Een (gemiste) miskraam: waarom wordt hier bijna niet over gesproken?

27 januari 2017. Mijn verjaardag. En niet zomaar een verjaardag: the big 3-0! De ochtend begint met ballonnen, slingers en cadeautjes op bed. Ik heb kriebels in mijn buik, maar dat is niet voor mijn verjaardag. Ok, misschien een paar feestkriebels voor vanavond maar grotendeels ben ik gefocust op iets anders. Ik voel al dagen sensaties in mijn lichaam die mij aan het denken zetten. Al mijn zintuigen staan op scherp. Spanning in mijn onderbuik. Hele gevoelige borsten, die zelfs lijken te groeien. Zou het dan toch echt? Ik herken de signalen overduidelijk van 5,5 jaar geleden en die zijn niet met iets anders te vergelijken. Mijn lichaam geeft het al duidelijk aan, maar eigenlijk wil ik maar één ding doen om zekerheid te krijgen: een zwangerschapstest.

Ons geluk kon niet op toen ik op mijn 30^e verjaardag in de vroege ochtend een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Een meer geliefder cadeau en een mooier begin van de dag had ik mij niet kunnen wensen.

Nu alleen nog even bedenken hoe ik onder dat wijntje uit ga komen vanavond op mijn feestje………

Onze roze (of blauwe) wolk

De eerste weken van de zwangerschap vond ik heel spannend. Ik luisterde naar mijn lichaam die duidelijke zwangerschapssignalen aangaf. De vermoeidheid en de beginnende misselijkheid nam ik dan ook voor lief.  Net als mijn vriend, die het soms best een beetje lastig had met mij en mijn hormonen.
Door omstandigheden wilden we nog even wachten met beide families verrassen met dit mooie nieuws, hoe moeilijk we dit ook vonden. Wij hebben een zeer goede band met onze familie en zijn erg open. Ook bij de zwangerschap van Levi hadden we het relatief vroeg gedeeld met de mensen om ons heen. Bij deze zwangerschap liep het noodgedwongen anders en dat was prima. Vriendlief en ik zaten een aantal weken samen op een roze (of misschien wel blauwe) wolk.

Misschien is het wel mis

De eerste afspraak bij de verloskundige staat: 2 maart 2017. Ik tel de weken, de dagen af. Ik voel mij de laatste week voor de afspraak anders. Vage klachten. Hoofdpijn. Meer vermoeid. Minder misselijk. Ik probeer op mijn lichaam te vertrouwen en wrijf dan ook regelmatig over mijn buik. Ik spreek ons baby’tje toe en vertel hem/haar dat hij/zij heel gewenst is en dat we elkaar kunnen vertrouwen de komende maanden. Even een moment van rust en even contact maken: het stelde me gerust.

Natuurlijk wist ik dondersgoed dat het mis kon gaan. Natuurlijk is er in de eerste weken van de zwangerschap een stemmetje geweest die vaker heeft gezegd: “maar misschien is er iets mis…”. Maar altijd heb ik deze (naar mijn mening gezonde) gedachten kunnen overspoelen met hoop en vertrouwen. Hoop op een toekomst met een broertje of zusje voor Levi. Vertrouwen in mijn eigen lichaam.

Maar juist dát vertrouwen, was ik in één klap kwijt tijdens onze eerste echo bij de verloskundige.

Marjolijn

Dit zit niet goed

Ik was ruim 8,5 week zwanger. Of eigenlijk dacht ik dat ik ruim 8,5 week zwanger zou zijn. Mijn verloskundige (die ook echoscopiste is) start de echo en geeft ondertussen uitleg: “kijk, dit is je baarmoeder….”. In haar stem hoor ik een twijfel. Er valt een korte stilte van een paar seconden die voor mijn gevoel heel lang duurt. Ik zie een zwarte cirkel. “Ik wil graag een inwendige echo maken zodat ik het beter kan zien”, zegt mijn verloskundige.

Ze legt me uit dat mijn baarmoeder wat naar achteren kan liggen waardoor ze het met een uitwendige echo niet goed kan zien. Ik denk aan de zwarte, lege vlek die volgens de uitwendige echo mijn baarmoeder moest zijn. Met heel mijn hart hoop ik maar dat ik een baarmoeder heb die héél ver naar achteren ligt en de verloskundige ons zo meteen goed nieuws gaat vertellen. Maar op dat moment voelde ik het eigenlijk al. Dit zit niet goed…… Met een brok in mijn keel kleed ik mij uit.

Een missed abortion

En mijn gevoel wordt bevestigd door een inwendige echo. De baarmoeder blijft zwart en er is geen fel knipperend wit vlekje te bekennen. Geen hartactiviteit. Geen broertje of zusje voor Levi.
De verloskundige legt uit wat ze ziet en dat dit niet passend is bij een termijn van 8,5 week. Aangezien ik mijn cyclus heel nauwkeurig weet, kon het niet zo zijn dat ik minder ver zwanger zou zijn.
“Het spijt me om je te moeten vertellen dat je een missed abortion hebt. Kleed je even aan en dan praten we verder”. Deze zin spookt – nu weken later – nog steeds door mijn hoofd. Mijn benen beginnen te trillen en dit stopt pas wanneer ik – uren later – in slaap val.

Uit de echo bleek dat het vruchtje gestopt was met groeien rond de 7 weken. Mijn verloskundige start pas met een intake als zij een goede eerste echo heeft kunnen waarnemen. Bij veel verloskundigen is er de intake rond 8 weken en vervolgens rond de 10-12 weken de eerste (termijn)echo. Mijn verloskundige is het niet eens met deze volgorde…. En ik begrijp nu heel goed waarom zij deze visie heeft. Ik heb aan den lijve ondervonden waarom zij voor haar eigen werkwijze heeft gekozen en wauw, wat ben ik haar daar dankbaar voor!

Een mislukte miskraam

Misschien heb ik onder een steen geleefd afgelopen jaren en ben ik té naïef geweest, maar ik had nog nooit van de term “missed abortion” gehoord. Ik had een miskraam die niet op gang was gekomen: een gemiste/mislukte miskraam.
Een miskraam. Hoe kan dat? Ik had helemaal geen bloedverlies gehad? Ik had geen buikkrampen gehad? De term miskraam heb ik altijd gekoppeld aan bloedverlies en buikkrampen, maar niets bleek minder waar.

In de eerste weken van de zwangerschap van Levi heb ik twee keer hevig bloedverlies gehad, waardoor ik bij deze zwangerschap heel erg gefocust was (lees: angstig) dat dit zich zou herhalen. Ondanks dat ik weet (en zelf heb ervaren) dat bloedverlies niet altijd negatief hoeft te zijn, denk ik bij bloedverlies direct aan het ergste. Nu ik bij deze zwangerschap niet het bloedverlies heb gehad wat ik bij Levi wel had, groeide mijn vertrouwen enorm. Geen bloed? Dus het gaat goed! Maar helaas….. Het bleek anders te zijn.

Vanaf onze “zwarte” echo zijn wij heel open geweest naar de buitenwereld over de missed abortion. Voor mij was het delen met anderen en het erover praten ook echt een stukje verwerken. We moesten onze omgeving vertellen dat ik zwanger was én dat het niet goed zat. Een hele dubbele, moeilijke boodschap.

Een missed abortion

Maar ook naar familieleden die wat verder weg stonden, vrienden en kennissen, maar ook collega’s en buren, waren wij heel open over de situatie waarin wij ons bevonden. Ik voelde mij lichamelijk niet heel fijn (ik had nog steeds last van de zwangerschapshormonen, ondanks dat het vruchtje niet meer leefde) en was emotioneel gezien ook aangeslagen en ontdaan. Ik ben iemand die zoiets niet voor zich kan houden. Daarbij ben ik een open boek qua houding en gedrag en hadden veel mensen al snel door dat er iets niet pluis was. En zodoende sprak ik open over de missed abortion. Waarom ik volgende week afwezig ben op werk? En zit ik weer in mijn pyjamabroek op de bank? Waarom ik die wallen heb onder mijn ogen?
“We dachten dat ik 8,5 week zwanger was, maar helaas bleek op de echo dat het vruchtje gestopt was met groeien: een missed abortion. Volgende week wordt de miskraam opgewekt aan de hand van medicatie”. Kort, maar krachtig. Eerlijk en open.

Niet iedereen weet wat je meemaakt

Maar wat ik héél lastig vond, was dat je niet van iedereen weet wat hij/zij heeft meegemaakt. Door mijn verhaal te delen, riep ik emoties op bij anderen die ik van te voren niet kon voorspellen. En ik voelde me daar enorm verantwoordelijk voor! Ons verhaal doet wat met anderen. Omdat ze van ons houden, ze meeleven. Of misshcien hebben ze hetzelfde meegemaakt. Nog vele redenen op te noemen. De schrik, en soms ook het verdriet, in de ogen van anderen, zal ik niet snel vergeten. Ik heb overwogen om minder open te zijn over onze situatie, maar de kracht en overtuiging om een missed abortion/een miskraam bespreekbaar te maken, was (en is!) vele malen groter.

Want niet alleen de emoties van anderen bracht me aan het twijfelen……

“Goh, dat je hier zo open over bent.”

“Weet je zeker dat je dit wel wilt vertellen aan …..?”

“Ik heb maar niet gezegd wat er met je aan de hand is.”

“Je wilt het vast voor je houden”. 

“Ik heb maar gezegd dat je de griep hebt”.

De mensen in mijn omgeving die dit hebben uitgesproken naar mij, bedoelden het echt niet zo rot of negatief als dat het nu zwart op wit lijkt.
Zij hebben het beste met mij voor en wilden mij – denk ik – beschermen. Maar beschermen tegen wat? Tegen mijn eigen emoties? Tegenover de reacties van anderen?

Lees ook: Ik ben de volgende op de lijst (?!)

Ik ben niet de enige

Door open te spreken over de miskraam, ontdekte ik dat ontzettend veel vrouwen een miskraam hebben gehad. Een miskraam lijkt veel vaker voor te komen dan ik ooit had ik gedacht! Aan de ene kant is het heel fijn om te weten dat ik geen uitzondering ben, maar aan de andere kant vind ik het zo bizar dat dit niet bespreekbaar lijkt te zijn.

Ik kreeg gesprekken met vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Vrouwen die inmiddels een kindje hebben. Maar ook vrouwen die tot op de dag van vandaag ongewild kinderloos zijn. En op zulke momenten huilde ik ook om hen.

Zelf heb ik het ervaren alsof er (nog steeds) een taboe ligt op een miskraam. Vooral een taboe op een miskraam tijdens de eerste weken van een zwangerschap. Ik kreeg soms het gevoel dat ik het maar moest verzwijgen, verdoezelen. Mijn tante zei tegen mij: “Denk nu voor één keer eens aan jezelf en niet aan anderen. Wat wil jij? Wat voelt goed voor jou?”. En vanaf dat moment sprak ik opener dan ooit over ons baby’tje wat het niet heeft gered.

Ik wil een miskraam bespreekbaar maken

Niet om medelijden te krijgen van anderen of om het slachtoffer te spelen. Niet om de aandacht te krijgen. Waarom wordt er wel gesproken over een miskraam in een later stadium van de zwangerschap? Waarom wordt er zo geheimzinnig gedaan over een miskraam in de eerste weken van de zwangerschap? Het antwoord hierop heb ik niet en zal ik wellicht ook nooit krijgen. Dat hoeft ook niet.

Ik heb mijn gevoel gevolgd en geprobeerd een miskraam bespreekbaar te maken. Te laten zien dat je ook in een vroeg stadium al gehecht kan zijn aan een baby’tje. Dat je al toekomstplannen aan het maken bent en je voorstellingen maakt hoe hij/zij eruit zou zijn. Dat je samen brainstormt over namen. Want die “voorpret” begint wanneer je de positieve zwangerschapstest in je handen hebt. Die voorpret probeer je misschien te onderdrukken tot de eerste echo maar no way, je gevoel en emotie luistert daar écht niet naar.

Ieder verdriet mag er zijn

En hoe pril de zwangerschap ook is, of het hartje wel of niet geklopt heeft: voor jouw gevoel heb je een baby’tje in je buik. Een baby’tje wat zo ontzettend gewenst was. En dan maakt het niet meer uit hoelang je zwanger bent. Iets wat je heel graag wenst, blijkt geen toekomst te worden en dat raakt je. De ene persoon kan daar makkelijker mee omgaan dan de andere. Iedereen is uniek!

En ondanks dat ik hoopvol en positief naar de toekomst kijk, en heel dankbaar ben voor onze gezonde zoon van 5 jaar, heeft afgelopen periode meer met me gedaan dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik heb deze miskraam behoorlijk onderschat!

Keuzes die je niet wilt maken

Na het vaststellen van de missed abortion, stonden wij gelijk voor een aantal keuzes. Willen we al ingrijpen of nog afwachten? Wil je medicatie of een curettage? Het zijn vragen waar je noodgedwongen over na moet denken.

Op de heenreis naar de verloskundige hadden we het nog over op welke manier we Levi wilde gaan vertellen dat hij een broertje en/of zusje krijgt en op de terugreis ben je de verschillende opties die er zijn met betrekking tot de miskraam aan het afwegen. Een wereld van verschil. Maar vooral ook ongelofelijk en onbeschrijfelijk. Je voelt je machteloos. Het voelt alsof je een baby’tje hebt verloren wat je niet had kunnen redden. Er overkomt je iets wat je niet hebt kunnen voorkomen.

Wij kunnen dit!

Ik ben ervan overtuigd dat wij, alle power-women’s hier, elkaar door zo’n nare periode heen kunnen slepen. Want ik heb ervaren dat onze openheid ons enorm veel gebracht heeft. Onze openheid heeft gezorgd voor verbinding, warmte, aandacht, maar bovenal gezorgd voor kracht.

Want juist omdat onze omgeving wist waar wij doorheen gingen, konden wij op hen bouwen. De leegte van het baby’tje wat er niet zal komen is niet weg te nemen, maar wel degelijk te verzachten.

Aan alle vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt of momenteel meemaken zou ik willen zeggen: volg je hart. Volg je gevoel. Wees open en eerlijk. Hoe pijnlijk en verdrietig de situatie, hoe meer jouw omgeving er voor je kan zijn. Je hebt niks fout gedaan en je hoeft je nergens voor te schamen. Praat. Laat die tranen maar stromen. Omarm de mensen van wie je houdt.

Jij hebt meer kracht en moed in je dan je nu weet. Jij komt hier overheen met in je hart een heel speciaal plekje voor het baby’tje wat het niet gered heeft. 

Heb jij wel eens een miskraam meegemaakt? Hoe heb jij dit gedeeld met je omgeving? 

Liefs,Marjolijn