Er komt een vrouw bij de kapper

Men neme één moeder met een nieuwe baan, één prepuber die start op het voortgezet onderwijs én een lekke band. En niet te vergeten afspraak bij de kapper op zaterdagochtend. Dat zijn alle ingrediënten voor een hele slechte mop. Óf de beste keuze die je in een split-second kan maken en die eindigt met twee (!) tiny tony’s en de massagestoel bij de kapper.

fiets-allergie

Het is zaterdagochtend. Onze prepuber heeft een afspraak bij de kapper. Om 9:30 uur. Lekker vroeg, want we zijn toch al wakker en zo hebben we nog wat aan de rest van de dag. Ik krijg enige weerstand, want het is zaterdag. Wie maakt die afspraak nou zo vroeg? Maar na een ontbijtje kleedt meneer zich zonder problemen aan. Om 9:00 uur spoor ik hem aan om klaar te maken voor vertrek. Schoenen aan, fietssleutel pakken. Wat? Wacht even. Zei je nou het woordje FIETS? Binnen een seconde draait de pre-puber met fiets-allergie 180 graden om van een meewerkend kind, naar het kind dat 8 jaar geleden op de vloer van de supermarkt lag te krijsen en geen stap meer verzette.

dan niet!

De dosis geduld die ik normaal gesproken heb, daar was gedurende week al een behoorlijk beroep op gedaan. Veel ruzietjes. Alle drie onze kinderen waren weer in de ik-zeg-nee-fase beland. En dus sloeg mijn stemming ook om. Ik mopperde wat en de puber-to-be sjokte achter mij aan de tuin in. We stappen op de fiets en hij neemt een sprintje. De hele straat fietst hij 20 meter voor me. Als ik probeer naast hem te fietsen en hij nog harder gaat fietsen zeg ik: Vriend, wat gaan we doen? Samen naar de kapper of niet naar de kapper? Daar hoeft hij niet lang over na te denken. Ik krijg een brutale NOU DAN NIET! En hij keert om en fietst weg in de richting van huis.

Inmiddels ben ik aardig in de buurt van mijn kookpunt gekomen. Ik moet toegeven dat ik deze reactie niet had verwacht en dacht dat hij wel bij zou draaien. In een split-second beslis ik door te fietsen naar de kapper. Als hij niet gaat, dan pik ik zijn afspraak! Ik fiets op een tempo waarmee ik oudjes op elektrische fietsen voorbij rijd. Bij de kapper smijt ik mijn fiets in het rek. Ik trek de deur open, het belletje rinkelt en met een rood hoofd, zweet op mijn rug én bovenlip stap ik naar binnen.

iedereen kijkt me aan

Huh? Zegt de kapster. Jij hebt donderdag toch pas een afspraak? Ja, dat klopt. Mijn kind heeft een afspraak, maar die is omgekeerd halverwege, iets met dwars zijn en pre-puberen leg ik uit. En ik zit zo hoog in mijn stresslevel dat ik bedacht dat het wel een goed idee was om door te fietsen en in zijn plaats te gaan. Het maakt me niet uit wat je doet. Wassen, drogen, föhnen. Met wanhopige ogen kijk ik de kapster aan. Ik zie dat niet alleen de kapster bedenkelijk terug kijkt, maar ook al die andere vrouwen achter de spiegels. Allemaal moeders! Ik zie het als ik de zaak rond kijk, want ik krijg de help-deze-moeder-in-nood-want-dit-is-zo-herkenbaar-blik.

twee tiny tony’s

Ach meid, kom binnen. Zal ik het anders alvast voor je knippen? Dan kom je donderdag om te kleuren. Zullen we het eerst even lekker wassen? -Ja graag- Wil je in de massagestoel? -Ja graag- Iets te drinken? Hoofdmassage? Chocolaatje erbij? -JA JA en JA- Tijdens het wassen flap ik al mijn frustratie eruit. Who needs a therapist als je een goeie kapster hebt toch? Na het wassen staat er een kopje thee voor me klaar met twee (!) tiny tony’s ernaast. Ik kijk in de spiegel en een bleek koppie kijkt terug. Een bleek koppie zonder een make-upje, zelfs niet de minimale mascara. Ik realiseer me nu pas met wat voor knot op mijn hoofd ik binnenkwam. Onder de kapmantel zit een slobbertrui verstopt.

Na een half uurtje reken ik af. Mijn haren zijn ontdaan van dode punten. Mijn brein is ontdaan van stress. De kapster en ik groeten elkaar; tot donderdag!

Eenmaal thuis

Eenmaal thuis praten we over wat er is gebeurd en dat dit niet werkte. Zowel bij Nils als bij mij zit er meer achter onze koppigheid en ontvlambaarheid. Beiden zitten we in een periode waarin we moeten wennen aan een nieuwe situatie. Nils op school en ik op het werk. In dat opzicht zijn we hetzelfde; we hebben er allebei tijd voor nodig om prikkels te verwerken en in het ritme te komen. Dat dit best veel kan zijn begrijpen we ook wel van elkaar en dat we kunnen botsen ook. We hebben voor onze prepuber Nils een nieuwe afspraak gemaakt bij de kapper. Volgende week een nieuwe kans.

Liefs, Leonie

Op zoek naar meer prepuber verhalen van onze mamabloggers? Je leest ze hier!