Ik, thuisblijfmoeder? Ik zou gillend gek worden!

Thuisblijfmoeders. Dat zijn toch moeders die niet werken? En die dan de hele dag bezig zijn met persoonlijke ontwikkeling, yoga en het bereiden van biologische maaltijden voor hun kroost. Waarvan de kinderen er altijd uit zien om door een ringetje te halen. En spelen met verantwoord speelgoed. Met vriendinnen wijntjes drinken. Met uiteraard genoeg me-time en op z’n tijd een bezoek aan de hair stylist en nagelsalon.

Daar zit ik dan. Ik, thuisblijfmoeder. In m’n preggoproof huispak en m’n ongewassen haar in een knot. Omringd door blokken, boekjes, half afgekloven boterham, verdwaalde rozijnen en een half aangeklede peuter. Alles op de vloer met daartussen een pad naar de keuken. Of eigenlijk direct naar de koffiemachine. Waar ik niet eens in alle rust koffie kan zetten omdat de peuter perse wil helpen. Living the glamourous life van een thuisblijfmoeder.

Daar word ik geen leuke(re) moeder van

Als ik aan andere moeders vertel dat ik er bewust voor gekozen heb om thuis voor mijn kind te zorgen is het veelgehoorde antwoord: “Ik zou gillend gek worden!” Een leuker persoon en moeder zouden de meesten in ieder geval niet zijn/worden. Ik denk dat het voor mij juist andersom is. Werken in loondienst en moederschap en huishouden en al die andere ballen? Ik weet het niet.

Niet werken, geen opvang voor mijn zoontje en financieel afhankelijk zijn van mijn man is een bewuste keuze. Ik kan mij ook heel goed voorstellen dat er momenteel veel moeders inderdaad gillend gek worden, nu zij een semi-verplicht thuisblijfmoeder zijn. En juf. En er niet bewust voor hebben gekozen om niet te werken, en dus wel aan de bak moeten.

Thuisblijfmoeder of werkende moeder?

Ik wilde niets liever dan moeder worden. En omdat dit allemaal niet vanzelfsprekend was, vond ik het wel vanzelfsprekend om alle tijd met hem door te brengen en de zorg niet uit te besteden. Wilde ik dan niet iets voor mezelf doen? Oh ja, zeker wel. Maar ik realiseerde mij ook dat ik dan toch echt de zorg uit handen moest geven. Want je kan het nou eenmaal niet allemaal tegelijkertijd doen. Ik bleef bij mijn standpunt; werken kan altijd nog. Ook als dat betekende dat mijn persoonlijke spaarpotje langzaam aan kleiner werd en daarmee mijn afhankelijkheid groter. Maar het is tegelijkertijd ook een gezamenlijke keuzes. Wij staan samen achter deze keuze, dus hoe kun je dan spreken van afhankelijkheid?

Thuismoederschap

Wat ik niet had verwacht is dat er nog een tweede zou komen. En dat dus viel het hele idee van dat dit maar een paar jaar zou duren, totdat Oscar naar school gaat, ineens in het water. Want als Oscar naar school gaat dan blijven er nog wat jaren volledig thuismoederschap over. En beginnen we gewoon weer opnieuw met blokken bouwen, boekjes lezen en van tijd tot tijd Nijntje als afleiding. En daar waar ik nu nog één hand over heb om af en toe opdrachten te doen en mijn camera vast te houden, zijn mijn handen straks allebei gevuld met kinderen. Iets waar ik dus nooit aan gedacht had. En zo zie je maar, het leven valt niet te plannen.

Thuismoeder én ook huisvrouw?

Ik vind het fijn om het moederschap op deze manier in te vullen. Ik word er dus niet gillend gek van. Bij lange na niet. Geboren huisvrouw ben ik echt niet. Ik bedoel, de zorg voor mijn kind(eren) is één maar dagelijkse en wekelijks terugkerende huishoudelijk taken zijn niet mijn grootste passie. Boodschappen worden wekelijks gebracht, minimaal één keer per week eten we iets wat thuisbezorgd wordt (support your local toch?) en ramen zemen laat ik over aan een vriendelijke meneer.

Aan de vanzelfsprekendheid van het runnen van het huishouden kon/kan ik niet wennen. Waarom kwam alles nu bij mij terecht? Waarom is de tandpasta nooit op, vraag ik mijn man wel eens. Omdat ik toch wil voldoen aan die vanzelfsprekendheid. Dus lijkt het misschien wel eens of we in een magisch huis wonen. Laat je je bord op het aanrecht staan, ben je even weg, en dan staat ineens in de vaatwasser. Gooi je je vuile onderbroek op de badkamervloer, en voor je het weet ligt het schoon in de la. Nou ja, vooruit maar. De bankrekening wordt toch ook iedere maand op magische wijze gevuld.

De echte huisvrouw bestaat toch ook niet meer? Ondanks dat, moest ik vooral wennen aan de vooroordelen of het beeld wat er bestaat van vrouwen die bewust thuis blijven. Moest ik mij nu gaan verontschuldigen omdat ik “alleen moeder” ben? Alsof ik moest bewijzen dat ik als thuismoeder echt niet alleen maar de hele dag op de bank hang en nul ambities heb. Die heb ik wel, want anders las je deze blog nu niet, zal ik maar zeggen. Was ik geen co-founder van MOMspiration en maakte ik in 2020 niet een heleboel prachtige deurportretten.

Is thuis zijn een luxe positie?

Hoe meer ik deelde over mijn keuze om thuis te blijven voor Oscar, hoe meer ik het gevoel kreeg dat ik mij in een luxepositie bevind. Maar hoe luxe is deze positie eigenlijk? Want als ik er over vertel is de reactie toch vaak: “Ik ben blij dat ik ook parttime werk. Ik zou het gewoon niet volhouden thuis.” Niet werken omdat het financieel kan. Voor ons is dat vooral een gevolg van de keuzes die we maken. Hadden we een paar jaar geleden andere keuzes gemaakt, dan was de situatie ongetwijfeld nu heel anders geweest. De luxe zit hem voor mij vooral in alle tijd die ik met mijn kind mag doorbrengen. En dat is echt geen moment saai kan ik je vertellen.

Ik realiseer mij dat dit een beladen onderwerp kan zijn. Want niet voor iedereen is het haalbaar en bovendien is de keuze om wel te werken als moeder ook verbonden aan vooroordelen. Hoe zou jij het, het liefst invullen? Wat past bij jou? Ik ben benieuwd naar jouw reactie op dit onderwerp. Laat je een berichtje voor mij achter onder deze blog?

Liefs, Anouk