorgen eigenlijk betekend. Welke impact het heeft op mij. Belangrijk om te doen, maar omdat je er zo middenin staat iets wat snel vergeet.
Daarnaast waren er dit jaar veel kleine overwinningen die minstens zo waardevol waren. Denk aan het gebruik van meer functionele taal en het maken van contact met onbekenden. Voor anderen lijken dit misschien kleine dingen, maar voor ons zijn het enorme mijlpalen. Ze herinneren me eraan hoe belangrijk het is om elke stap vooruit te vieren. Om aandacht te blijven geven aan de kleine stapjes, omdat ze in het grote geheel uiteindelijk het verschil maken.
Omgaan met uitdagingen: veerkracht in moeilijke tijden
Het afgelopen jaar bracht ook grote uitdagingen met zich mee. Als gezin hebben we moeten omgaan met het ontbreken van de juiste zorg en onderwijs voor onze zoon. We werden letterlijk buitengezet door de jeugdhulpverlening en moesten het zelf zien te redden. Dat was zwaar.Geen vooruitzicht op een plek. (tenzij je 24 maanden wachtlijst vooruitzicht wilt noemen).
De dagelijkse zorg en het ontbreken van ondersteuning vragen veel van ons, zowel emotioneel als praktisch. Toch hebben we ontdekt hoe groot onze veerkracht is. We blijven strijden, omdat ons kind recht heeft op zorg en onderwijs. In de tussentijd maken we er met elkaar het beste van. We hebben geleerd dat, zelfs in moeilijke tijden, samenwerking en doorzettingsvermogen ons sterker maken als gezin.
Geduld is een kracht
Dit jaar heb ik meer dan ooit geleerd hoe belangrijk geduld is. Hoe meer geduld en rust ik op kan brengen, hoe meer groei ik zie bij mijn zoon. Soms gaat het langzaam, maar elke stap vooruit is het waard. En natuurlijk verlies ik het ook. Schiet ik uit mijn slof, word ik boos en roep dat het niet eerlijk is. Alleen aan het einde van de dag weet ik ook dat we daar samen niet mee vooruit komen.
Ik blijf ook leren over autisme en hoe we samen uitdagingen kunnen aanpakken. Deze kennis helpt niet alleen mijn zoon, maar ook mij als ouder. Het geeft me tools om beter te begrijpen wat hij nodig heeft en hoe ik hem daarin kan ondersteunen. Ik luister graag naar de podcast van Geef me de vijf bij autisme en ik heb diverse boeken gelezen.
De vreugde van kleine, onverwachte momenten
Het mooiste aan het afgelopen jaar waren de kleine, onverwachte momenten van vreugde. Een hoogtepunt was mijn zoon’s enthousiasme over de Dikkie Dik-film. Hij ging er volledig in op: de liedjes, het verhaal, alles. Het was magisch om te zien hoe betoverd hij was. Hij zingt alle liedje en speelt delen van de verhaallijn na.
Andere momenten die me bijblijven zijn zijn interesse in kralen rijgen, waaruit prachtige kettingen en sleutelhangers ontstonden, en de keer dat hij voor het eerst zelf cadeautjes uitpakte. Zijn blijdschap toen hij ontdekte dat het een van zijn favoriete voorleesverhalen was, was echt fantastisch. Het zijn juist deze momenten die het (zorg)ouderschap zo bijzonder maken.
Een boodschap aan andere ouders
Als ik iets heb geleerd, is het dit: zorg dat je voor jezelf alles op orde hebt, want alleen dan kun je er volledig zijn voor je kind. Het omgaan met je eigen verdriet en rouw over wat er misschien niet is of zal komen, is een emotioneel proces. Maar het is belangrijk om dit los te zien van je kind.
Jouw kind heeft zijn eigen pad en tempo. Probeer je verwachtingen los te laten en zie de unieke kwaliteiten en stappen die je kind maakt. Het zijn uiteindelijk onze eigen verwachtingen die we onbewust op ons kind projecteren, en die kunnen in de weg staan van het vieren van wat er wél is.
Terugkijkend op het afgelopen jaar voel ik me trots en dankbaar. Het ouderschap van een kind met autisme is geen gemakkelijke reis, maar het brengt zoveel waardevolle momenten met zich mee. Iedere stap vooruit, hoe klein ook, is een overwinning.
Wat heb jij geleerd van het afgelopen jaar? Deel je verhaal in de reacties. Samen kunnen we elkaar inspireren en ondersteunen op deze reis met onze bijzonder prachtige kinderen.
Liefs, Anouk
MOMSPIRATION 