Hoe doet ze dat toch?

Wij vrouwen zijn kampioen in het afdoen van complimentjes als iets dat er ‘gewoon’ bij hoort of iets dat we ‘gewoon’ even doen, bijvoorbeeld omdat het ‘gewoon’ je werk is. Waarom doen we dat en genieten we niet van dat complimentje? Waarom geven we onszelf niet vaker een schouderklopje? Ja, het ontvangen van complimenten is een ware kunst. Mama-blogger Leonie maakt zich ook regelmatig schuldig aan het afdoen van iets uitzonderlijks dat je kan als iets gewoons. En zeker in deze tijden, die verre van normaal en verre van ‘gewoon’ zijn mogen we best beseffen dat wat wij mama’s allemaal doen, niet ‘gewoon’ is.

Ik doe gewoon mijn werk

Met een grijns van oor tot oor staat er een vijf-jarige kleuter voor me. De afgelopen twee weken was hij niet op school. Zijn moeder had Corona en het hele gezin moest in quarantaine. Luuk giechelt en houdt iets achter zijn rug; een cadeautje! “Maar ik ben helemaal niet jarig”, zeg ik. “Er zit een kaartje aan van mama”, zegt hij. “Lieve juf Leonie, we willen je een cadeautje geven. Wat zijn we blij met jou als juf voor Luuk. Ook tijdens onze quarantaine was je betrokken bij Luuk en wist je op creatieve manier onderwijs op afstand te creëren. Wij vinden dat niet vanzelfsprekend. Daarom zetten we je in het zonnetje. Geniet ervan. Veel liefs en een knuffel van Luuk”. Ik scheur het cadeautje open en de bekende oranje wikkel met caramel-zeezout lacht me toe, heerlijk.

En toch voel ik me altijd een beetje ongemakkelijk van cadeautjes. Ik doe toch niets speciaals? Het is gewoon mijn werk. Ik krijg er gewoon voor betaald. Maar wacht eens, op dat kaartje staat ‘het is niet vanzelfsprekend’. Dat zet me aan het denken. Wat als ze gelijk heeft? En dan ontdek ik een patroon bij mezelf.

Kampioen complimenten wegwuiven

Wat knap hoe jullie dat doen met die schoolkeuze voor jullie oudste.
“Ja, dat doen we gewoon”

Hoe doe je dat, Leonie? Man met hernia, drie kinderen, een baan en dan een verhuizing!
“Tja, dat doe je gewoon”

Man 2 maanden weg van huis voor een opleiding, alleen thuis met een baby, een peuter en een kleuter. Hoe doe je dat Leonie?
“Dat doe ik gewoon”

Met drie kinderen in de trein naar Almere. Alleen kamperen, met één kind. Hoe doe je dat?
“Doe ik ook gewoon “

Onderwijs op afstand geven, thuis onderwijs verzorgen, het huishouden, sporten, er iets leuks van maken en volhouden!
“En dat dus ook”

LocKdown 2

Twee weken na het cadeautje van Luuk ging de school dicht. Eerder dan de kerstvakantie en ook langer, helaas; lock down 2 is een feit. We bevinden ons er middenin. Tijdens deze lockdown zie en voel ik dat het iedereen meer moeite kost. Thuis onderwijs geven aan onze kinderen en ondertussen proberen iets van je werk af te krijgen. Het missen van leuke uitjes en het knuffelen met wie je maar wil. Het duurt allemaal zo lang en het wordt steeds moeilijker om vol te houden. En toch gaat iedereen ‘gewoon’ door. We doen het. Alsof het niets is. Maar het is niet niets. Lees maar eens verder voor een kleine greep uit de powervrouwen die ik tegenkwam deze week. Zij ‘doen het ook gewoon’. Maar het is niet gewoon. Het is uitzonderlijk knap.

powermama’s

Ik trap af met mijn lieve vriendin. In december belandde haar moeder met Corona op de IC. Ritjes van en naar het ziekenhuis beheersen ineens haar leven. Om maar niet te spreken over de zorgen om haar moeder. En ook haar vader die ineens alleen is. Ondertussen directrice zijn van een basisschool, een meisje van 7 jaar thuis onderwijs geven en het thuis allemaal alleen moeten rooien. Ze zeurt niet, ze doet het gewoon.

Een mailwisseling met een collega van groep 4. Onderwerp; stagiaires. Ik vraag tussendoor hoe het eigenlijk met haar gaat en krijg een mail terug. Het gaat goed. Haar man is 3 weken in het buitenland, dus ze is nu wel even alleen met haar twee meiden van 2 en 4 jaar. Daarnaast geeft ze nog even onderwijs op afstand aan haar leerlingen. Maar niet zeuren, gewoon doen!

in plaats van een bioscoopkaartje kocht ik een printer

Ik bel een moeder van een jongetje uit mijn klas. Hij is pas 4 jaar geworden en zou deze week beginnen op school. Ik vraag haar of alles een beetje lukt thuis. Zo te horen is deze moeder blij dat ze haar verhaal even kan doen. Ze ervaart alles als erg heftig. En stuiterend mannetje van 4 in huis en conflicten met haar dochter van 10 die vindt dat de juf alles veel beter uitlegt dan mama. Normaal gesproken is ontspanning voor dit gezin naar de bioscoop gaan, een nachtje naar een hotel, uit eten, afspreken met vrienden en familie. Deze moeder zegt eerlijk: “ik heb geen adempauze, maarja, we moeten door. Dus van het geld dat we normaal gesproken aan dagjes uit spenderen heb ik maar een printer gekocht en we gaan ervoor!” Wauw, alweer zo’n powervrouw. Ze doet het gewoon.

Ik mis je

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik hoor het geluidje van Teams, een oproep! Zoë, een leerling van 4 jaar videobelt mij. Ik neem op: “Hé Zoë, hoe is het met je?” Ik zie twee grote kijkers die me aankijken via het beeldscherm en ze zegt: “Ik mis jou zo erg juffie”.

Die komt binnen. Ik mis haar ook. Na een kletspraatje klap ik de laptop dicht en kan ik mijn tranen even niet meer bedwingen. We doen het allemaal maar ‘gewoon’. Maar het is niet gewoon. Deze hele situatie is niet gewoon. En daarom stuur ik jou, lieve mama die dit leest, heel veel liefs en kracht toe. Recht van mijn toetsenbord naar jouw beeldscherm. En knoop in je oren dat je het goed doet. Misschien omdat je moet, omdat iedereen zich gewoon aanpast. Maar wat wij mama’s met onze kinderen thuis neerzetten, ieder in haar eigen situatie, met haar eigen struggles, dat is niet ‘gewoon’, dat is bijzonder. Wees trots op jezelf.

Liefs, Leonie