De strijd om een goede vriendin te kunnen zijn

Ik kan niet zonder ze: mijn vriendinnen. Daarbij is gezelligheid een van mijn grootste energiegevers en waar ik vrijwel altijd voor in ben. De combinatie gezelligheid & vriendinnen is dan ook goud en gaat vrijwel altijd samen op. Vriendinnen en gezelligheid in alle soorten en maten: collega’s die meer zijn dan alleen collega’s, vrijgezelle vriendinnen, vriendinnen die ik vrijwel alleen zie op playdates met onze kinderen, online vriendinnen, vriendinnen van vroeger en vriendinnen van nu. Soms raak ik er een kwijt, soms komt er een nieuw exemplaar bij. Dat is zoals het gaat, dat is zoals het hoort. Gezelligheid bij iemand thuis, op het werk, in de speeltuin of via de telefoon. Het maakt niet uit hoe; het maakt wel uit met wie. Vriendinnen en gezelligheid in overvloed. En laat dat nou direct mijn probleem zijn.

Ik ben afgelopen jaren (laten we zeggen pak en beet de laatste 2 jaar) niet een hele goede vriendin geweest. Er waren struggles, er was een baby, er waren wat gebeurtenissen in ons gezin die mijn volledige aandacht nodig hadden. Gelukkig waren er ook vriendinnen die kwamen oppassen of eten kwamen brengen. Vriendinnen door dik & dun zou je kunnen zeggen. Onze vriendschap was (tijdelijk) een éénrichtingsverkeer. Ik had niets te geven, ik had mijn vriendinnen even niets te bieden. En zoals dat gaat in een goede vriendschap, is dat oké. Er is begrip, er is liefde en er is hulp. Zo fijn, die liefdevolle hulp. Niet de vraag: “hoe gaat het, Mar?” maar ‘gewoon’ een vriendin die een stofzuiger door je huis heen ramt of je kinderen komt ophalen voor een bezoek aan de speeltuin. Tijdens het typen komen de gedachten en gevoelens van deze periode weer boven. Het raakt me.

Ik ben die slechte vriendin

Maar wat me ook raakt en misschien wel blijft achtervolgen, is dat ik die slechte vriendin ben geweest. En in bepaalde periodes afgelopen 2 jaar was dat ook heel begrijpelijk. Alleen, ik voel me nog steeds die slechte vriendin. Niet bij allemaal, maar wel bij velen. En eerlijk is eerlijk: misschien bèn ik het ook wel, die slechte vriendin. Want ik ben – en daarmee is onze vriendschap – niet meer zoals vroeger.

Gelukkig gaat het een stuk beter met mij. Ik ben alweer langere tijd volledig aan het werk, ik sport weer en probeer mijn oude leven weer op te pakken. Zonder die slechte gewoontes en gedragingen, dat wel (althans, dat probeer ik). Het is niet altijd gemakkelijk, maar wel beter. Het enige wat vrijwel nog steeds hetzelfde gaat als in mijn ‘mindere’ periode, is de intensiteit van mijn vriendschappen. De intensiteit zegt niet direct wat over de kwaliteit. En gelukkig maar. Want dan was ik nu, al een hele lange tijd, eenzaam. Heel eenzaam.

Lees ook: Vier het gewone leven

Je hoort me niet, je ziet me niet

Ik ben zo’n vriendin die je een whatsappje stuurt en die nooit reageert. Of alleen reageert met: “Ik app je later even”. Of die 3 weken later komt met de vraag hoe een bepaalde gebeurtenis is gegaan, terwijl je deze zelf allang vergeten bent. Op een dag kan ik 57 keer denken: “Ik moet … even een berichtje sturen omdat ….” om vervolgens dat nooit te doen. Het is zo simpel, zo klein. En toch gebeurt het me keer op keer. Mijn intentie is er wel, net als mijn liefde voor hen. Mijn liefde voor mijn vriendinnen is onveranderd. Toch nog iets wat hetzelfde is gebleven.

Ik heb veel vriendinnen die ik niet meer zie. Niet wekelijks, niet maandelijks. Soms zelfs niet kwartaal-lijks (ik weet het – dat is geen woord, maar het bekt zo lekker weg in deze opsomming). Ik kan je vriendinnen opnoemen die ik heel lang geleden voor het laatst heb gezien. Schandalig lang geleden. En daar baal ik zó ontzettend van. En het is zo gemakkelijk om dan te denken: doe er dan wat aan.
Ik heb er niet altijd kunnen zijn voor mijn vriendinnen, omdat ik het te druk had met mezelf. Het laat me niet koud. Ik zou het graag anders zien, maar toch voelt het alsof het niet veranderbaar is. Nu even niet. Met pijn in mijn hart. Bovenaan mijn prioriteitenlijstje staat mijn gezin. En inmiddels ook mezelf, want anders zit ik er straks net zo bij als twee jaar geleden. Vriendinnen zijn belangrijk, maar mijn gezin en ikzelf zijn belangrijker. Die constatering voelt juist, maar ook verdrietig.

Deze mama is druk, druk, druk

Ik vrees dat men de periode waarin ik mij bevind ‘de tropenjaren’ noemt. Een term die ik eigenlijk niet wil gebruiken en er eigenlijk niet in wil geloven. Maar met 25 uur werken, 2 jonge kinderen en een partner die geen huismus is, is het soms gewoon heftig. Heftig omdat er weinig tijd over blijft. Dat is ok, begrijp me niet verkeerd. “Het is zoals het is en tel je zegeningen” zeg ik tegen mezelf als het me even teveel wordt (en dat is vaker dan je denkt). De momenten dat ik niet werk, niet met (wakkere) kinderen ben of wanneer het huishouden niet noodzakelijk is, zijn mijn momenten. Ik probeer ze te pakken wanneer ik ze pakken kan. De momenten die ik vroeger (nu klink ik echt oud) vol plande met etentjes, borrels, een bioscoopbezoek of andere uitjes. Vrijwel altijd in het gezelschap van een vriendin. Deze momenten vul ik nu anders in.

Een vervelende spelbreker

Ik heb op heel veel dagen niet meer de energie om ‘s avonds iets te ondernemen. Ik val nu meer onder de categorie #momlife en besteed deze momenten aan #selfcare. Als ik dat niet doe, kan ik er ook niet zijn voor mijn mannen en voor mijzelf (mijn prioriteiten). Gelukkig zijn deze momenten – met een geheel andere, rustigere invulling – ontzettend fijn. Blogs schrijven (eindelijk al die gedachten ordenen), en warme douche en met een goed boek & een kopje thee op de bank. En vroeg naar bed om ervoor te zorgen dat de batterij opgeladen wordt. Ik houd ervan. Maar groot gevolg van deze fijne momenten is dat ik mijn vriendinnen mis. Want real life een knuffel geven (wat in deze tijd ook weer onmogelijk is) is toch anders dan een gesprekje via WhatsApp of een reactie op social media. Ik heb meer vriendinnen dan ik momenteel eigenlijk kan onderhouden. En ik wil nu geen afscheid van ze nemen. Ik wil geen keuze maken. En ik wéét dat het gezond is dat vriendschappen soms overgaan. Maar ik vind het pijnlijk dat de factor ‘tijd’ daar bij mij de spelbreker in is. Ik faal. Ik faal in mijn vriendschappen onderhouden. Niet omdat ik ze niet leuk vind, maar omdat ik mijn handen vol heb aan mijn gezin. En niet te vergeten, mijn handen vol heb aan mezelf.

Mijn eigen beste vriendin

Ik ben dan misschien een slechte vriendin voor mijn omgeving, maar op vele momenten wanneer ik nee zeg tegen hen, zeg ik ja tegen mezelf. Het blijft een gouden ouwe die elke therapeut je teruggeeft en die me soms écht kippenvel geeft van irritatie. Ik ben op weg om een beste vriendin te worden. De beste vriendin van mezelf. Cliché, maar zo waardevol. Het is te hopen dat deze vriendschap wèl kan onderhouden. En hoeveel het me ook brengt om mijn eigen beste vriendin te zijn, het blijft verdrietig dat ik mijn overige lieve vriendinnen minder of niet meer zie. Ik blijf hopen dat er een oplossing komt. Voor nu of voor in de toekomst.

Lieve, lieve vriendinnen. Ik mis jullie. Ik hou van jullie.

Liefs, Marjolijn