Het is 2025. Een nieuwe maand, een nieuw jaar. We starten weer fris. Er is tijd om terug te kijken en vooruit naar die twaalf maanden die weer voor ons liggen. Ook als je niet gelooft in goede voornemens. En net als ik weet dat er altijd een moment is voor verandering. Momenten waarop je dingen anders kan aanpakken en waarop reflecteren een goed idee is. Daarvoor hoef je niet te wachten op een nieuw jaartal of een nieuwe maand. Toch duurde het tot januari 2025 voordat ik besloot dat dit het moment is voor een nieuwe start op momspiration. Ondanks de vele voornemens het afgelopen jaar, gesprekken en brainstormsessies kwam ik niet verder dan een handjevol publicaties en concepten.
Waar ging het niet meer?
In die concepten vond ik ook het punt waarop ik niet meer vooruit kon. Ergens vroeg in het jaar van 2024. Er was een gesprek. Een gesprek over mijn kind, over mijn autistische zoon. Een die alles in mij op scherp zette. Die zorgde dat ik ineens alle vertrouwen in de hulpverlening verloor. Het moment dat de stress zich tot ongekende hoogte op stapelde. En niet onterecht. Want wat ik dat moment nog niet wist was dat we ergens tussen wal en schip gingen uitkomen. En daar bevinden we ons nog steeds. Met een jongetje van 6, met autisme. Met leerrecht. Met alleen een plek op een wachtlijst. Voor een plek die waarschijnlijk pas in september 2026 beschikbaar is.
De afgelopen maanden heb ik overal aangeklopt, gemaild, gebeld, gesprekken gevoerd en de lijst met contactpersonen nog verder aangevuld. Toch gaat hij straks na de kerstvakantie nog steeds nergens naar toe, mag hij nergens mee doen. En ben ik zijn moeder en nog veel meer voor hem. Nu de storm een beetje is gaan liggen in mijn hoofd, vond ik ruimte om na te denken. Denken over wat ik wil doen met alle kennis die ik de afgelopen jaren heb opgedaan. Over autisme in het dagelijks leven. Ook over hoe je als ouders om gaat met alles wat er bij komt kijken. Waar je tegen aan loopt als je kind niet in het systeem past. En dus ga ik aan de slag, en de komende maanden hier weer schrijven, delen, dromen. Laat ik je dan toch nog mee terug nemen naar februari 2024 waarin ik het volgende schreef. Gewoon omdat het nog steeds klopt en misschien om je te laten zien dat er betere dagen komen. Dat als je er nu midden in zit, ik niets anders kan zeggen dan: Hou vol, wees moedig, blijf vragen.
Terug naar februari 2024
Ergens tijdens het gesprek komt er een golf over mij heen. Ineens zie ik ons dit soort gesprekken nog jaren voeren. Continue op zoek naar de juist zorg, hulpverlening en alles wat daar aan vast plakt. Ik wil dit niet. Dit, zo. Aan tafel zitten met weer allemaal mensen die mijn kind nog niet eens in levende lijve hebben gezien en dan met termen als ‘zeer moeilijk lerend’ gaan gooien. Hallo, wat is dat voor een oordeel? Ik kan mij er zo kwaad om maken. Achteraf dan. Dus dat werkt niet.
In het moment hoorde ik het aan en liet ik de golven van emoties stilletjes over mij heen komen. Heb ik hier nou weken op moeten wachten? Op een gesprek waarin werkelijk niemand mij iets nieuws, of op z’n minst iets van een eerlijk inzicht kan geven over mijn kind. Mijn zoon. Die elke dag weer de struggles aangaat. Is er dan niemand die dat opmerkt? Dat hij nog wel steeds blijft komen. Met plezier. En dat dat voor mij als moeder betekent dat er een prachtig toekomstperspectief voor hem in het vooruitzicht ligt. Maar nee, het ondersteuningsteam ziet dat anders.
Hij kan het niet? Of moet hij het nog leren?
Er wordt gesproken in lukt niet, kan niet. Misschien en wellicht. Mijn focus ligt ergens anders. Lukt niet betekent namelijk ik begrijp het niet. Ik kan de puzzel van 5 niet compleet maken. Kan niet? Idem. Jij ziet mij blokkeren. En dat is dan het oordeel.
En misschien, wellicht heb ik de oogkleppen van een moeder op. Mijn kind is geweldig. Hij kan al zoveel. En hij kan het leren. En zo is het. Ook zonder oogkleppen, zie je dat hij geweldig is. En als je hem vergelijkt met hem dan kan hij gigantisch veel meer dan 4 maanden geleden. Want dat kan omdat hij leert, zich ontwikkeld. Allemaal op zijn manier en zijn tempo. En dat wijkt af van de norm, maar normaal is stom. Fixed. En krom. En normaal is neurotypisch.
Geduld en een growth mindset
Daarom koos hij mij als moeder. Omdat ik het kan. Ik kijk naar hem met een growth mindset. Zie zijn mogelijkheden. Ontdek de kansen. Help hem keer op keer om die 5 stukjes compleet te maken. Niet altijd, want ik ben ook niet perfect. En ik vind hem soms ook gewoon een irritante kleuter die z’n zin door wil drammen. Mijn dan wel mijn irritante kleuter. Voor wie ik op sta, op kom, m’n tranen droog en hem help de weg te vinden.
De komende maanden zal ik schrijven en delen over het gezinsleven met 3 jonge kinderen en hoe dat is als je een kind met autisme hebt.
Liefs, Anouk
MOMSPIRATION 