Help! Zes maanden na de geboorte van onze tweede zoon zijn de kinderkamers nóg niet klaar. Betekent dit dat mijn kindjes op een matrasje op de grond slapen? Nee, gelukkig niet. Maar van die Pinterestwaardig babykamer is nog weinig terecht gekomen. Tja, maar waar zijn de kinderkamers nou wel 100% opgeruimd en helemaal tot in de puntjes gestyled?
In week 35 van mijn zwangerschap klap ik mijn laptop dicht. Hè verlof! Ik heb hiernaar uitgekeken. Ik was er klaar mee om mezelf als een walrus met rugpijn dubbelgeslagen achter een laptop te zitten iedere dag.
Ze is inmiddels ruim 6 jaar, heeft al 5 tanden gewisseld en is sinds 2 weken dan ook echt gestart in groep 3. Waar ik mij 2,5 jaar geleden heel bewust was van de overgang van het kinderdagverblijf naar de basisschool, was ik nu iets minder voorbereid op deze grote overgang! Hoewel ze nog in hetzelfde gebouw zit, is er enorm veel veranderd. En als ouder moet ik daar best even aan wennen!
Men neme één moeder met een nieuwe baan, één prepuber die start op het voortgezet onderwijs én een lekke band. En niet te vergeten afspraak bij de kapper op zaterdagochtend. Dat zijn alle ingrediënten voor een hele slechte mop. Óf de beste keuze die je in een split-second kan maken en die eindigt met twee (!) tiny tony’s en de massagestoel bij de kapper.
Een nieuwe maand. Voorheen zou ik schrijven, én tijd voor een nieuw thema. Maar met de ontwikkelingen van de afgelopen maanden beginnen we dit nieuwe seizoen, deze nieuwe maand, dit laatste kwartaal van 2021 gewoon even zonder thema. Dan blijft er namelijk nog steeds genoeg inspiratie over om over te schrijven en te vertellen. En daarnaast nét een klein beetje meer tijd voor het moederen en een wellicht een kopje warme koffie.
Ach, zegt mijn moeder. Jij was wellicht nog wel een gradatie “erger”. De eerste keer dat ik jou naar de peuterspeelzaal bracht zei jij, nadat we twee stappen over de drempel hadden gezet, doei mama. Twee jaar en twee maanden was je toen. En het was ook echt op een toon van waag het eens om verder naar binnen te lopen. Ik red me wel.
De afgelopen maanden ben ik wat veranderd van ontspannen moeder, naar flipperkast moeder. In mijn hoofd ben ik de ontspannen vrouw niet zo heel vaak tegen gekomen. In ieder geval de laatste – pak ‘m beet – twee maanden niet echt.
“Jij hebt vast een heel leuk leven”, sneerde zij mij toe. De tranen sprongen in m’n ogen. Ik weet dat ik op dat moment niets anders kan doen dan me wegdraaien en de snottebellen van mijn peuter afvegen, de boarding passen klaar houden en heel diep adem halen om niet compleet over de zeik te gaan. Mijn kinderen zijn erbij, is alles wat ik op dat moment denk.
Ik krijg het Spaans benauwd van wat hier nu allemaal ligt. Tassen vol met spullen. Mijn schoonmoeder komt binnen en zegt: “Zo gaan jullie verhuizen?” Pfff, daar lijkt het wel op, maar nee, wij gaan twee weken op vakantie met drie kinderen.
Wij gaan op vliegvakantie met twee kleine kinderen. En je mag best weten; ik heb er slapeloze nachten van. Dat klinkt enerzijds heftig en problematisch, anderzijds is het natuurlijk groots geneuzel om niets. Want hallo! Wij gaan op vakantie!! Met onze twee (nog steeds een beetje onwerkelijk) kindjes. Het is toch fantastisch!
Tent, luchtbedden en slaapzakken in de auto, achterklep dicht “TUUT TUUT” daar gaan we! We gaan op avontuur. De meiden en ik. Maud (8) en Fleur (6) hebben er bijna een jaar naar uitgekeken. Want na het kampeeravontuur met Nils vorig jaar, die je hier kunt nalezen, wilden de meiden ook een keer met mama kamperen.
Alsof zij het zelf niet weet, ontvang Milou de laatste week mailtjes en berichten van diverse instanties. Om haar even met de neus op het feit te drukken dat Benthe binnenkort haar eerste verjaardag viert.
Wie herkent dit? Je maakt elke dag foto´s van je kinderen. Gewoon, omdat ze zo ongelooflijk mooi zijn. Omdat het allemaal zo bijzonder is. Omdat je de momenten wil vangen, in vaststaande beelden. Alleen om ze daarna voor altijd online te bewaren? Dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Daar sta ik weer, een zwangerschap en een baby verder. Ik staar in de kast. Niks om aan te trekken. Of nou ja, genoeg om aan trekken maar weinig waar mijn postpartum lichaam zich prettig in voelt. Inspiratie voor een postpartum outfit? Nul. De moed zakt in mijn schoenen. Want dit is toch niet nodig?
De valkuil van de vergelijking. Het is er een waar we weleens in trappen. Alleen hoe kun je er weer uitstappen? Je leest het in de zomercolumn van Anouk. Met elke week de obstakels en uitdaging van een thuisblijfmoeder met twee kleine kinderen.