Ik ben niet zo een moeder

Het oudste zoontje van Leonie wordt in januari drie jaar. Dit jaar beleefde hij voor het eerste bewust de Sinterklaas-periode. Maar of dat nou zo’n succes was?

Half november

Sinterklaas is in aantocht. Een vriendin komt aanwaaien en neemt voor hem een advent kalender mee. Om af te tellen naar Sinterklaas. Oh jeetje, dat is wat ik denk. Ik breng mijn zoontje niks bij over Sinterklaas. Ik vertel hem er geen verhalen over. Hij kijkt geen Sinterklaasjournaal en hij zet zijn schoen niet. Ik ben niet zo een moeder..

Sinterklaasgekte

Om eerlijk te zijn, zie ik tegen de Sinterklaasgekte op. Ik hoor om me heen van kinderen die gespannen zijn; Sinterklaas spannend vinden, niet slapen, opgetogen zijn en grote cadeaus vragen. Zolang het niet hoeft, begin ik er ook maar niet aan, denk ik dan.

Om me heen zie ik baby’s van een paar weken oud die een pietenmuts op krijgen. Dat komt dus niet in mij op. Ik ben niet zo een moeder denk ik dan. Is dat erg?

Moet ik toch maar proberen?

Echter hebben we ook te maken met een kinderdagverblijf. Daar krijgt mijn zoontje toch wel het verhaal mee. Kindjes die pietenpakjes dragen. Tekeningen die hij maakt voor Sinterklaas. Het schoen zetten wat daar wel gebeurt. Wat ben ik toch aan het doen? Hij is oud en wijs genoeg dingen te begrijpen over Sinterklaas. Ik zie mijn kind op de foto als enige zonder pietenmuts.

En dan denk ik: Ik ga het toch ook maar proberen. Maar goed, ergens heb ik het gevoel dat mijn kind een kind is dat het hele sprookje misschien wel niet gaat geloven.

Gekke mama, wat zeg je nou

Op een dag lopen we samen buiten. Ik vertel mijn zoontje dat Sinterklaas een lieve man is die cadeautjes brengt. Hij loopt over de daken met zijn paard. Het eerste wat mijn zoontje zegt is: Dat is toch niet de bedoeling mama. Dat kan toch niet.

Zie je wel is wat ik denk. Mijn zoontje, bijna drie. Hij gaat dit niet geloven!

ik blijf proberen

Toch houd ik de dagen daarna vol en vertel stukje bij beetje wie Sinterklaas is en we spreken af dat hij zijn schoen mag gaan zetten. Twee keer mag hij dit doen. Ik vertel hem dat we voor het paard wat moeten neer leggen qua eten en ook een bakje water.

Vol enthousiasme rent de peuter naar de keuken, pakt een bakje en vult deze met water. Bij het raam staat zijn schoen en samen gaan we erbij zitten op twee kleine stoeltjes. Ik vertel hem dat we moeten zingen voor Sinterklaas omdat hij anders niet komt.

Lees ook: Dank u, Sinterklaasje

Word ik dan toch zo’n moeder?

Ik moet dan eerst groter zijn zegt hij. Ik kan dat nu nog niet mama. Ik zing een sinterklaasliedje en mijn zoontje zit naast mij. Het is een gezellig ritueel moet ik eerlijk bekennen. De volgende dag opgetogen rent hij naar zijn schoen. Dolblij dat hij is en beetje bij beetje word ik dus ook zo een moeder.

Vooral bij de tweede keer schoen zetten. In de avond zitten we samen. Naast een bakje water, een wortel, op twee kleine stoeltjes en zingen we sinterklaas kapoentje. Mijn zoontje zingt mee. En dan gebeurt er wat met je moederhart. Mijn hart smelt en ik ben om.

Ik verwacht dus volgend jaar mee te gaan in de Sinterklaasgekte. Ook omdat ik nu de leuke kant heb gezien. Een peuter die gewoon slaapt, Sinterklaas lief vindt en gewoon een liedje zingt om een klein cadeautje te krijgen.

Ik ben dus toch zo een moeder...

Liefs, Leonie

Lees ook: Waarom één stapje terug doen, nooit genoeg is.