Ik volg mijn gevoel

Een blog die ik schrijf en de online wereld in slinger met een beetje buikpijn. Ik heb namelijk een besluit genomen en ondanks dat ik weet én voel dat dit besluit de juiste is, is het niet de leukste of gemakkelijkste weg. Mijn ego hield het nog een paar maanden vol en wilde mij anders doen besluiten. Maar zo’n knagend onderbuikgevoel is er niet voor niks; dat is er om gehoord te worden. Het gevoel was er al een tijdje, maar mijn hoofd wilde het niet accepteren. Als ik ergens aan begin, dan maak ik het af. Is iets mijn verantwoordelijkheid, dan draag ik dat. Als iemand iets van mij verwacht, dan handel ik daar naar (ok, dit is ook een hele grote valkuil). That’s me. En toch kwam daar het besluit: ik kies voor meer rust. 

Een lang verhaal kort: ik ga stoppen met bloggen op MOMSPIRATION. Bam, daar staat het. Dit betekent overigens niet dat MOMSPIRATION stopt. Nee, dat zeker niet. Maar ik neem wel afscheid. Enerzijds is er opluchting, want mijn gezin heeft mij nodig. Anderzijds ben ik verdrietig dat ik het niet allemaal kan. De combinatie van alles werkte niet meer. Het was tijd voor keuzes op werkgebied en vrije tijd. Het is goed zo, dat voel ik ook. Ik laat bloggen op MOMSPIRATION los en heb vertrouwen dat er, tegen die tijd dat ik weer meer ruimte heb, iets op mijn pad komt.

Dit besluit was een hele journey. Gevoel, verstand, ego, ingevingen. Alles is voorbij gekomen. Toen ik anderhalf jaar geleden met Anouk dit platform overnam en nieuw leven inblies, had ik een ander beeld bij mijn toekomst hier op de blog. Ik zou dit jaren gaan doen en ben daar vol voor gegaan. Iets wat ik overigens nog steeds zo zou kunnen doen.  

Een levensles in de praktijk

Mijn tijd is, net als die van jou, schaars. Het gaat er niet om hoeveel tijd ik in de blog stak of had willen steken (maar niet lukte). Het gaat er om dat er andere dingen blijven liggen. Dingen die belangrijk zijn voor mijn gezin en die belangrijk zijn voor mij (van huishouden, fotoboeken maken tot nieuwe ideeën uitwerken). Ik moet een bal laten vallen en dat doet pijn. Ik ben verdrietig dat het niet allemaal kan. Want allemaal is wat ik wil, maar eigenlijk niet moet willen. Faal ik, als ik dit nu loslaat? Mijn hoofd zegt ja maar mijn gevoel zegt nee. Deze strijd met mijn ego was niet de gemakkelijkste. Maar dit is het leven, dit is de les die ik mijn kinderen ook leer. Soms is de beste keuze gewoon even rot. Soms is het zo. Kijk naar wat je wel hebt, kijk naar wat er wel goed gaat en richt je daarop. Ik ga mij richten op mijn gezin en ruimte geven aan de ideeën waar ik afgelopen jaar geen tijd voor heb kunnen maken. En eerlijk, deze rust en ruimte voelt zo ontzettend goed.

Het is goed zo

Het bloggen heeft mij zoveel gebracht. Schrijven zit in mij, ik zou niet zonder kunnen. Maar als je belemmerd wordt en datgene waar je juist zo goed in bent, waar je je goed bij voelt maar niet meer haalbaar is, dan gaat er iets mis. Het is tijd om aan die ideeën in mijn hoofd tijd en aandacht te besteden. Ik wil achteraf geen spijt hebben dat ik de stap nooit gezet heb omdat ik bleef doen wat ik al deed terwijl er misschien een nog mooier pad voor mij te bewandelen was. Een pad die dichter ligt bij mijn gevoel. En meer passend bij het seizoen van mijn gezin.

Loslaten is groeien

Momenteel betekent loslaten voor mij groeien. Verwacht geen spannende ontwikkelingen komende tijd van mijn kant. Ik ga komende tijd vooral groeien als moeder van Levi & Mick. Groeien hoeft niet altijd anders of meer. Groeien betekent nu voor mij diepgang en leven in het moment. Het is goed zo. Ik ga verder, met alle kennis, ervaringen en mensen die ik heb mogen leren kennen.

Vanaf juli staat Anouk alleen aan het roer van dit geweldige platform waar ik nog steeds volledig in geloof en achtersta. Voor mij komt er meer rust, tijd en ruimte. De rest volgt, daar durf ik op te vertrouwen. Mijn gezin heeft mij nodig. Ik heb mezelf nodig. Met een steek in mijn buik, maar ervan overtuigd dat dit is wat wij nu nodig hebben, zeg ik jullie gedag. 

Dag, dankjewel en liefs!

Dag lieve Anouk, dag lieve mamabloggers en dag jullie, lieve lezers.

Dankjewel. Echt, dankjewel. Voor alle keren dat je mijn verhalen gelezen hebt. Dat je gereageerd hebt en we misschien wel in gesprek zijn geraakt. Zonder jullie was het nooit zo geweest. Jullie zijn onmisbaar en ik ga jullie missen.

Het is goed zo. Het is tijd om los te laten!

Liefs, Marjolijn